|
|
|
|
11.06.10, 13:02
|
||||
|
||||
Cevap: Karanlığa Aşk
süpersin abla
 bu hikaye yemin ediyorum okuduğum birçok kitaptan iyi. hatta bir ingiliz usta yazar havası uyandırdı. adam fever gibi. yada stephen mayer gibi.
|
| Sponsor |
|
11.06.10, 14:12
|
||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||
Cevap: Karanlığa Aşk
|
|
23.08.10, 16:38
|
||||
|
||||
|
Cevap: Karanlığa Aşk
Bölüm 22: Lestat
"Siz iki kaçak..." Natalie kendine geliyordu yavaş yavaş. Gözlerinin önündeki perde aralanıyor, sağında oturan Brian'a bakıyordu boş boş. İkisi de sandalyelerine bağlanmışları. İçlerinde büyük bir boşluk hissi vardı ikisininde. Kurtulmaya çalışsalar sanki bir güç onların bunu yapmalarına mani olacaktı. Natalie zihnindeki karanlık suların yavaş yavaş çekildiğine şahit oluyordu şimdi. Zihni boşalıyordu. Uzaktan, boğuk bir ses devam etti konuşmasına. "Cobrite yine kaçmayı başardı... Ah onu öylesine iyi eğitmiştim ki... Ama siz iki kaçak, yarı yolda elime düşmeyi başardınız yine." Natalie şimdi sesin nereden geldiğini görebiliyordu da. Karşısında daha önceden hiç görmediği, bir bayanın büyüsüne çabucak kapılabileceği eşsizlikte dolgun dudaklara sahip, bembeyaz porselen kadar kusursuz cildinde tek bir kırışıklık olmayan, gözlerinde tıpkı Brian, tıpkı kendisininki gibi bir pırıltının var olduğu ama daha can yakıcı hale gelmiş olduğu, saçlarının tutamları o pürüzsüz elmacık kemiklerine düşmüş bu adam, ikisinin karşısında durmuş, geniş omuzlarının üstüne attığı pelerinini bir sağa bir sola sallandırarak volta atıyor, bir yandan da konuşuyordu. Adam, Natalie'nin bakışlarıyla bir an göz göze gelince duraksadı. "Size söylüyorum küçük hanım... Kaçmanız yersizdi." "Si..sizz... Kimsin?" Güçlükle konuşuyordu genç bayan. "iz...Kimsiniz diyecektin sanırım. Ama hala uyuşturucunun etkisindesin sanırım. Her neyse..." Adam elini gelişigüzel salladı. "Bendeniz, Lestat!" Bunu söylerken bedenini zarif bir şekilde eğmiş ve reveransını yapmıştı. O an Brian ilk kez konuştu. "Fakat, siz... Yani Cobrite ile buraya geldiğimizde..." "Ah, evet, Cobrite her zaman iyi bir vampirdi, çalışkandı fakat biraz asiydi. Bana Lestat demek zoruna gidiyordu belli ki... Ama sizi de kendine benzeteceği aklımın ucundan geçmezdi. Neyse ki bugün merhametimin doruklarına ulaştım, size bir parçasını göstermekte bir sakınca görmüyorum." Natalie mekanı inceliyordu. Lestat hariç, iki tane daha vampir vardı. Bunlardan biri iyi giyimli, tıpkı bir güvenlik edasıyla Lestat'ın yanında duruyordu. Diğeri biraz daha kuytuda, çirkin birşeydi. Üzerindeki kıyafetlerle de pejmürde görüntüsünü tamamlıyordu. Böyle bir vampir kendisini insanlardan nasıl gizleyebilir ki diye geçirdi aklından. Oda kalın perdelerle süslenmiş, duvarda sıra sıra tablolar vardı. Kocaman oyma bir masa odanın neredeyse tamamını kaplar gibiydi. Lestat volta attıkça yerdeki döşeme melodik bir biçimde tepki gösteriyordu. Natalie içten içe hissediyordu ki, o kocaman işlemeli kapının ardında da onu bekleyen iki tane vampir vardı. Lestat konuşmasına devam etti. "Şimdi, neden burada benim evimdesiniz onu