|
|
|
|
 |
|
 |
|||||||
 |
 |
 |
|
|
Seçenekler |
04.08.10, 12:00
|
||||
|
||||
Teoman
Biyografi : teoman yakupoğlu 1967 yılında istanbul'da doğdu. daha sonra mezun olacağı boğaziçi üniversitesi sosyoloji bölümünde, okul arkadaşlarıyla beraber mirage grubunu kurdu ve uzun yıllar bu grubun solistliğini yaptı. birçok konser ve kayıt çalışmalarının ardından, grubun dağılması ile birlikte solo çalışmalarına başladı. istanbul üniversitesi kadın araştırmaları bölümünde mastır yaparken ilk albümü "teoman" 1996 yılında yayınlandı. daha sonra sırasıyla; "O", "17", "gönülçelen", "teoman 2003 -kırmızı albüm-", "en güzel hikayem", "renkli rüyalar oteli", "insanlık halleri" albümlerininin yanısıra, remiks albümleri de yayınladı. kendi kurduğu procekts film/müzik şirketiyle diğer gruplarla prodüktör ve plak şirketi sahibi olarak olarak çalıştı/çalışıyor. bu şirket bünyesinde yönetmen olarak kendi kliplerini çekiyor. müziğin yanısıra sinema alanında da çalışmaları bulunan teoman, "mumya firarda -2002-" ve "romantik -2007-" filmlerinde rol aldı. 2005 yılında gösterime giren "balans ve manevra" filminin senaryosunu, müziklerini yazdı, yapımcılığını, yönetmenliğini yaptı ve başrollerden birini üstlendi. bazı gazete ve dergilerde köşe yazıları yazdı/yazıyor. türkiye'nin en iyi şarkı yazarlarından kabul edilen teoman'ın albümlerindeki şarkıların bir çoğunun söz ve müziği kendisine ait. sanatçı; "en iyi şarkıcı", "en iyi söz yazarı", "en iyi albüm", "yılın sanatçısı"... gibi kategorilerde sayısız ödülün de sahibi. Albümleri : teoman istanbul plak - 1996 * ne ekmek ne de su uyanıver gökyüzüyle sonsuzluğa unutuver hatırlatırsa ellerin süzülsün dudaklarından yıllar boyunca son bir nefes, acın katlanınca bana yoksun biliyorum usul usul eriyorum kararıyor gözlerim hep yorgunum yığılır kalır yüreğim donuk gözlerinde ter atar deniz geceler indiğinde bana yoksun biliyorum usul usul eriyorum kararıyor gözlerim hep yorgunum ne ekmek, ne de su sensizlik korkusu istemem yeter ki sen yanımda ol. yeter! söz: teoman - barlas müzik: barlas * papatya bizi tanıyan herkes bilir senle ben eskiden beri hiç derdimiz olmadan büyümüştük yan yana hani çok sevdiğin o filmi gördükten sonra kısacık kestirip saçlarını içtin ilk sigaranı oh papatya, yüzümün haline bak, seninle kim kalacak, ışıklar kapanınca? buradan çok uzakta oh papatya, son bir defa bana bak, seninle kim kalacak ışıklar kapanınca benden çok uzakta zaman mı değişti yoksa ben mi, geride kaldı o günler? aklım belli karışmış, yüzümde gölgeler. senin için saklayıp, sana getirip, anlattığım herşey artık çok boş geliyor yalan tüm kelimeler şimdi o günlere dönüp, seni düşündüğüm anlarda hala üstümde kokun, sesin kulaklarımda söz: rıza erekli müzik: rıza erekli * sessiz eller ben hala ölürüm plastik çiçekli gizli bahçemde sessizlikten kaçar sığınırım yorgunluğun koynuna apansız uyanır düşlerin tek güzel yerinde ararım tadını eve dönmenin yolunu bilmenin kimin, kimin bu sessiz eller mor halkalı yaralı gözler kıyılarıma vuran sen misin kimin, kimin bu kör gözler bu varışsız yalan sözler adını unutan sen misin ben hala ararım bilinmeyenin ulaşılmaz balını kaçarım kalabalıktan, yalnızlıktan dostumuz ölümden söz-müzik: teoman * vur sen beni gözyaşıysa sevdiklerin ben en çirkini en fakiri yanmıyorsa yorgun lambam isıtmazsa karton evim hiç tutmam ben sözlerimi derindir uykum uyanmadım on gün oldu ben öleli bir öyküydüm anlatıldım vur sen beni yerden yere damganı savur ellerimize bir kavga ki ürkütürse kanatırsa seni gizlice söz-müzik: teoman esinlenme: dream on(tyler) * hepsi bir ya sonunda renkler, mevsimler soluyorsa sen evde yokken sevgi seni arıyorsa günler yağmurlarla yok olsa çok küçüksen üstüne basılıyorsa çok gezenin bildiğinde çok bilenin mutsuzluğunda hepsi bir ya sonunda renkler, mevsimler soluyorsa sen evde yokken sevgi seni arıyorsa çok gezenin bildiğinde çok bilenin mutsuzluğunda hepsi bir ya sonunda söz: teoman müzik: alper erinç * sen benim olmasan da daha gün ışığı görmeden bana görünmeden, yolunda her gün arar o sevgiyi mışıl mışıl, uykusunda sanma seni hatırlarım önce, sonra, görmediğinde sanma sana çok kızarım zaten odam hep dar geliyor bana sen benim olmasan da... yazı bitiren o ellerin seni sevenlerin koynunda gördüm acılı resmini bana gülümsedi sonunda sanma seni hatırlarım önce, sonra, görmediğimde sanma sana çok kızarım zaten odam hep dar geliyor bana sen benim olmasan da... ya siz beni sevenler, unuttunuz sonunda bu "oteller kenti" nin diğer yakasında Zaten odam hep dar geliyor bana söz: teoman müzik: sunay özgür * mutlu son çok uzaktan geldiysen, otur, soluklan, dedi. kuraklıktan geçtiysen, dikenli yollardan, karanlıktan, gölgeden, issızdan yüzünü yalayan soğuktan, doğum, acı, doğrularım, korkularım. sorulunca yanıtı İçimizde olan, kanımı donduran, ısıtan, durduran bir kalemsen, bir boş kağıt mutlu aşk varsa da, mutlu son yoktur. çocukluğun anıları sırtında ağır örtü, üşütendir aslında kış gecelerini süre değil anlattığım, her şeyin sonu mutlu aşk varsa da, mutlu son yoktur söz-müzik: teoman * yollar gözlerim kör karanlıkta kör kuyunda boğulursa, tenim benim olmadıysa yitirilmiş, tutsak olmuş, düşman olmuş, milyon defa tekrarlanan hayatımsa gizli bağın çözüldüyse yollar varsa pahalıysa uzun, kısa ya da darsa, artık hiç farklı omayan, sıkıldığın, hayatınsa aslında yollar yalanını görmez, yaraları sarmaz hiç bitmez aslında yollar daralıp açılmaz, sonuna da varmaz hem varsan da farketmez ki. oldu, oldum, çocuk kaldım yüreğimden yaralandım bir yer olsa huzur sunsa dizlerim üstünde çöksem sonsuz yolu aydınlansa günün ilk ışığında son bir kez nefes alsam kaybolasam gözyaşında ya da ilk kitabında söz-müzik: teoman * her gün aradıysam gizli değil ki bu, okunuyor yüzümden sonsuz bulamayışı kalbimin bir daha aramaz tanırım onu kaçamağı beynimin tutunuversem çalısıyla sevginin uçurumlarda... her gün aradıysam, hiç bulamadıysam, hep çocuk kaldıysam. büyür müyüm sonunda? tek sen değilsin ki boşluğa uzanan korkak, sevgisiz kalbimiz bir daha aramaz tanırım onu yaralıyız hepimiz söz-müzik: teoman * yarın olmaz bir anda yok olur anılarım gözlerim kapanırsa azalır umutlarım bir anda sisler rıhtımında bekle der gölgeler gün battığında ama ben uyandım sağa sola baktım doğrular içinde yalana inandım yarın olmaz söz: teoman - barlas müzik: barlas * yazgı sil severek gözleri dilsiz ellerinle sarmala sar beni korkusuz isteğin bağırsın ölmemiş sevgiler arasına koy beni aslında yok çaresi bilirim canlar verir soğuk nefesim aslında yok çaresi sevginin kabaran serin teninin yollara yıllara yazgımı yazdım yanında hep uzaksa her biri kavrayıp bıraktıysan hep beni görünmem duvarlar inince yine de sen hep dokun gör beni söz-müzik: teoman * hiç kimse bilmez ben hep sana gelirim beni anlasın diye tenin bırakırım kamaşsın yaşamdan gözlerim tenini avuçlarım zaten severim gelmesen de sevmesen de beni tutsan ellerimden geçmişi unutamam ki öpsem gözlerinden yaşları kurutamam ki damağım çöle dönmüş oyuncağını geri ver içimdeki çocuğa hiç kimse bilmez hiç kimse sevmez şimdi sen de yoksun yanımda hiç kimse duymaz hiç kimse sormaz şimdi sen de yoksun yanımda yüzüm gözüm toz toprak, yağmurların yıkamaz kalbim kabuk bağlar İçim artık acımaz kanserli kentlerin çığlığından son trenle ayrıldığımdan söz-müzik: teoman o nr1 müzik - 1998 * sus konuşma küçücüktüm, ufacıktım, bir dilenci kraldım çok yürüdüm, çok acıktım kalbim sızlar, yüzüm gizler bir tren camından dünyayı gördüm, haline üzüldüm sus konuşma sözler kimin umurunda son bir öpücük yeter açık yaralarıma belki sen umutsuzluktan sessizsen zaten her zaman kaybettik senle ben hayat bir yarış dersin hep bir meydan savaşı bir kavga, sakın yara alma sen bir kağıt gemisin gazeteden kıvrımların açılırken yorulmaz mısın hergün ölmekten sus konuşma sözler kimin umurunda son bir öpücük yeter açık yaralarıma belki sen umutsuzluktan sessizsen zaten her zaman kaybettik senle ben söz-müzik: teoman * o o her şeyi kendi yanından görüp almak istediğini alır başka şey düşünmez beni unuturdu onun her anı heyecan dolu beni üzdüğü zamanlar bile yokluğunu hissetmek beni korkuturdu ben her şeyi onun için, onun yanında yaparken o hepsine uzaktan bakardı bir yabancı gibi her sözümü dinliyor gibi beni kandırırken İçinden geçen binlerce ses bastırırdı sesimi o her günü yeni bir umutla bekler gibi görünür yarına inanmaz, beni avuturdu onun her