Sarah, okuldan nefretten öte tiksinirdi, sürekli asardı okulu. O, özel okula gidiyordu, ailesi zengindi. Arkadaşlarının çoğu derslere bağlı olduğu için,onunla kaçmaz, gezmezlerdi bile. Sarah'da onlara pek meraklı değildi. Okulu astığında ailesi yurt dışında olduğu için haberleri bile olmazdı. Ayrıca Serah kendine bakabilecek güçteydi. Hapkido ve karatede usta sayılırdı. Ama nefret ettiği birşey vardı... Zenginliği. Hatta evine toplu taşıtlarla dönerdi. Çok nadir taksi kullanırdı, yağmurlu havalarda felan. Yine birgün okulu astı. Evine giderken neredeyse bir araba ona çarpıyordu. Bugün çok dalgındı. Sanki bir an "yetişmem gerek, geç kaldım." gibi birşey duydu. Sonra bunu "Lanet olsun, nerede kaldı bu !", "işte bu iyi geldi..." diye şeyler duydu. Bunlar duymaktan öteydi. Sanki, beyninde bi yerde çalan bir şarkıydı. Evine koştu, toplu taşıtlara binerse bayılacağından şüphe etti, ve otobüsü bekliyecek vakti yoktu. Evine doğru yol alırken koştu, koştu...




O an görev üstünde olmayan bir ajan, birden caddede koşuşturan güzel kızı gördü. Gözleri fıldır fıldır dönüyordu. Bu ona eski bukalemununu hatırlatıyordu. Çok garip bir şeydi ona sahip olmak , zaten 3 gün sonra da ölmüştü. Neyse, kıza odaklandı. Sanki, her insanın yanından geçerken hâli değişiyordu. Ama giyimi çok iyiydi. fazla iyi. Böylesine zengin giyimli bir kişinin burada ne işi vardı ? Kızı izledi, ve kız bir taksiye bindi. Arkasından John da bindi taksiye. Ve bir lüks evde indi. Neden bu kadar ilgisini çektiğini bilmiyordu ama birşey vardı bu kızda. Onunda işi özel çocukları toplamaktı. Toplamak sayılmaz ama, bir okula göndermekti. Ve işini yapmada güçlük çekiyordu, dünyada yetenekli pek çocuk yoktu çünkü. Bir keman çalabilen çocuk olabilirdi, ama geleceği gören bir çocuğa pek rastlanmazdı. İşte görevide buydu, ve görevini hiçbirşey engelleyemezdi...

konu güzel.

ama sanki çok çabuk gelişmiş olaylar. ayrıca kelimeleirnde başka bir şeyi anlatırken direk diğerine geçmişsin biraz betimleme lazım bunlarda tamanlanırsa hikaye daha güzel olacaktır

tamam. anlamıs bulunuyorum. ama hikayeyi deftere yazıp geçirdiğim için kısa oldu biraz 2 sfyı bu kadarda tamamladım

güzel olmuş kısa ama baya şey sığdırmışsın
okurken empati geldi aklıma okudun mu o kitabı

evet, olasılıksız ve empatiyi okudum aynı yazar... empatide bi satırda david caine geçiyor. o harika bi adam ya... olasılıksızın kahramanı.

bende ikisini okudum olasılıksız daha güzel bence daha bi istekle okumuştum onu
david caine gerçekten süper biri

çok güzel olmuş ben sevdim yani hikayeye(ve xy'a)

"Günaydın James."

"Günaydın Trevor."

Bir sıradan gün daha. James her zamanki gibi geç kalkmıştı. İkizi ise kalkalı 1 saat felan olmalıydı. James ve Trevor Roll iki ikiz kardeşti. Birbirlerine benziyorlardı, ama adları çok farklıydı. Gerçi Trevor'un suratında çok az çil vardı, bu onları ayırt etmeyi sağlayan tek şeydi. James ve Trevor 13 yaşındaydılar. Annelerini James'in doğumundan sonra kaybetmişlerdi. Zavallı kadıncağız 2 bebekte ters gelince acıdan ölmüştü. Ama Trevor James'ten 15 dakika felan büyüktü. Ve her fırsatta bunu kullanırdı. Babaları annelerinin yokluğunu hissettirmemeye çalışıyordu, ama zaten onu göremedikleri için ( ya da hatırlayamadıkları ) pek umursamıyorlardı.

2 kardeş birbirine ve babalarına çok bağlıydı. Birbirlerini çok severlerdi ve ortak noktaları vardı. Örneğin, ikiside müziği ve futbolu severdi. Kardeşlikleri karşılıklı değildi, örneğin bir iyilik karşılığında birşey istemiyorlardı.

"Trevor, James." dedi babaları. "Kahvaltı hazır."

Kahvaltıyı 9'da etmiyorlarmıydı ? Trevor saate baktı. Hass... Sabah 7'ydi. Demekki bugün hafta içiydi. Okula hiç hazırlanmamıştı. Ve yine Trevor'dan ödevlerini yapmasını istedi.
Bu ay içindeki 5. ödev yapmasını isteyişiydi. Ama Trevor umursamadı. James'de Trevor'un arkasını kollardı. İkiside dersi sevmezdi ama Trevor zekiydi.

James, yemek yemeyi severdi, ama koşu yaptığı için kilolu değildi. Hiç dövüşemezdi, ama adamı bir yumrukta yere serebilecek kabiliyeti vardı.

Kahvaltı'dan sonra okul için hazırlandılar ve okulun yolunu tuttular...

güzel yazıyorsun ama sanki bu bölümdede "evet" ve "ama"lar çok kullanılmış bunları biraz daha aza indirgersen daha iyi olacak ! Eminim

Konuyu beğendim. Hikayenin tam anlamda beni sarması için bazı eksikler gördüm fakat;

-Derin bir anlatım çok yerinde olur. Genel takipçilerin de eminim böyle düşünecekler.
-Basit kelimelerle kinayeler yapmayı denemelisin. Gerçekten ağdalı bir anlatımdan çok daha samimi ve akıcı oluyor.
-Karakterlerinin her özelliğini tek hamlede öne sürme. Arada yaptıkları hareketlerinden sezdir.
-Bir de betimlemeler! Evet yine mi diyeceksiniz ama betimlemelere aban...

Bunun dışında, gayet başarılı