merak ediyorsunuz. Ben de aynı şekilde sizin neden işleri tek başınıza halletmeye çalıştığınızı, bana söylemeye neden gerek duymadığınızı merak etmiyor değilim. Ama elbette bunda Cobrite'ın payı büyük. Fakat genç adam, sen benimle görüşmeye gelmiştin, Brian'dı değil mi?" Brian isterik bir biçimde kafasını salladı. "Her neyse, biliyordun kurallarımızı... İstediğiniz bu muydu yani?" O sırada elini şaklatmasıyla kapının açılması bir oldu. İçeriye giren vampir elinde bir tepsi tutuyordu. Lestat tepsinin kapağını kaldırdı. Natalie ufak bir çığlık patlattı. Cobrite'ın kafası tepsideydi... "Ah, kaçmayı başardı demiştim değil mi... Ne kadar unutkan oldum şu aralar." "Cobrite iyi bir vampirdi. Ona bunu yapmamalıydınız!" Natalie'nin sesi titriyordu. Lestat umursamaz bir tavırla dudak büktü. Eline aldığı kelleyi inceliyor gibiydi. "Çocuklar, Cobrite, kurallara itaat etmedi. Soyumuzu tehlikeye attı. Ona kurtadamlara tek başına bulaşmaması gerektiğini söylemi..." "O bana yardım edecekti! Ailemi öldüren kurtadamı tek başına öldüremezdim!" Natalie sözünü kesince Lestat'ın bakışları donuklaştı. Sabit bir şekilde genç bayana bakıyordu. Elini bir kez daha şaklattı. İçeriye iki adam girdi.Yerde sürükledikleri şeyin ne olabileceğini az çok tahmin ediyordu Natalie. Üzerindeki örtüyü kaldırdıklarında Jason'ın cansız bedenini gördü. Gözünden bir damla yaş süzüldü nedenini bilmeksizin. "İstediğin bu değil miydi? Cobrite'a anlatmaya çalıştım. O hep asiydi. Dinlemedi. Oysa ki iş bu kadar basitti..." "Biz ne olacağız şimdi?" "Evet, size gelelim artık... Buraya iyi bakın çocuklar. Bir daha aynı hataya düşmek istemiyorum. Bundan sonra burada eğitim göreceksiniz. Hazır olduğunuzda, özgür gece hayatınıza dönebileceksiniz. Ama korku bu evden. Çünkü siz de tahmin edersiniz ki, asiliğiniz size hiç de iyi ödüller vaad etmiyor." Natalie tam ağzını açacaktı ki iki vampir kollarından kavradılar. Tek kelime çıkmıyordu ağzından artık. Ardına baktığında Brian'ın çoktan boyun eğdiğini gördü. İkisinin de ayakları yerde sürünüyor, döşemede tuhaf bir ses yaratıyordu. Yavaşça odadan çıkartıldılar. ... "Gün ışığında dışarıda, tıpkı ölümlüler gibi dolaşmak tuhaf olacağa benziyor Brian..." "Natalie, bunun hayalini kurmadık mı zindandayken hep. Artık hazırız, bunu biliyorsun." Natalie Brian'ın dudaklarına bir öpücük kondurdu. Birlikte arkalarında bıraktıkları kocaman demir kapıya baktılar. Elleri kenetlendi. Son bir kez daha bunun bir rüya olmadığını anlamak adına ardlarına döndüler. "Gidip bir kafede oturmaya ne dersin?" "Sence ne kadar oldu Brian? Kaç yıldır tek başımıza avlanmıyoruz?" "İçerdeyken hesap etmesi güç olmadı inan ki, tam 30 yıldır avlanmıyoruz. Gerçi o şekilde de herşey önümüze gelmiyor muydu?" "Yapma Brian, özgürce avlanmanın tadını unutmuşsun belli ki..." "Haklısın tatlım. Hadi gidelim." -SON-
|
| Teşekkür Edenler: | ||
|
24.08.10, 00:12
|
||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||
Cevap: Karanlığa Aşk
Hayır, sıradaki hikayem size biraz tanıdık gelecek ama. Supernatural bi havası olacak, ama aynı zamanda olmayacak da
|