anı heyecan dolu beni üzdüğü zamanlarda bile yokluğunu hissetmek beni korkuturdu söz-müzik: rıza erekli * kardelen bir telefon çığlığıyla yalnız bir güne uyandım bir an yanımdasın sandım. "dün" de yok, "yarın" da yok sonsuz bir şimdi içinde o an nefessiz kaldım başka türlü birşey bu yalnız seni isteyen başka türlü birşey bu sen gelsen aniden kardelen, uçup gittin elimden peki, yine döner misin? sen kardelen, açıversen yeniden beni hala ister misin? aynı cümleyi on kere okurum bir şey anlamam, çünkü aklım hep sende eski bir rüya uğruna başka bir rüyaya tutundun, keşke anlasan sen de başka türlü bir şey bu yalnız seni isteyen başka türlü bir şey bu sen gelsen aniden kardelen, uçup gittin elimden peki, yine döner misin? sen kardelen, açıversen yeniden beni hala ister misin? sen kardelen, uçup gittin elimden peki,yine döner misin? sen kardelen, açıversen yeniden beni yine sever misin? başka türlü bir şey bu yalnız seni isteyen başka türlü bir şey bu sen gelsen aniden kardelen, uçup gittin elimden peki, yine döner misin? sen kardelen, açıversen yeniden beni yine ister misin? sen kardelen, uçup gittin elimden peki, yine döner misin? sen kardelen, açıversen yeniden beni yine sever misin? beni yine ister misin? beni hala sever misin? kardelen.. kardelen.. kardelen.. söz-müzik: teoman * bazı yalanlar yorgun görünüyorsun, biraz uzan istersen, sever gibi yapma artık, daha henüz vakit varken birkaç yaralı ruh, birkaç bira şişesi, elimizde bunlar var, mutlu olmaya yetmez ki, aşk. yalanlarımız güzel, inanması zevkli, bir şey sevmeye değerse ölmeye de değer mi? birkaç uyku hapı, birkaç kıskançlık krizi elimizde bunlar var, mutlu olmaya yetmez ki, mutlu olmaya yetmez ki, mutlu olmaya yetmez ki bazı yalanlar güzel, bazı gerçekler acıymış. bazı ölümler uzun, bütün hayatlar kısaymış. çalışmış kaybetmiş, koşmuş yorulmuştuk. birbirimize içmeden dokunamaz olmuştuk. bikaç kalp ağrısı, birkaç imdat çağrısı elimizde bunlar var mutlu olmaya yetmez ki... söz-müzik: teoman * bir damla gözyaşı tüm kaybolanlar kaybolmuşlara rastlarsa zamanın birinde tek bir damla gözyaşım göle düşerse ellerimden kayıp gidince bir uyansam, uyansam, uyansam uykumdan bir damla gözyaşı bir damla var elimde bir damla gözyaşı bir damla ellerimde sonunda görürüz belki sen de ben de uçsuz bucaksızız bu yalnız şehirde yaşam sevincin duruyor mu hala içinde sustun konuşmadın sözcükler bitince bir uyansam, uyansam, uyansam uykumdan bir damla gözyaşı bir damla var elimde bir damla gözyaşı bir damla ellerimde söz-müzik: teoman * yağmur dayanmak zormuş meğer sonu belli oyunlara reddetmeye gücün yoksa eğer oysa ki özgürlüğü seçmek başka vücutlar sevmek bir şehri tam kalbinden beyninden vurup gitmek var aklımda bir yağmur çok uzaklardan çağırıyor gelirsen severim diyor yağmur yağmur çok uzaklardan çağırıyor gelirsen severim diyor her maske birşey söyler nefretler sevgiler bırak artık sevmiyorsan eğer oysa ki özgürlüğü seçmek başka vücutlar sevmek bir şehri tam kalbinden beyninden vurup gitmek var aklımda bir yağmur çok uzaklardan çağırıyor gelirsen severim diyor yağmur yağmur çok uzaklardan çağırıyor gelirsen severim diyor söz: teoman müzik: alper erinç * gemiler bir an için çıksan hayatımdan yanık tenli omuzumdan haykırsam maziden, uzaklardan şu anda yanımda deniz rüzgara karışmış güneşte martı(dalga) sesleri vardı gülüşlerde gülüşlerde gülüşlerde sen geçerken sahilden sessizce gemiler kalkar yüreğimden gizlice söz: orhan atasoy müzik: ercüment vural * kişisel bir şey kişisel bir şey değil bu yaşamak zor buralarda kimdendi bu yara diye kalbine sorduğunda gerçeği istiyorsan diyeceklerimi unuttum garip geliyor dostlar iz bırakmadan kaybolunca bilirim geri gelmezler ama en güzel günleriydi onlar hayatımın bazen bir fısıltı çıkar bağırmaya çalışınca tek bir umut bile yok mu insan geçmişle yaşayınca son kez inan yalan olsa da bazen bir rüya yeter kendimi kandırabilirim ikimiz de görürsek eğer söz-müzik: teoman * dünya herkes gibi olmayan hayaller peşinde yalnızım kelimeler acıtır canımızı bilmeden el yordamıyla koşarken dinle artık duymuyoruz yalama hayaller sonunda dünya aslında yanıbaşımızda söz-müzik: teoman * oğul kurumuş kuyunun suyu incirin sütü çoktan çekilmiş bir zamanlar dünya sandığım bahçeyi ayrık otları dikenler bürümüş bardaktaki su, denizde kum kadar umarsızdım bir zamanlar dünya sandığım bahçeyi ayrık otları dikenler bürüdü anne, ben geldim dizlerin duruyor mu başımı koyacak? anne, ben geldim ben, oğlun, hayırsızın şiir: ahmet erhan müzik: teoman onyedi nr1 müzik - 2000 * paramparça saatim yok tam olarak bilemem biraz bira, biraz şarap önceydi nasıl oluyor vakit bir türlü geçmezken yıllar hayatlar geçiyor kayıp bir bavul gibiyim hava alanında ya da boş bir yüzme havuzu sonbaharda çok mu ayıp hala mutluluk istemek neyse zaten hiç halim yok bugün benim doğum günüm hem sarhoşum hem yastayım bir bar taburesi üstünde babamın öldüğü yaştayım bugün benim doğum günüm kelimeler büyüyor ağzımda bildiğim tüm hayatlar paramparça, paramparça takatim yok yine de telefona sarıldım son bir özür için sevdiğim kadınlardan aradım mesajlar çıktı kapattım telesekretere konuşamayanlardanım söz-müzik: teoman * 17 boşver beni mühim değilim bu onun hikayesi çok beyazdı, kir tutardı ömrü kelebek kadardı mektupları şişedeyken bir de bakmış deniz yokmuş tek başına dans ederken mutsuzluktan sarhoşmuş daha onyediymiş oyundan kalkmak isterken kağıtlar dağıtılmış bu hava boşluğunda artık her şey satılıkmış trafikte akmayan hep onun şeridiyken söylediği son şarkı elveda zalim dünyaymış daha onyediymiş söz-müzik: teoman * rüzgar gülü kır evinin verandasında bir rüzgar gülüne rastladım İnsanmışcasına konuşmaya başladım dedim, benim kadar yalnızsan tek gecelik bir aşksan omuzlarına abanan bir anıdan kaçıyorsan dibe vurduysan ya da hala düşüyorsan bir yaz günü bir yaz günü hiç bu kadar üşüdün mü? rüzgar gülü rüzgar gülü hiç ölümü düşündün mü? hayalimdeki adsız kadın sanki ağzımda tadın eminim ki sen de hep kendini aradın evimin yolu beni unutmuş otellerin soğukluğunda... tüm bu garip duygular bir tür iç kanama dibe vurduysan ya da hala düşüyorsan bir yaz günü bir yaz günü hiç bu kadar üşüdün mü? rüzgar gülü rüzgar gülü hiç ölümü düşündün mü? söz-müzik: teoman * uykusuz her gece tam ona sarılırken gördüm pencereden gülünecek ne vardı, gülüyordun ya öperken bu gece seninle olalım canım derken sildim seni o an kalbimden neydi kopan içimden yıllar zincirinden öldüm sanki yaşarken kaçtım hemen o sahneden kendimi buldum ben çalıştığım bu yerde azalır acılar da belki gitgide uykusuz her gece bu soğuk kahvede sabahlarım bazen günlerce rüyalarıma gelme diye uykusuz her gece, yorgun ölesiye unutur muyum seni yorulsam her gece masada boş bardaklar kirlenmiş tabaklar çoğalıyor önümde bitmesin sabaha kadar yakmıyor elimi artık bu kaynar sular yoruldukça kaybolur acılar söz: fikret şeneş müzik: g.capuano, m.capuano * iki yabancı (düet: şebnem ferah) yazdan kalma bir günden ya da çölde çay filminden bir sahne var aklımda oyuncular sanki biziz mutsuzuz ikimiziz kimi aşklar hiç bitmezmiş, bizimkisi bitenlerden sevmeye yeteneksiziz İki yabancı iki yabancı birlikte ama yalnız İki yabancıyız hani o güneşin batışı bizi tanrıya inandırışı şu an o akşam aklımda ama çok zaman önceydi yaralarımız ağır değildi yine de bağışladım ben hep seni hem seni hem de kendimi o kadar yoktun ki yazdan kalma bir günden yada çölde çay filminden benimde sahneler aklımda seninkilerden farklı ama artık kendini kandırma yoktur üstüne senin güzeli çirkin yapmakta suçuysa dünyaya atmakta neyin bildin ki değerini benimkini bileceksin bunu da tabi mahvedeceksin İki yabancı iki yabancı birlikte ama yalnız İki yabancıyız.. söz-müzik: teoman * gündüz tarifesi biraz uyusam geçer belki bir kalp atışı uzağında istemezsen hemen giderim gerçi taksi gündüz tarifesi açarsa tuttuğum balıkları denize attım açlıktan ölüyorum bana gülmeyi armağan ettin ama nereye koydum bulamıyorum soy beni yatır uykuya şu an sanki evimdeyim bul beni aramana gerek yok beni koyduğun yerdeyim biraz uyusam geçer belki bir kalp atışı uzağında istemezsen hemen giderim gerçi taksi gündüz tarifesi açarsa kusursuz bir cinayet planı yaptım kendime karşı çok da ciddiye almamalı yaptıklarımız rol icabı soy beni yatır uykuya şu an sanki evimdeyim bul beni aramana gerek yok beni koyduğun yerdeyim söz-müzik: teoman * o yaz nasıl da