|
|
|
|
05.04.10, 22:01
|
||||
|
||||
Cevap: Karanlığa Aşk
Bu bölüm iiçin değil genel olarak söylüyorum. bazı yerlerde öyle yaptığın oluyor. ayrıca bu sorduğun sorularada tam bir cevap versen. bazı şeylerin daha ne olduğunu anlamış değilim
 Warden'in ne olduğunu mesela
|
| Sponsor |
|
06.04.10, 21:35
|
||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||
Cevap: Karanlığa Aşk
 Bu arada aklında kalan sorular varsa hikayede cevaplanmadı dediğin sor sen. Cidden varsa öyle boşluklar tamamlayayım 
|
|
14.04.10, 08:42
|
||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||
Cevap: Karanlığa Aşk
Bölüm 20: Bekleyiş
"Kafama aldığım ağır darbenin etkisiyle kendimden geçmişim. Gittiğim yeri, nasıl, ne şekilde gittiğimi bilmeden kendimi bu izbe odada buldum. Çıldıracak gibiydim. Odaya nereden getirildiğime dair bir kanıtım bile yoktu. Kitap raflarını karıştırdım deli gibi, belki birşeyler keşfedebilirim bu durumla ilgili diye. Nafileydi. Kulağımda tuhaf bir melodi çınlıyordu. Midem kasılmaya başladı. Sinirlerime hakim olamıyordum." Natalie, bir anlığına kafasını kitaptan kaldırdı. Bu yazılanlar ona oldukça tanıdık gelmeye başlamıştı. Yaşadığı onca şeyi hayal ediyordu. Brian, Cobrite, Jason... Kurtadamlar, vampirler... Cobrite bu adamı tanıyormuş... Tıpkı Brian'ın Natalie'yi tanıdığı gibi. Tıpkı Brian'ın Natalie'yi kolladığı gibi, Cobrite da Olsen'ın destekçisiymiş... Bu kadar benzerlik kafa karıştırıcıydı doğrusu. Natalie, bu parçaları birleştirmekte zorlanıyordu. Gerçi birleşen parçalar bütünü de onu korkutmaya yetiyor gibiydi... "Defalarca intihara kalkıştım. Gözüm birşey görmüyordu, resmen delirmiştim. Ama olmuyordu. Ne yapsam ölemiyordum ne yazık ki. Vücudum kendini yeniliyor gibiydi. Belki söyleyeceğim şey sana tuhaf gelecek eğer yaşamadıysan henüz, ama vücudumun yenilenmesinde sanırım içtiğim kanın etkisi vardı... Nasıl diye sorma, şaşırma da. Evet, buraya ilk düştüğümde odanın ortasında gri bir kutu vardı. İçgudulerim şüpheci davranmam gerektiğini söylüyordu fakat böyle tuhaf bir durumda ne kadar şüphelensem azdı, yani temkinli yaklaşmamın bana bir yararı yoktu. Kutuyu açtım, kutunun sıradan birşey olmadığını, onun bir dondurucu olduğunu anladım. Çünkü içinde duran kırmızı torbalar öyle olduğunu gösteriyordu. Torbalardan birini aldım. O an içimde oluşan çekimi anlatmam imkansızdır. Deli gibi içmek istiyordum, hayatımda ilk kez elime aldığım kan torbasından... Bir tanesini çabucak bitirdim. Geride 9 tane daha vardı. Bir an için aynada gözgöze geldm kendimle. Gözlerim kocaman olmuştu, ağzımdan kanlar akıyordu, aynı zamanda bana yabancı gelen iki sivri dişle gülümsüyordum aynadaki yansımamda. İyice öfkeme kapılıp bütün kan torbalarını tükettim. O hazzı daha önce hiçbirşeyden almadığım kesin gibi görünüyordu. Yatağa uzandım, gözlerimi kapadım. Döşemeden gelen tıkırtılarla birden gözlerimi açtım. Korkmaya başlamıştım. Garip bir şekilde titriyordum. Oda öylesine karanlıktı ki neler döndüğünü anlamıyordum. Önce döşemeden gelen ses birden kesildi. Kitaplık sallanmaya başladı. Çok net göremesem de kitaplığın adım adım