Bizler,nice İtalyan filmlerini soluk almadan ve
bitmesinden korkarak izlemiş sinema tutkunları,
önümüze ‘çağdaş’ ve seçmeceleri konduğunda
elbette yemeden,içmeden Burma’da Bagan
Temple’larında huşu içinde dinlerin birbirinden
hem uzak hem de çok yakın ve sımsıkı bera-
berliğini ciğerlerimize çekercesine içten içe bir
saygıyla izledik;ama heyhat,birkaç dakika için-
de büyüsü kayboluverdi Buddha’nın…Film,tam
bir ‘arabesk/gecekondu’ filmi ‘tadında’…
Biraz bundan,biraz şundan;ama,kesinlikle ‘İtal-
yan’ değil…Hatta,ne hikmetse,olmaya çalışıp
da başaramadığı gibi ‘Fransız’ bile değil…
Konu,bir önemi de yok ama,kısaca şöyle:Ken-
disini terk edip Paris’e giden oğlunun peşinden
Napoli’ye elveda diyen işsiz aktör ‘eskisi’
Michelangelo Paris’te komün halinde yaşayan
gençlere ‘karışır’;bulduğu eski ve harap bir ti-
yatro ve içinde geçmişin hayalleriyle yaşayan
sahibesi artık onun geleceğini inşa ‘vasıtaları’-
dırlar…Gençler Paris’tedirler,dünyanın çeşitli
‘iklim’lerinden gelmişlerdir ve doğal olarak,nede-
nini bilmeseler de,isyan halindedirler…Ha unut-
madan,neden gerekmişse,bir profesör ve Ku-
zey Afrikalı öğrencisi de olaya ‘dahil’ edilir.Ti-
yatro beraberce onarılır;provalar başlar…’Oyun’
bu ya,onca yıldır ayrı yaşadığı karısı da peşin-
den Paris’e gelir ve jönümüze ‘aniden’ ve yeni-
den,hiçbir nedeni yokken,hayran oluverir..
Gençler rahat durmaz,polis tiyatroyu basar…
Bu arada,oğlunun Napoli’de bir cinayete tanık
olduğu için ‘sırra kadem’ bastığını öğrenir…Ve-
saire,vesaire…Son sahne ‘ölümcül’dür! ‘Jön’ po-
lise ‘köpürür’ ve maskını takarak sahnede ‘şarkı-
larını’ söyler...
Bay Maurizio Scaparro,senaryo olmamış;hiçbir
orijinalliği yok…Kopuk,kopuk…Üstüne üstlük,yaz-
dığınız bu ‘filmi’ yönetme ‘tarz’ınız çok amatörce
‘kaçmış’…Onca ‘dev’ İtalyan yönetmenden son-
ra,benim için,tam bir hayal kırıklığısınız…Film İtal-
yan ‘kokmuyor’;renksiz ve ruhsuz…
Massimo Ranieri çok kötü oynamış;diğerleri de
öyle…
İtalya,böylesine kötü bir filmle 'temsil' edilmeyi
hak etmiyor!