geçmişti bütün bir yaz başımda kavak yelleri esen o yaş sense hanımeli kadar beyaz çalmıştınız kalbimi biterken o yaz nasıl da koşuşurduk bahçelerde şarkı söylerdik mehtaplı gecelerde sen bana ben sana komşu evlerde kök sarmaşıklar gibi sarıldık o yaz elime değerdi safça elin benimse arardı seni gözlerim öpüşürken korkusu birşeylerin aşkımıza ilk hüznü getirdi biraz çocuk kalbimize dolan gamla oturup ağlamıştık sessiz çardakta çaresiz erken inen akşamla veda edip ayrıldık biterken o yaz söz-müzik: bora ayanoğlu * yarından bana ne bu akşamüstü yine ben otururken penceremde yorgun gün sırtımda sağda solda insanlar görüyorum hepsi birden koşuyorlar mutlu yarına birkaç gün evvel olsaydı ben de koşardım onlarla bugün ben kaybettim benim için yarın olan tek sevgim,kime ne? şimdi ben gülüyorum herşey tatsız ve anlamsız bugün artık yarından bana ne bundan sonra tek başıma ben ne yaparım, nereye giderim boş umutlarla? bir kenarda durup herkesten yardım mı beklesem gözümde yaşlarla? hergün uğraş, hergün kaybet bak olmuyor, aldanma! söz-müzik: rıza erekli * zamparanın ölümü pardon sizi birine benzettim geçmiş yıllardan yemin ederim azcık içtim, bu halim doğuştan şampiyonum sanırken diskalifiye olduğumdan İşte sevgili bayan, tüm gevezeliğim bundan bir kız tanırdım eskiden,"hayat berbat" derdi loş kalbinde hayal kırıklıkları biriktirirdi her filmden, kitaptan bir rol seçerdi beğensin diye gelirse ölüm, makyajsız gezmezdi tanırsınız benim gibilerini boş sokaklardan çizgilere basmadan yürümeye çalışan insanlardan ama dün akşam dedim ki kendi kendime düşünme! kim anlamış ki sen anlayasın böyle? bir şey söyledi ki bence de doğru, bir bar filozofu "çok kadın hiç kadındır oğlum, yalnızlıktır sonu" kadehte yansımama baktı, ayaklı bir kanıttım kadın dergileri testlerinde her soruya yanıttım öyle güzelsiniz ki, galiba korkmaya başlamalı sizin kadar güzel olmak hemen yasaklanmalı durun, tahmin edeyim, balıksınız değil mi? çok yalnızım, n'olur size gidelim mi? söz-müzik: teoman * sürpriz ne güzel sürpriz bu böyle hoşgeldin boşver çabalama konuşmak zorunda değilsin hem hareketlerinden küçücük mimiklerinden kalbini okurum ben... bütün gün yataktaydım yüzümde yastık izi seninse geçmişinde binlerce ağır yenilgi çok şaka yaptıysam aslında korktuğumdan beni zaten tanırsın sen.. derler ki bir yerden sonra acımaz daha fazla zaten aşk kötü bir şaka anlamaya calışma her güzel şey bitermiş aşk nedensiz sevmekmiş kulağımda gürültüler uyurken televizyon açık kalmış bir ülkenin bodrum katında kirli bir savaş varmış midem bulanıyor galiba dünya tuttu beni hep kuruttu derler ki bir yerden sonra acımaz daha fazla zaten aşk kötü bir şaka anlamaya çalışma her güzel şey bitermiş aşk nedensiz sevmekmiş söz-müzik: teoman gönülçelen nr1 müzik - 2001 * gönülçelen kırıklarını aldırdım kalbimin zırhımı çıkarttım astım portmantoya güzel vücutlar boş suratlar benimse yenmiş tırnaklarım titrek ellerim var evet dedi ben de seni aldattım bir kez de değil üstelik çünkü beni çok kanattın çok sevdiğim bir yalandın gönülçelen gönülçelen aynı anda utanmadan hem kırıcı hem kırılgan yordun beni gönülçelen gönülçelen gönülçelen biraz gerçek biraz yalan hem yara bandım hem yaram bitsin artık gönülçelen söz-müzik: teoman * anlıyorsun değil mi? hava ayaz mı ayaz ellerim ceplerimde bir türkü tutturmuşum duyuyorsun değil mi? çalacak bir kapım yok mutluluğa hasretim artık sokaklar benim görüyorsun değil mi? zaman akmıyor sanki saatler durmuş bugün sonsuz yalnızlığımda bir tek sen varsın bugün ya dön bana artık duyuyor musun beni? ya çık git dünyamdan anlıyorsun değil mi? bir resmin kalmış bende tam ortadan yırtılmış hani siyah kazaklı biliyorsun değil mi? gözlerimden süzülen birkaç damla anıda senin sıcaklığın var anlıyorsun değil mi? zaman akmıyor sanki saatler durmuş bugün sonsuz yalnızlığımda birtek sen varsın bugün ya dön bana artık duyuyor musun beni? ya çık git dünyamdan anlıyorsun değil mi? söz-müzik: barış manço * istanbul'da sonbahar mevsim rüzgarları ne zaman eserse o zaman hatırlarım çocukluk rüyalarım şeytan uçurtmalarım öper beni annem yanaklarımdan güzel bir rüyada sanki sevdiklerim hayattalarken hala akşama doğru azalırsa yağmur kız kulesi ve adalar ah burda olsan çok güzel hala istanbul'da sonbahar her zaman kolay değil sevmeden sevişmek tanımak bir vücudu yavaşça öğrenmek alışmak ve kaybetmek istanbul bugün yorgun üzgün ve yaşlanmış biraz kilo almış ağlamış yine, rimelleri akıyor akşama doğru azalırsa yağmur kız kulesi ve adalar ah burda olsan çok güzel hala istanbul'da sonbahar söz-müzik: teoman * doktor öyle büyük ki inan doktor içimdeki boşluğum ne koyarsam koyayım hiç dolmuyor eğer böyle yaşarsam hep aynı acıyı bu sıcaklar bile beni donduruyor kör bir dilenci vücudunda sigara yanıklarıyla ilkbahardan bana bahsediyor sardunyalar açıyor diyor ama ben görmeyeceğim ve sizin gibi sevinmeyeceğim bekleme salonunda günü geçmiş dergiler saçım başım dağılmış sanki bana benzerler doktor doktor insanlar hiç bilmiyor doktor doktor insanlar hiç duymuyor doktor doktor insanlar hissetmiyor doktor doktor kimse beni sevmiyor gerginsin rahatla dedi çabucak soyunurken kadın paramı ver yeter hiç farketmez adın soyunmana gerek yok bana bir kaç tatlı söz lazım uyuyana kadar kal yeter bitmiş uyku haplarım söz-müzik: teoman * istasyon insanları ruhidir benim adım hiç çıkamam evimden dostlar uydururum hayali mutluyumdur bu yüzden bir çiçek dürbününden insanlara bakarken bir gün bir istasyon gördüm trenleri geciken yolcular ellerinde tek gidişlik bir bilet henüz bilmeseler de hayat bundan ibaret İstasyon insanları burdalar tesadüfen aynı rüyayı görüp ayrı yerlere giden eskiden çok eskiden ben daha çok küçükken henüz cennet plajı otopark olmamışken mercanların arasında küçük balıklar vardı en güzelleri el boyunda kavuniçi olanlardı bir gün bir rüya gördüm o kavuniçi balık benmişim büyümem beklenmeden afiyetle yenmişim istasyon insanları burdalar tesadüfen aynı rüyayı görüp ayrı yerlere giden ruhidir benim adım bir sırrım var saklarım ama görünce anlarsınız yalniz dikkat acımayın acınmak canımı en çok acıtandır!!! söz-müzik: teoman * mavi kaptan bu kadar hızlı gitme hava güzel deniz güzel yelken yeter bize akıntı burnu önümüzde mandalina kokuları sahilden dolsun içimize mutluyum diyorum kendime sağım solum önüm arkam her yer mavi mavi bu güzel eylül akşamüstü her yer masmavi akdeniz meltemi altında kitabım kucağımda ne güzel şey uyuklamak sana ilk aşık olduğumda geceyarısı dolunayda bu koyda yüzmüştük çırılçıplak yıllar nasıl aktı geçti lacivert mayom eridi güneşten artık mavi mavi bu güzel eylül akşamüstü her yer masmavi yatma vakti geldi artık rakı balık harikaydı kaptan eline sağlık son bir kadeh dostlar için artık aramızda olmayan inşallah onlar da mutludurlar mavi mavi bu güzel eylül akşamüstü her yer masmavi söz-müzik: teoman * hayalperest o kadar haklısın ki dayanamıyorum buna o kadar güzelsin ki çok çirkin kaldım yanında korkum yaralanman hayatta o kadar yalnızsın ki dayanamıyorum buna o kadar sıcaksın ki çok soğuk kaldım yanında korkum yaralanman hayatta hayalperestsin güzel hayaller peşinde çok gençsin yanlış insanlar kalbinde hayalperestsin güzel hayaller peşinde çok gençsin çok gerçeksin bu yüzden çok güzelsin söz-müzik: teoman * soluk soluğa konuşacağım uyusan da tek bir kelime bile duymasan da biterken bir zamanlar çok sevdiğimiz bu hikaye dokunuyorum ellerine aralanmış bacaklarına eğilip ıslak ağzına agzımı dayıyorum son kez soluk soluğa saçların darmadağın İç çamaşırların odaya saçılmış dün ağladıktan sonra makyajın yastığına akmış uyandırmadan seni sıyırıp üstünden herşeyi terden ıslak vücudumu vücuduna dayıyorum son kez soluk soluğa artık çok üzmüyor beni hiç bir sey hissetmiyorum hatta bir kaç anı sadece onlar da silinir nasılsa zamanla bırakmıştım uzun zamandır ama ihtiyacım var şu anda bazen bir içki şişesi yaşam destek ünitesi bu kez gerçekten giderken gerçekten terkederken sana kapıyı çekerken uzun uzun bakıyorum son kez soluk soluğa söz-müzik: teoman * zamparanın ölümü (ikinci ve son bölüm) galiba kendinizi pek enteresan sanıyorsunuz büyümeyen adam sendromu bu, ama yaşlanıyorsunuz küstah taklidi yapan erkekler familyasından milyarlarca zavallı adam midemi kaldıran ya siz hala bıkmadınız mı hiç kendinizden ? evinden uzak yalnız kovboy triplerinizden ? hadi gelin uyuyun koynumda eğer çok isterseniz ben