yerinden oynamasına şahit oluyordum. Bir süre sonra kitaplık kenara doğru çekilmiş, ardından biri gülümseyerek yanıma yaklaşmaya başlamıştı. İyice bana sokulduğunda o an yaşadığım sevinçten ötürü sadece tek kelime edebilmiştim. Bu gelen Cobrite'ın ta kendisiydi." "Cobrite bu adama neler yapmış böyle..." Natalie kendi kendine konuşuyordu. Bir anlık şaşkınlığın ardından yapması gerekenin ne olduğunu kavradı. Kitaplık gözüne ilişmişti. Ayağa kalktı, kitaplığa doğru ilerledi emin adımlarlar. Sessizce kitaplığı yerinden oynatmaya başladı. Milim milim hareket ettiriyordu. Yirmi dakikalık uğraşın ardından kitaplığı kenara itmeyi başardı. Ardında bir kapı belirdi. Natalie tam kapıya doğru hamle yapacakken günlüğü unuttuğunu farketti. Yatağın üzerinden defteri aldı. Kapıdan dışarı doğru seğirtti... Dar bir koridora çıkmıştı bu kapı. Natalie, koridor boyunca uzanan kapılara kulak kabarttı. İçeride belki de onun gibiler kapalı kalmıştı. Hiç düşünmeden ilk kapıya dayandı. Açmaya çalışıyordu. Büyük ihtimalle bu kapının ardında da bir kitaplık bulunuyordu. Nasıl yardım edeceğini hesaplarken içerden boğuk bir ses Natalie'yi düşüncelerinden kurtardı. "Kim var orda?" "Brian! Benim. Sessiz ol lütfen." "Natalie, neredeyim ben?" "Sus ve dediklerimi yap Brian... Kitaplığı oynat. Lütfen. Herşeyi anlatacağım söz veriyorum. Buradan kitaplığı hareket ettiremiyorum. Kapının kilidi zor açılıyor o türlü." Brian ses vermedi. İçerden hareketlenmeler duyuluyordu. Biraz zaman sonra Natalie, kitaplığın hareket ettirildiğini hissetti. Ufak bir çalışmayla kapıyı açtı, Brian karşısında oldukça bitkin duruyordu. "Sakin ol Brian. Buradan çıkmanın bir yolunu bulacağız mutlaka." "Seni aldığım zaman yerde, döşemenin kenaraında kanalizasyona açılan bir kapak vardı. Benim odamda yok." "Bir başkasını deneyelim o zaman..." Natalie, bir diğer kapıya yöneldi. İçeriyi dinledi. "Kimse var mı?" İçerden bazı tıkırtılar geldi. Bir şeyin panikle döşemeyi açtığını hissediyordu Natalie. Brian'a baktı. "Bana yardım et, şu kapıyı zorlayıp kitaplığı hareket ettirelim." Brian hemen kapıya abandı. Olanca gücüyle kapıyı itiyordu. Kitaplık hareket etmeye başladı. Biraz sonra içeri girebilecekleri kadar bir aralık elde etmişlerdi. Brian önden girdi. Döşemedeki kapak açılmıştı. "Buradaki her kimse az önceki konuşmamız ona yardımcı olmuşa benziyor." dedi Natalie. "Haklısın. Hadi zaman kaybetmeyelim." Önden Brian, arkadan Natalie atladı kapaktan içeriye. Uzun bir düşüşün ardından yere çakıldılar. Brian ayağa kalktı, Natalie'nin kalkmasına yardımcı oldu. Yolu biliyor gibi görünüyordu. Hala ezberindeydi görünüşe bakılırsa. "Evet, bu sırada nasıl çıktığını, neler olduğunu anlatacak mısın?" "Tek yardımcım bu aptal günlük oldu. İstersen önce şuradan çıkalım, sonra konuşuruz." Natalie, günlük deyince ses su damlası gibi tünelin içinde yankılandı. İlerde bir çift ayağın sesi kesildi önce. Sonra hızla koşmaya başladı gittiği yönde... Bu mesaj; Crimson Lady tarafından '14.04.10 - 09:44' tarihinde değiştirildi. Sebep: Üst üste birden fazla mesaj yazamazsınız.
|
| Teşekkür Edenler: | ||