uyanmadan giderseniz beni memnun edersiniz pardon ama herhalde bizim de bir gururumuz var nefret et ama acıma yeter ki istediğin kadar halbuki güzel kent masalları vardı aklımda mum ışığında anlatacağım kadın ve erkek hakkında tanırsınız benim gibileri boş sokaklardan çizgilere basmadan yürümeye çalışan insanlardan ama dün akşam dedim ki kendi kendime düşünme, kim anlamış ki sen anlayasın böyle ! geldim sevgili arabam düldül yalnızız yine patlıycam çok sıkıldım kendimden ben bile bir ağustos böceğiydim ben ama kaybolmuş sazım eyvah polis amcalar her yerde, galiba yan bastım hiç üfletme memur abi, nefesim 95 oktan valla patlarız alimallah yanımda kibrit çaksan sen sormadan ben söyleyeyim ne ehliyet, ne ruhsat ne de sigortam var, sadece bu meymenetsiz surat sağolsun memur abi anlayışlı çıktı üzüldü halime, hadi git dedi, sakın sürme hızlı gözüm kapalı bile giderim ben bu yollarda eh bi de yavaş kullanmak ayıp olur içtiğim onca şaraba bas gaza ! düşünme, kim anlamış ki sen anlayasın böyle ! söz-müzik: teoman * sevdim seni bir kere sevdim seni bir kere başkasını sevemem deli diyorlar bana desinler değişemem desinler değişemem daha yolun başındasın değişirsin diyorlar oysa sana çıkıyor bildiğim bütün yollar sevgi anlaşmak değildir nedensiz de sevilir bazen küçük bir an için ömür bile verilir söz-müzik: özdemir erdoğan teoman avrupa müzik - 2003 * motosikletli kız motosikletli kız günlerdir seni bulmak için buralardayım, sen yoksun. motosikletli kız çatladı mı dudağın, avucun, yüzün, yüreğin? üşüyor musun? kırık bir kalp elinde kala kala bir karamel tadıysa dünya senin ağzında, gittikçe azalan her nefes aldığında. bir karamel tadıysa dünya senin ağzında, gittikçe azalan her kalbin atışında. sanki seni benim için yapmışlar, sanki benim için yaratmışlar. sanki seni benim için yapmışlar, sanki benim için yaratmışlar, motosikletli kız. söz-müzik: teoman * senden önce... bu çığlık çığlığa dalgalar ve hüzünlü güzel martılar rüzgara çarpıp çarpıp gelip doluyorlar kalbime yalnızım uçurum kıyısında hayat ve ölüm arasında tüm hayatım akıp geçiyor ayaklarımın altında daha kaç vücut gerekli benim seni unutmama senden önce senden sonra bu çığlık çığlığa dalgalar ve hüzünlü güzel martılar rüzgara çarpıp çarpıp gelip doluyorlar kalbime yalnızım uçurum kıyısında hayat ve ölüm arasında tüm hayatım akıp geçiyor ayaklarımın altında daha kaç vücut gerekli benim seni unutmama senden önce senden sonra daha kaç vücut gerek bana benim seni unutmama söz-müzik: teoman * kupa kızı sinek valesi bir iskambil falında çıkmıştık birbirimize o güzel kupa kızıydı sinek valesiydim bense gece yarısı o perşembe rastladım köprü üstünde ağlama dedim o ağladı trabzanlardan indiğinde saçların mı ıslak yoksa ıslak mı yaşamak dedim senin için rüzgarda hep yağmur mu var gözlerin mi daldı yoksa sıkıldın mı sorulardan? hiç geçmez mi gözlerinden bu sonbahar? bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda sırılsıklamdı soyundu vücuduma dokundu biraz pürüzlü tenimde yaşam hücrelerimi buldu mutluyudum o uyudu sarıldım sayıklarken tanımadığım o adları yanımda çırılçıplak saçların mı ıslak yoksa ıslak mı yaşamak dedim senin için rüzgarda hep yağmur mu var gözlerin mi daldı yoksa sıkıldın mı sorulardan hiç geçmez mi gözlerinden bu sonbahar? bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda rüyamda gururluydum, biliyordum diyordum inanmak lazımmiş meğer iskambil fallarına uyandım, bakakaldım, hayali bir parmağın bıraktığı yazıya, pencere camının buğusuna hoşçakal... bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda söz-müzik: teoman, deniz özbey * nefes nefese hayat unutursan vardır derken burukluğu akar üzerinden fırtınalı açık denizdim ben sen sakin bir koy ararken öğrendik yine de yaşayarak görerek çok sevdik hem de savaşarak ölerek öğrendik yine de unutarak duyarak çok sevdik hem de sevişerek öldürerek nefes nefese, nefes nefese nefes nefese, nefes nefese tek başımayım; güzel değil bu hiç özlememişim kendimi rutubetinden şişmiş kalbim artık açılmıyor bir türlü öğrendik yine de söz-müzik: teoman * kol düğmeleri hatırlarım bugün gibi sessiz geçen son geceyi başim öne egik, bir suçlu gibi bana verdiğin hediyeyi iki küçük kol düğmesi bütün bir aşk hikayesi iki düğme,iki ayrı kolda bizim gibi,ayrı yolda akşam olunca sustururum herkesi,her herşeyi gelir kol düğmelerimin birleşme saati usül usül çıkarır,koyarım kutuya yan yana bitsin bu işkence kalsınlar yan yana heyhat sabah,gün ışıldar yalnız gece buluşurlar yaşli gözlerle ayrılırlar düğmeler gibi,bizim gibi bizim gibi,ayrılırlar söz-müzik: barış manço * saat 3:00 saat 03:00 olmuş, resimler buruşmuş, karlar erirken saçlarımda. sen hep güzelsin, benimse içtiğim her bir damla yaralarıma vurmuş. koşma yorulduysan, anaforda boğulduysan sen de korkuyorsan yalnızlıktan bilme istemiyorsan, bir an bile gülmüyorsan sen de sıkıldıysan yalanlarımızdan saat 03:00 olmuş, soğuktan deniz donmuş, balıklar kıyılara vurmuş. küçük bir kar tanesi, onca yolu uçmuç, sonunda tam dilimin ucuna konmuş söz-müzik: teoman * rapsodi istanbul al tüm param bu dedim boşver dedi sende kalsın bir parça yeter ufak kopar ver yiyeceğinden etrafına bak onlardan olma sakın yola koyul küçük küçük git buralardan sokaklarda sapsarı yapraklar mazgallarda yağmurlar hangi kentte bu denli acı var başka nerde istanbul kadar git... yapraklar yatağın olsun kırlangıçlar arkadaşların yıldızlar yorganın olsun hem zaten gökte işsiz güçsüz duruyorlar benden geçti ama sen yap git buralardan bitene kadar bitmez hayat bitti mi de biter ama iç tüm şaraplarını bu dünyanın kay ıslak güvertelerinde tüm güzel kadınların sokaklarda sapsarı yapraklar mazgallarda yağmurlar hangi kentte bu denli acı var başka nerde istanbul kadar git... yapraklar yatağın olsun kırlangıçlar arkadaşların büyük aşklar hep senin olsun hem zaten boşuboşuna başkalarında duruyorlar söz: teoman müzik: teoman, volkan başaran * resimdeki gözyaşları bir gün belki hayattan, geçmişteki günlerden bir teselli ararsın, bak o zaman resmime. benden sana son kalan, bir küçük resim şimdi cevap veremez ama, ağlar yalnızlığına ve işte arta kalan bir küçük resim şimdi. koyupta bir başıma bırakıp gittin sen beni sen yalnız değilsin biliyorum nerdesin bu çok üzerdi beni yaşasaydım da görseydim söz-müzik: mehmet ergin soyarslan * kıskançlık bir gün daha bitti önümde günler gelir geçer ve antibiyotikler kimim ben? bugün ne günlerden? 40 derece yüksek ateş ve kıskançlık bu zayıflık anında, bir aşkın komasında kıskançlık aktığında durmaksızın damarlarımda sen ilacımsın, susuz yuttuğum bir türlü gitmeyen ne yapsam da boğazımdan günlerdir hastayım ve bu beni delirtiyor sürekli uykuyla uyanıklık arasında gidip gelip, gidip gelip, gidip gelip. 40 derece yüksek ateş ve kıskançlık. kıskançlık bu zayıflık anımda, bir aşkın komasında ve aktığında damarlarımda.. kıskançlık... söz-müzik: teoman * mektup telefonda konuşamam bilirsin, mektuplarıysa ertelerim hep, belki de yazım çirkin diye. çok düşündüm, çok kurdum, karar verdim hep vazgeçtim, ama sana yazabilirim nihayet. aslında söz vermiştim, duygularımı kilitlemiştim, ta ki sen açana dek. korkma sevgi dilenmeyeceğim ama bilirsin beni işte bitiririm her şeyi bir dikişte ne yapayım aşk bu, savaş bu binlerce yıldır sürüp giden aşk bu, savaş bu kadın ve erkek arasında artık saymıyorum yılları, bana deyip geçen hayatları, zaten pek de sevmem insanları. ama kimi dostlar var sevdiğim, sokak köpekleri beslediğim, bazı güzel anılar biriktirdiğim. tutku garip bir şey ve çok vahşi, ve çok hırslıydım zaten ben de o yüzden de yağmaladım seni... kolay değildir bilirim, bir aşkı bir kalbe koymak, hele bir başkasını severken sen. teşekkürler, bir zamanlar beni cok sevdiğin için bu mektup da olmadı, kelimeler toparlanmadı, işte şimdi çöpe gidiyor. yine de mektubuma son verirken, seni her zaman çok seven, ben söz-müzik: teoman en güzel hikayem avrupa müzik - 2004 * güzel bir gün suç yok, suçlu yok hayat böyle anladım aşk yok artık yok ama zamanla alıştım senle ben hep böyle kalacağız gitgide eriyip yok olacağız yavaş yavaş sorma neden niçin her şey yalnızlıktan bak güzel bir gün ölmek için düş yok, gerçek yok bak sonunda anladım yaz yok kış yok artık zamanı karıştırdım söz-müzik: teoman * duş bu aşk bizi nereye kadar savurursa o kadar acıtacak canımızı ama olsun daldır elini göğsüme al kalbimi bul damarımı, bas ilacı dindir acımı çok mutluyum şu anda ellerim vücudunda umurumda değil artık dünya son defaymış gibi kaybederken kendimi en ucuz şaraplarda son defaymış gibi kaybederken kendimi sırılsıklam vücudunda eğildim öptüm dudaklarından saç telin vücudumdan küvete aktığında içindeyim içimdesin, anladım aşk kanımda kasıklarımda güneşteyim eriyor balmumum sapır sapır dökük kanatlarım aksın bacaklarından oluk oluk milyonlarca doğmayacak çocuklarım söz-müzik: teoman * bugün bugün sözlükler kusuyorum cümleler kuramazken dün bugün denize döktüm kendimi ucuza gitmeyeyim diye bugün sıyrıldım rollerimden mutluyum çünkü artık yokum bugün boğulurdum her sağanakta yüzmeyi ögrenmişim sanki bugün hayat koyu bir balgam sert bir pornoydu dün bir tuzağa kaptırmıştım kendimi ama eminim tanrı var bugün bugün evimi yaktım kitapları attım yıkandım temizim artık bugün dün çok giyildim çok pot yaptım ütülüyüm jilet gibi bugün "siz de mi dostlarım?" dedim "öyleyse düş, sezar" bugün söz-müzik: teoman * gökdelenler uzun uzun seyrettim seni diğer köşesinden barın bir karakter oturttum yüzüne,kalbine uzaktan bakıp insanlara konuşmalar yazdım dudaklara sonra kendime baktım tıklım tıklım yalnızdım. gökdelenlerden tükürdüm dünyaya ben hayatım boyunca bu yüzden kupkuru ağzım bak geçmedi yıllarca kalbimi yuvarladım sana seni tanımasam da tezgahtan önüne bir yudum al diye eğer hoşuna giderse daha da iç diye bu kadarı yetsin artık bu gece belki sen bulursun diye artık son şansımsın korkma ısrar yok bende avunurum içkiyle söz-müzik: teoman * ayna uyumadan uyandım yine aynı dünyaya karar verdim kalmaya baktım dedim ki aynaya "acelen ne?" olacaklar olacak bir gün nasılsa yaşa yaşa yaşa seni sevenler var burda yaşa yaşa yaşa sevdiklerin var burda hala söz-müzik: teoman * insanlar gel olduğun gibi tuzla buz et beni camdanmışım gibi bana hatırlat nasıl bir şeydi bir şeye inanmak tutkuyla tutkulanmak insanlar dünya düşmüş üstlerine kıpırdayamıyorlar insanlar denemiyorlar bile gel dudaklarımı sar nefesini ver tat bırak ağzımda ilk sayfaya döndür beni hadi alt üst et iyileştir gel hadi acıt beni o bile yeter çoraklığımda istemezsen eğer gelmezsen öldür ama affet beni insanlar dünya düşmüş üstlerine kıpırdayamıyorlar İnsanlar denemiyorlar bile söz-müzik: teoman * parti sıkı sıkı tuttum ellerinden, kayıp gitme hayatımdan sen de diye bazen ama ittim çoğu kez ürküp aşkından güçsüz yaptın diye beni sen oysa derinlerde hep bildim ki kanımdaydın öyle gurur duydum ki beni böyle büyük sevebildin diye bana rağmen gelmiştim, görmüştüm, yenilmiştim, sevmemiştim tam gidiyordum dünyadan sen yokken öyle güzel aldın ki beni içine, öyle sardın ki benim oldun ama korktum kaybedecek bir şeyim oldu diye korktum kaçtım bildiğim dünyaya parti bitmiş, herkes gitmiş, dava düşmüş, konu kapanmış acıkmıştım, susamıştım, üşümüştüm kavrulmuştum sıcaktan sana geldim damağım kuru, gardım inik, boynum bükük, dedim `yine al beni` `seni bitirdim` dedin `çektim kepenkleri` dedin `öldü bendeki sen, gömülü şimdi` baktım, anladım parti bitmiş, herkes gitmiş, dava düşmüş konu kapanmış. söz-müzik: teoman * tuzak aklın kayarsa ellerinden sen alışırken tam severken gökyüzüne bak bak da söyle yıldızların en küskününe üç adım al sonuca doğru ayrılışa sevene doğru sevdiklerin acıların tatlı evin, çocukların. sahibiysen tuzak bunlar unutmaksa intikamın unuttuğunu da unutmaksa kanla da terle de yazsan da farketmez sulara yazdıysan eğer. bilemezsin sevemezsin görmezlerse seni hiç yenemezsin. duyamazsın, bulamazsın görmezlerse seni hiç olamazsın söz-müzik: teoman * ..dedi annem yaralı dizlerim koşamam ki kapalı yollarında akamam ki unutkan nehrinin yolunu sormadan bulamam ki karlı dağlarında doğamam ki saklı kentinin "çok üzülme, çok susma, çok darılma, çok ağlama, çok da kitap okuma" dedi annem "çok terleme, çok yorulma, girdaplarında boğulma, yalnızlığına çok da alışma" güneşim olmadan göremem ki ay tutulurken uyuyamam ki karanlık olsa da ben herkesi sevemem ki sevmeden de yaşayamam ki yanlış olsa da söz-müzik: teoman * en güzel hikayem kulaklarım patlıyor sessizliğinden yorgunluğundan ölüyorum sinekler yapışıyor vücuduma gitmiyorlar yayılıyor kanları vurduğumda denizi araladım geçtim bir aşktan attım kum torbalarımı döktüm yaprakları ama sanki uzandın tenime hissettim terim aktı parmak aralarından bazen , ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen, ne yaparsan yap olmuyor bazen kanım hızlanıyor bazen damarlarımda kan çanakları aynada levham boynumda bir yapbozu tamamlarken bakıyorum büyük parçan eksik kalbin olduğu bazen bir vücudu sarıyorum banıp parmağımı tadına bakıp gözümü sevmeye karartıp yapamıyorum bazen, ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen, ne yaparsan yap olmuyor bazen acı bir tat kalıyor ağzımda bazen yutup unutup bazen tükürüyorum bazen ayılıp uyanıp bir nefesle yanımda adı yok sırtı var bana dönük bükük soğuğa çeviriyorum suyu ağlıyorum bakıp içine ayılamayıp anlayamıyorum bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen derimin altında başarılı ayrılık notları yazılmış , çöpe atılmış intihar mektupları vuruyorum sokaklara bedenimi hayallere hayatımı yine omuzlarıma acımı alsınlar diye sığınıp kurtaracak kadınlara 15 dakkamı bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen bitti zor oldu ama bitti yapamadım benim başka bir kalbi bedenin zayıftı, kalbin güçlüydü belki haritası ama çok silikti sert bir şeydi iliklerimde aşk dayandım , ittim sığmadı , kanırmadı girmedi ama sıktım pis kanı akıttım yaramdan iyileştirmeye yaladım geçmişti sanki soktum neşteri göğsüme inanmaya halim kalmadı diye bitti zor oldu ama bitti bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen korkma bilirim acıyı tedaviyi imkansızlığın kekremsi tadını dün insanlara baktım kendi kirli camımdan terkedilmişler çoktan yaradan tarafından ben kesilene kadar yüzdüm ama görünmeyince karan bıraktım kendimi battım bir taş gibi yanmıştı , çizilmişti ama seyrettim ağlayarak sabredip çok sevdiğim bir filmi artık yalnız senin için üzülüyorum bitti zor oldu ama bitti benim de zaten hiç gücüm yok yüzüm yok hiç umudum yok ama bil ki farklı bir hayaldi işkenceydi bazen bazen çok güzeldi ama anlıyorum sesinden kurtulmuşsun sen nokta konmuş, bitmiş en güzel hikayem söz-müzik: teoman renkli rüyalar oteli avrupa müzik - 2006 * dursun dünya bir çılgın gibi şimdi hayatım ne sevgim kaldı çünkü ne gözyaşlarım kurtulmak için her seferinde kaçtım koşar gibi içimdeki senden ateş düşünce hep söndüm,hep sırılsıklam şimdi dursun ister dönsün dünya dursun ister dönsün dünya etrafında hiç farketmez çünkü artık sen yoksun ya sönsün tüm mumlar bitsin sevgim ister dursun ister dönsün dünya.. mektuplar gibiyiz hiç açılmamış saklanmış ama zamanla kaybolmuş sildin mi beni parmak ucunla içindeki benden kurtuldun mu yoksa günüm gelince yok oldum ardından şimdi dursun ister dönsün dünya ..... söz: barlas müzik: barlas, teoman * aşk kırıntıları yaklaştırsana yavaş yavaş kendini bana al içine tekrar derinine sakla, kat kasırgana yalan söyleme bak gözlerime bitmiş olamaz yokla ceplerini aşk kırıntıları kalmış olmalı biraz! aşk kirintisiyla doymaktansa tek başima aç kalirim bu hayatta paylaşacak bİrşey artik yoksa bir erkekle bİr kadin arasinda yürürüm ipte ağım yokken hem de kopkoyu içim İnan çok çalıştım bu kalpsiz dünyayı sevebilmek için neyim var ki sanki senden başka hadi son bir kez ceplerini yokla aşk kırıntıları kalmış olmalı biraz aşk kirintisiyla doymaktansa tek başima aç kalirim bu hayatta paylaşacak bir şey artik yoksa bir erkekle bİr kadin arasinda söz-müzik: teoman * renkli rüyalar oteli arabayı sen kullan demiştim içkiliyim. 'boşver yutalım şeritleri bas gaza' dedin bu otel güzel adını sevdim, orda öyle yerlerime dokun, dokunmadığı kimsenin sarhoş olsak ya, kimiz unutsak ya, bulut olup iç içe bardaktan boşalsak ya sarhoş olsak ya tek vücut olsak ya yüksek doz aşk alıp burda mutlu ölsek ya yıllar önceydi, çok da güzeldi şimdi düşününce benimsin demiştim ben de senin renkli rüyalar otelinde kapıları çalmıştım cevapsız savrulmaya hiç atmayan kalpleriyle insanlara ama sen farklısın dedim, dedin ki sense 'dikkat et sadığımdır sadece kendime!' sarhoş olsak ya, kimiz unutsak ya, bulut olup iç içe bardaktan boşalsak ya sarhoş olsak ya tek vücut olsak ya yüksek doz aşk alıp burda mutlu ölsek ya yıllar önceydi, çok da güzeldi şimdi düşününce benimsin demiştim ben de senin renkli rüyalar otelinde söz-müzik: teoman * iki çocuk el sallamıştı annesine bayram izni dönüşünde hissetmiş miydi oğlunu kurşun kalbi deldiğinde kan revan içinde yanyana aynı köprüde annelerinin rüyalarında öldükleri yaşlarıyla ateşi harlı delikanlılar, ne şehit ne kahramanlar düşmansız bir savaşta düştüler kalkmayacaklar emin değildi kendi bile dokunmuş muydu tetiğine kesin olan tek şeyse en yakın mahkumdu ipe. kalpte kurşun ilmek boyunda iki çocuk ölüm karşısında hep çocuk kalacaklar büyümeden birer tabutta ama yaşıyorlar, gülüyorlar annelerinin rüyalarında söz-müzik: teoman * kim kim olacak bundan sonra uyandığımda soğuk yatağımda kim dinleyecek kalbimi bakacak hep yüzüme güzelmişim gibi sanki kim tutacak son anda bedenimi havada düşen uçurumlarda ben tutarken nefesimi ağzından aldığım ağzımda sakladığım uçup gitmesin diye biz büyür dünya değişirken birbirimizi düşünüp başkalarıyla sevişirken kim sevişecek kalbiyle inandırıp sevgiye uyutup nefesiyle kim ısıtacak teniyle sanki sıcak evim olup kış vakti okul dönüşünde söz-müzik: teoman * tesadüfler daha gerçek yalanların doğrularından o yüzden boğuluyoruz bir bardak suda fırtınadan zaman beni, ben zamanı öldürüyorken tuttum nefesimi atmaya seni beynimden ama o zaman da kalbim boşa dönüyor hep sana atan bir yürek nasıl inansın bunca tesadüfler nasıl açıklansın bana bunca zaman sonra bunu hissettiren öylesine bir rüzgar olamaz kalbime esen dünle bugün arası sanki daha uzun hayatımdan hiç kimseye mektup yok, ölmüş insanlar ölmüş insanlar insansızlıktan söz-müzik: teoman * unutamadım dün yine yapayalnız dolaştım yollarda yağmurlarda ıslanan bomboş sokaklarda gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni unutamadım unutamadım ne olur anla beni unutmak kolay demiştin alışırsın demiştin öyleyse sen unut beni yeter ki benden isteme gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni unutamadım unutamadım ne olur anla beni yıllar ikimizden de çok şeyler götürmüş sen yeni yuva kurarken beni paramparça bölmüş gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni unutamadım unutamadım ne olur anla beni unutmak kolay demiştin alışırsın demiştin öyleyse sen unut beni yeter ki benden isteme gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni unutamadım unutamadım ne olur anla beni söz-müzik: barış manço * kelimeler kaçıyor musun aşktan hala koşup insandan insana hayatı bırakıp tabağında, boşver mi diyorsun kanasın için acıyor mu hiç bazı bazı cesur musun gözünü kapadığında sımsıkılar mı kırpıyor musun boşver mi diyorsun kanasın biliyorum artık çok zor çok kuracak yeni bir hikayem yok yine de uğraşıyorum rastgele bu eskimiş kelimelerle yavaşlıyor ama durmuyor dünya, zaman kimseden değilken yana gitmiş herkes evleriniz bomboş boşver mi diyorsun kanasın. batmadık ama su alıyoruz hala hissetmeden basıp toprağa, tuz basmadan yaralarıma boşver mi diyorsun kanasın. biliyorum artık çok zor çok kuracak yeni bir hikayem yok. yine de uğraşıyorum rastgele bu eskimiş kelimelerle alt üst olmuş coğrafyanda cebinde bozuk paralarınla kendi mezarına selam durup boşver mi diyorsun kanasın söz-müzik: teoman * çoktandır çoktandır yaşıyormuş gibi yapıyordum demek ben bu şehirde çoktandır iki yabancı gibi yaşıyorduk demek biz bu şehirde ben de... ben de.. belki yaşar belki ölürüm çoktandır eriyorsa eğer silinirmiş meğer büyükte olsa aşk çoktandır kanıyormuş meğer çalışırdım inan farketseydim eğer ben de... ben de.. belki yaşar belki ölürüm süresi hiç belli olmaz yok ki zamanı yarası zor geçer derler yok ki ilacı insan bazen yaşar bazen de ölür söz-müzik: teoman * terlemeden sevişenler saat 11'miş meğerse, fildişinden kulelerde sönüyor ışıklar bak geceye günaydın diyelim gözlerinde çapak varsa hemen silelim sıradan ölümlüleriz büyümüş kimyası değişmiş yazarız banıp kanımıza tutkunuzdur yazgımıza nasıl anlasınlar seni beni acıkmadan yiyenler, uyumadan önce ayaküstü terlemeden sevişenler niye külçe gibi kalpleri kurumuş ağızları dilleri hepsi yorgun yaşamamaktan boşver anlamasınlar seni ben anlarım bakışından bilirim her hücreni nasıl görecekler seni kapalıyken sımsıkı kalpleri boşver dişle kendi fünyeni zaten bir gün herşey biter kabul edenler etmeyenler kabul edilmiştir söz-müzik: teoman insanlık halleri avrupa müzik - 2009 * sevişirdik bazen şu dağılgan yüreğimi, şu köpüklere imrenen yüreğimi bir gün yollara atarsam bir gün nehir yataklarına dolarsam, korkarım suyumun çoğu senden yana akacak. dünyanın ölümünü gördüm, suyun, toprağın en yakın dostlarımın birer birer vakitsiz açan çiçeklerin, vakitli doğan çocukların ölümünü gördüm, ama kimse inandıramaz beni öldüğüne sevgilerin sanki bir kız hep yürürdü yollarda evimin önünde ayağını silerdi paspasa kapımı açardı gümüş bir anahtarla sanki hep gelirdi sevişirdik bazen benimse ellerim titrerdi, alnının aklığından saçlarına doğru titrerdi şimdi kağıtların üstünde gidip gelen ellerim titremez artık, yolunu bilir şimdi dünyanın ölümünü gördüm, suyun, toprağın en yakın dostlarımın birer birer vakitsiz açan çiçeklerin, vakitli doğan çocukların ölümünü gördüm, ama kimse inandıramaz beni öldüğüne sevgilerin sanki bir kız hep yürürdü yollarda evimin önünde ayağını silerdi paspasa kapımı açardı gümüş bir anahtarla sanki hep gelirdi, sevişirdik bazen şiir: ahmet erhan müzik: teoman * çoban yıldızı yüzme bilmeden daha deniz görmeden hiç güneşte yanmadan şimdi ölmek istemem bir kalbi sarmadan aşkı tatmadan daha onla sarhoş olmadan hiç sevişmeden daha şimdi ölmek istemem daha hiç gülmeden çoban yıldızı sen benle kal çoban yıldızı hep benle kal zamanın varsa ben hiç kimsem olmadan tepeden tırnağa ona hiç sarılmadan şimdi ölmek istemem kalbine dokunmadan hadi al götür beni hala benimmişler gibi evime yurduma taze meyve tatları yağmurlarında çoban yıldızı sen benle kal çoban yıldızı zamanım varsa biraz daha söz: teoman müzik: calogero/zazie * galata'da rıhtımda gözyaşların kurumuştu hem de hiç ağlamadan karşılıklı unutmuştuk hem de hiç unutmadan hep seni hatırlatır her cama çarptığında sırılsıklamdık yağmurda galata’da rıhtımda ne yazık, demiştin sevgi yok hiç gözlerinde yıldızların altında boş ver demiştin, konuşma galata’da rıhtımda yağmur yağdı bütün gece damlalar penceremde bir şey olacağı yok ama insan bekliyor… bekliyor işte. hep seni hatırlatır her cama çarptığında sırılsıklamdık yağmurda galata’da rıhtımda ne yazık, demiştin sevgi yok hiç gözlerinde yıldızların altında boş ver demiştin, konuşma galata’da rıhtımda ne yazık, demiştin sevgi yok hiç gözlerinde yıldızların altında sırılsıklamdık yağmurda galata’da rıhtımda söz-müzik: teoman * ruhun sarışın güneş doğmuş sokaklarda akşamdan kalan sabahlar çınlayan topuk sesleri dans ediyor kaldırımda uzaktan bir gitar sesi karışıyor adımlara akmış ter damlaları mazgallarıma bacaklarından artık istesem de koşamam sımsıkı tutmuşsun yakamdan ben de vazgeçip kaybolurum esmer ılık vücudunda acıtıyor güzelliğin farkında mısın tenin esmer ruhun sarışın çağırıyorsun günaha sen şeytan mısın tenin sıcak tenin kıvrak ruhun sarışın günler geceler geçmiş kaç tane hiç anlamadan vücudum seni özlemiş hayal etmiş hiç durmadan doğru yanlış hiç anlamam ruhumu sana sattığımdan söz: müge emirgil, teoman müzik: barlas * 1 kadın ve 1 erkek sözlerini unutmuş en sevdiği şarkının bakmış ne geçmiş geçmiş ne gelecek gelecekmiş uçmayan kuş kesmez bıçak hiç atmayan bir kalp iki yalnız bir gemide anısı var sadece o şarkıydı aşk anlatan sözcüklerin kölesi olmadan çekti ciğerine dumanını son sigarasından dayanmıştı daha da dayanırdı ama ne gerek vardı hiç birini seçemedi sonunda kelimeleri önüne yayınca bazen aynı değildi iki aşkın hikayesi arada ışık yılları vardı karşıdandı akıntı belki de her şey bitince bir şey başlardı ama o hiç konuşmadı sadece baktı kadın ağlar erkek bakar kadın duyar erkek duymaz kadın sorar erkek susar kadın gider erkek içer söz-müzik: teoman * fahişe bir fahişe sabaha karşı çok seksiymişim, öyle diyor gülüyoruz yalanına karşılıklı, anlayışlı dalgakıranlardaki banklarda çıkardı ayakkabılarını bak, dedi, köprü ışıkları siliyorlar yıldızları kazıyınca yaldızlarını altlarındaki demir paslı ateşe vermeli onları ama her yerde yangın çıkışları sordum, niye sattın diye yoksulluğunu? dedi, elimdeki sadece oydu niye sattın vücudunu? daha mı kötü, dedi, satmaktan ruhumu? herkes, dedi, merak içinde ölümden sonra hayat var mı diye boşuna düşünürler sanki hayat varmış gibi ölümden önce sevdim seni bir şekilde hüzün var diye belki gözlerinde eğer sever gibi sarılırsan da bu vücut sana bedava aslında derdim; çok gençsin daha 20’yim, dedi, ama ruhum tam 1000 yaşında kayalar kesti ayaklarımı yine de bir şeyler hissetmek güzel hala bu dalgakıranda tek başıma bu vücutla fırlatıldım bu dünyaya aşk da basit, pişmanlık da, hayat hoyrat bu zamanda şahin kuşa, kuzgun leşe, ben değil bu dünya fahişe. korkum; çığlık atan adam gibi tablodaki, şakağımda ellerim hep kaçarken, tek kişilik bir dünyayı ben artık nasıl severim? anladım, dedim, senin kalbin birinde geceyle gündüz, o hep senle sarıldı, ağladı saatlerce o yine işe gitmeden önce aslında derdim; çok gençsin daha 20’yim, dedi, ama ruhum tam 1000 yaşında kayalar kesti ayaklarımı yine de bir şeyler hissetmek güzel hala bu dalgakıranda tek başıma bu vücutla fırlatıldım bu dünyaya aşk da basit, pişmanlık da, hayat hoyrat bu zamanda şahin kuşa, kuzgun leşe, ben değil bu dünya fahişe. söz-müzik: teoman * gündüz düşleri yine seni düşündüm bir şarkı çalınca her an aklımdasın bak bunca yıldan bile sonra insan koşuşturmacayla hayata dalınca her fırsatta hatırlar küçük bir anıyla gündüz düşleriyle her an yanımdasın her güneş açışında, her batışındasın işte; bak o sevdiğim kadın uzaklardan bana geliyor değer bilmez bazen insan ama o pişman bana dönüyor yaz yağmurlarıyla, güz yapraklarıyla gündüz düşlerimde beni seviyor yaz yağmurlarıyla, güz yapraklarıyla gündüz düşlerimde benim oluyor bugün parkta oturdum seyrettim çocukları yağmur düştüğünde hiçbiri kaçışmadı ben de kitap okudum sanki senden bahseden gözlerimi kapattım sayfaları geçerken gündüz düşleriyle her an yanımdasın her güneş açışında, batışındasın işte; bak o sevdiğim kadın uzaklardan, bana dönüyor değer bilmez bazen insan ama o pişman, beni seviyor söz-müzik: teoman * mavi kuş ile küçük kız bulutlar içiçe ve her an başka bir resim oluyorlar başka bir adla, başka bir zamanda rastlasaydım demiştim ya o gün sana vazgeçtim, kaçmak yok, söz bu kez çok güzel uyuyorsun diye yanımda bak, çok gevezeysem, hadi kapat çenemi sözcükler ne ki duygular yanında yoksa yarın sabah uyanıp ayılınca utanacağım şeyler söyleyebilirim şimdi ya da bırak hazır açmışken kapılarını kalbime biraz daha temiz hava girsin yalancıyımdır biraz ama bana inan sarhoşken hep çok sahiciyim yine fazla içmişim bu akşam da coşmuş kalbim, of nal gibiyim. sağır, kör, dilsiz görünür kalbim ama bil, ben aslında iyi biriyim bilirim, çok kirlidir aşk sicilim sadakat konusunda da pek iddialı değilim ama bu kez farklı olsun diye sen denersen, ben de denerim pek iyi olmadı şarkı, boş vereyim gel hadi “ortaçgil” dinleyelim sıcaklığını verirken sen bana sızayım aniden kollarında çok düşündüm kaçayım diye ama dedim; ne zaman anlaşmış ki kalple beyin ve hele ne zaman düşünsem seni yaprak gibi titriyorken kalbim söz-müzik: teoman * elveda ihtimalsiz bir hayal yok ki dünyada varsa bile yok farzedip yalvarırım tanrıya bir gün gelir de dünya tertemiz olursa isyan etmem bundan sonra zamanın ruhuna ağlasam aylarca uyusam yıllarca yoksa bile varedip yalvarırım tanrıya “bir gün” gelir de dünya böyle kalırsa vazgeçer isyan ederim artık tanrıya bırak beni kendi halime bırak peşimi elveda ellerimi dokundurdum denizin yüzeyine pürüzsüz suda halkalar yapsın diye her baharda varolmayan birine aşık olup hiç varolmamış bir dünyayı gerçekmiş sanıp bırak beni kendi halime bırak peşimi elveda söz-müzik: teoman * yalnız kalpler sütunu hayali girmekti eve, anahtarsız zili çalarak sadece hiç bakmamıştı gözü gitse de yalnız kalpler sütununa gazetede yalnız uyur, yalnız uyanır tek başına yer yemeğini o gün de yalnız uyandı yarın, dedi, ölme zamanı açık penceresi soğuk günlerde bile belki biri girer diye ama yarın erken kalkacak söndürdü ışığı gece yarısı dünyadaki son gününde döndü durdu yatağında sıkıldı, kalktı ilk kez göz attı yalnız kalpler sütununa yalnız kalpler, sayfalarca yalnız kalpler ama şimdi mektubunu yazacak “kimse mesul değil” deyip, imzalayacak yazdı kısacık son yazısını attı kendini dışarı sabaha karşı son bir kez, şemsiyesiz yağmura doysun diye başını damlalara kaldırdı sırılsıklam oldu, ıslandı masasına çöktüğünde yine önündeydi gazete birden kalbiyle bağlandı yazıdan hayal ettiğine dalgaları deniz kabuklarından dinleyen çocuklar gibi bir kalp buldu sayfalardan sevdi rumuzunu sevdiği birini aklında kurdu, kurdu verdi kalbini hayali birine yanında düşündü onu çok yakıştırdı kendine ona da bir mektup yazdı zarfında adresiyle sonra gitti aynaya baktı cesareti var mı hala diye iki mektup masasında odaya geri döndüğünde baktı ikisine de acaba hangisi hangisiydi diye ansızın gözünden bir damla önce burnuna, sonra sayfaya işte seçti bile gözyaşım, dedi koydu mektubu zarfına yırttı attı öbür mektubu yavaş yavaş ayağa kalktı gitti içeriye son kez dinlenmeye yatağına yattı. söz-müzik: teoman * uçurtmalar en sevdiği renk mor olan kadın en sevdiği kelime “asi” en sevdiği oyun incitmek beni hıncı çocukluktan kalma yara izi zamanı yaralarla ölçen kadın geçmişiyle kavgalı tanrıya sığınan kız çocuğu geceleri isyankar gündüzleri ipleri dolaşmış uçurtmalar misali ne beraber uçabildik, boşverip şu dünyayı ne gidebildik kendi yolumuza rüzgarda savruk, başına buyruk senle ben kırdığı kalpleri dizmiş ipe gene de en büyük zararı kendine ayak izlerini kuşlar yesin diye ekmek kırıntıları bırakıp geride en sevdiği ses çocuk sesi oysa anne olmayı istememiş yıllar var ki kendi hiç bir zaman kök salmamış ki sırf bir gün çekip gidebilmek için gene de bulup birbirimizi aldatma pahasına sevdiklerimizi ağlayarak seviştiğim kadın ipleri dolaşmış uçurtmalar misali ipleri dolaşmış uçurtmalar misali ne beraber uçabildik, boşverip şu dünyayı ne gidebildik kendi yolumuza rüzgarda savruk, başına buyruk senle ben kaç gece göğsünde uyuduğum kadın hep tek başıma uyandığım söz: elif şafak müzik: teoman Diğer : söz müzik teoman avrupa müzik - 2008 * paramparça - sezen aksu * gönülçelen - yalın * kim? - candan erçetin * rüzgar gülü - yaşar * istanbul'da sonbahar - nil karaibrahimgil * sürpriz - emreaydın * senden önce senden sonra - izel * güzel bir gün - mirkelam * duş - irem candar * iki çocuk - yavuz bingöl * bugün - kreş * istasyon insanları - harun tekin * kişisel bir şey - rashit * gökdelenler - hayko cepkin romantik esen müzik - 2007 romantik - teoman romantikmiş, rüyalarda yaşarmış. romantikmiş, istemeden vedalaşırmış. romantikmiş, rüyalarda yaşarmış. sevmekten, kaybetmekten korkarmış. aşk olmasa, belki mutluluk olurmuş, ya da yokmuş, sadece bir rüyaymış, aşk ateşmiş, bir yanlış anlamaymış, sevmekten kaybetmekten korkmakmış. gün batımında, bu mutsuzluklar, nerden kondu kalbime, bulamadığımda, romantiktir diye mi hiç gelmez aklına? ya gerçek değilse, inandığın tüm dünya. aşk olmasa, belki mutluluk olurmuş, ya da yokmuş, sadece bir rüyaymış. aşk ateşmiş, bir yanlış anlamaymış, sevmekten, kaybetmekten korkmakmış... konser teoman - bülent ortaçgil 2007 * benimle oynar mısın? * mavi kuş * paramparça * değirmenler * sensiz olmaz * istasyon insanları * eylül akşamı * sessiz eller * aşk nereye kadar * rüzgar gülü * yüzünü dökme küçük kız * yollar * yağmur * zamparanın ölümü - bir tek sen yalanı (medley) * olmalı mı olmamalı mı balans ve manevra nr1 müzik - 2006 üç beş kişi her şey değişirken yalnız biz aynı kaldık küçücük üç beş kişi geçmişle oyalandık yollar bitmez gibiyken düşlere ulaşılmaz konuşmadan kaybetmeden yaşanmadan anlanmaz uzak, her şey çok uzak tek sesin yakın bana yok her şey bitmemiş seni bana hatırlatan taksinin camından vuran rüzgarla ayrıldık yorgun uykusuz anıları aradık yoruyorsa artık seni eskinin eğlencesi değişen sensin, sen misin? uzak, her şey çok uzak tek sesin yakın bana yok her şey bitmemiş seni bana hatırlatan best of teoman balet - 2004 * paramparça * sus konuşma * iki yabancı * istanbul'da sonbahar (remix) * uykusuz her gece * o * gönülçelen * onyedi * gemiler * anlıyorsun değil mi? * bazı yalanlar * hayalperest * rüzgar gülü (bumerang remix) istanbul'da sonbahar remixler 2002 * 2002 mix * bumerang mix * mertt mix * beterböcek mix * orijinal mix Remixler : remixler nr1 müzik - 2002 * rüzgar gülü (bumearang mix) * rüzgar hülü (bumerang trance mix) * uykusuz her gece (bumerang dance mix) * uykusuz her gece (bumerang disco mix) * uykusuz her gece (erol t. club mix) * iki yabancı (bumerang çölde çay mix) * iki yabancı (erol t. mix) kupa kızı sinek valesi remixer 2003 * kupa kızı sinek valesi (akustik versiyon) * kupa kızı sinek valesi (alternatif mix) * kupa kızı sinek valesi (radio mix) * resimdeki gözyaşları (radio mix) * resimdeki gözyaşları (retro version) * senden önce senden sonra (akustik version) * senden önce senden sonra (alternatir mix) * senden önce senden sonra (radio mix) duş remixler avrupa müzik - 2005 * aggro mix-kıvanch k * miracle workz remix-murat uncuoglu&aytekin kurt * mumbojumbo remix-additional production by ali sahinbas&muzo berber * arkın allen duş remix * gizli cervus mix * duş house mix-dj ulash * duş spacecake mix-spacecake(uğurcan sezen&kerem uzun) * hökenek remix ruhun sarışın avrupa müzik - 2010 * good jewish girl versiyonu * brazillian hot shower * 5shootscount1mix * good jewish girl in a photo shoot * orijinal versiyon Vinyl/Lp : teoman avrupa müzik - 2009 * motosikletli kız motosikletli kız günlerdir seni bulmak için buralardayım, sen yoksun. motosikletli kız çatladı mı dudağın, avucun, yüzün, yüreğin? üşüyor musun? kırık bir kalp elinde kala kala bir karamel tadıysa dünya senin ağzında, gittikçe azalan her nefes aldığında. bir karamel tadıysa dünya senin ağzında, gittikçe azalan her kalbin atışında. sanki seni benim için yapmışlar, sanki benim için yaratmışlar. sanki seni benim için yapmışlar, sanki benim için yaratmışlar, motosikletli kız. söz-müzik: teoman * senden önce... bu çığlık çığlığa dalgalar ve hüzünlü güzel martılar rüzgara çarpıp çarpıp gelip doluyorlar kalbime yalnızım uçurum kıyısında hayat ve ölüm arasında tüm hayatım akıp geçiyor ayaklarımın altında daha kaç vücut gerekli benim seni unutmama senden önce senden sonra bu çığlık çığlığa dalgalar ve hüzünlü güzel martılar rüzgara çarpıp çarpıp gelip doluyorlar kalbime yalnızım uçurum kıyısında hayat ve ölüm arasında tüm hayatım akıp geçiyor ayaklarımın altında daha kaç vücut gerekli benim seni unutmama senden önce senden sonra daha kaç vücut gerek bana benim seni unutmama söz-müzik: teoman * kupa kızı sinek valesi bir iskambil falında çıkmıştık birbirimize o güzel kupa kızıydı sinek valesiydim bense gece yarısı o perşembe rastladım köprü üstünde ağlama dedim o ağladı trabzanlardan indiğinde saçların mı ıslak yoksa ıslak mı yaşamak dedim senin için rüzgarda hep yağmur mu var gözlerin mi daldı yoksa sıkıldın mı sorulardan? hiç geçmez mi gözlerinden bu sonbahar? bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda sırılsıklamdı soyundu vücuduma dokundu biraz pürüzlü tenimde yaşam hücrelerimi buldu mutluyudum o uyudu sarıldım sayıklarken tanımadığım o adları yanımda çırılçıplak saçların mı ıslak yoksa ıslak mı yaşamak dedim senin için rüzgarda hep yağmur mu var gözlerin mi daldı yoksa sıkıldın mı sorulardan hiç geçmez mi gözlerinden bu sonbahar? bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda rüyamda gururluydum, biliyordum diyordum inanmak lazımmiş meğer iskambil fallarına uyandım, bakakaldım, hayali bir parmağın bıraktığı yazıya, pencere camının buğusuna hoşçakal... bir kar tanesi ol kon dilimin ucuna bir kar tanesi eri ağzımda söz-müzik: teoman, deniz özbey * nefes nefese hayat unutursan vardır derken burukluğu akar üzerinden fırtınalı açık denizdim ben sen sakin bir koy ararken öğrendik yine de yaşayarak görerek çok sevdik hem de savaşarak ölerek öğrendik yine de unutarak duyarak çok sevdik hem de sevişerek öldürerek nefes nefese, nefes nefese nefes nefese, nefes nefese tek başımayım; güzel değil bu hiç özlememişim kendimi rutubetinden şişmiş kalbim artık açılmıyor bir türlü öğrendik yine de söz-müzik: teoman * kol düğmeleri hatırlarım bugün gibi sessiz geçen son geceyi başim öne egik, bir suçlu gibi bana verdiğin hediyeyi iki küçük kol düğmesi bütün bir aşk hikayesi iki düğme,iki ayrı kolda bizim gibi,ayrı yolda akşam olunca sustururum herkesi,her herşeyi gelir kol düğmelerimin birleşme saati usül usül çıkarır,koyarım kutuya yan yana bitsin bu işkence kalsınlar yan yana heyhat sabah,gün ışıldar yalnız gece buluşurlar yaşli gözlerle ayrılırlar düğmeler gibi,bizim gibi bizim gibi,ayrılırlar söz-müzik: barış manço * saat 3:00 saat 03:00 olmuş, resimler buruşmuş, karlar erirken saçlarımda. sen hep güzelsin, benimse içtiğim her bir damla yaralarıma vurmuş. koşma yorulduysan, anaforda boğulduysan sen de korkuyorsan yalnızlıktan bilme istemiyorsan, bir an bile gülmüyorsan sen de sıkıldıysan yalanlarımızdan saat 03:00 olmuş, soğuktan deniz donmuş, balıklar kıyılara vurmuş. küçük bir kar tanesi, onca yolu uçmuç, sonunda tam dilimin ucuna konmuş söz-müzik: teoman * rapsodi istanbul al tüm param bu dedim boşver dedi sende kalsın bir parça yeter ufak kopar ver yiyeceğinden etrafına bak onlardan olma sakın yola koyul küçük küçük git buralardan sokaklarda sapsarı yapraklar mazgallarda yağmurlar hangi kentte bu denli acı var başka nerde istanbul kadar git... yapraklar yatağın olsun kırlangıçlar arkadaşların yıldızlar yorganın olsun hem zaten gökte işsiz güçsüz duruyorlar benden geçti ama sen yap git buralardan bitene kadar bitmez hayat bitti mi de biter ama iç tüm şaraplarını bu dünyanın kay ıslak güvertelerinde tüm güzel kadınların sokaklarda sapsarı yapraklar mazgallarda yağmurlar hangi kentte bu denli acı var başka nerde istanbul kadar git... yapraklar yatağın olsun kırlangıçlar arkadaşların büyük aşklar hep senin olsun hem zaten boşuboşuna başkalarında duruyorlar söz: teoman müzik: teoman, volkan başaran * resimdeki gözyaşları bir gün belki hayattan, geçmişteki günlerden bir teselli ararsın, bak o zaman resmime. benden sana son kalan, bir küçük resim şimdi cevap veremez ama, ağlar yalnızlığına ve işte arta kalan bir küçük resim şimdi. koyupta bir başıma bırakıp gittin sen beni sen yalnız değilsin biliyorum nerdesin bu çok üzerdi beni yaşasaydım da görseydim söz-müzik: mehmet ergin soyarslan * kıskançlık bir gün daha bitti önümde günler gelir geçer ve antibiyotikler kimim ben? bugün ne günlerden? 40 derece yüksek ateş ve kıskançlık bu zayıflık anında, bir aşkın komasında kıskançlık aktığında durmaksızın damarlarımda sen ilacımsın, susuz yuttuğum bir türlü gitmeyen ne yapsam da boğazımdan günlerdir hastayım ve bu beni delirtiyor sürekli uykuyla uyanıklık arasında gidip gelip, gidip gelip, gidip gelip. 40 derece yüksek ateş ve kıskançlık. kıskançlık bu zayıflık anımda, bir aşkın komasında ve aktığında damarlarımda.. kıskançlık... söz-müzik: teoman * mektup telefonda konuşamam bilirsin, mektuplarıysa ertelerim hep, belki de yazım çirkin diye. çok düşündüm, çok kurdum, karar verdim hep vazgeçtim, ama sana yazabilirim nihayet. aslında söz vermiştim, duygularımı kilitlemiştim, ta ki sen açana dek. korkma sevgi dilenmeyeceğim ama bilirsin beni işte bitiririm her şeyi bir dikişte ne yapayım aşk bu, savaş bu binlerce yıldır sürüp giden aşk bu, savaş bu kadın ve erkek arasında artık saymıyorum yılları, bana deyip geçen hayatları, zaten pek de sevmem insanları. ama kimi dostlar var sevdiğim, sokak köpekleri beslediğim, bazı güzel anılar biriktirdiğim. tutku garip bir şey ve çok vahşi, ve çok hırslıydım zaten ben de o yüzden de yağmaladım seni... kolay değildir bilirim, bir aşkı bir kalbe koymak, hele bir başkasını severken sen. teşekkürler, bir zamanlar beni cok sevdiğin için bu mektup da olmadı, kelimeler toparlanmadı, işte şimdi çöpe gidiyor. yine de mektubuma son verirken, seni her zaman çok seven, ben söz-müzik: teoman en güzel hikayem avrupa müzik - 2009 * güzel bir gün suç yok, suçlu yok hayat böyle anladım aşk yok artık yok ama zamanla alıştım senle ben hep böyle kalacağız gitgide eriyip yok olacağız yavaş yavaş sorma neden niçin her şey yalnızlıktan bak güzel bir gün ölmek için düş yok, gerçek yok bak sonunda anladım yaz yok kış yok artık zamanı karıştırdım söz-müzik: teoman * duş bu aşk bizi nereye kadar savurursa o kadar acıtacak canımızı ama olsun daldır elini göğsüme al kalbimi bul damarımı, bas ilacı dindir acımı çok mutluyum şu anda ellerim vücudunda umurumda değil artık dünya son defaymış gibi kaybederken kendimi en ucuz şaraplarda son defaymış gibi kaybederken kendimi sırılsıklam vücudunda eğildim öptüm dudaklarından saç telin vücudumdan küvete aktığında içindeyim içimdesin, anladım aşk kanımda kasıklarımda güneşteyim eriyor balmumum sapır sapır dökük kanatlarım aksın bacaklarından oluk oluk milyonlarca doğmayacak çocuklarım söz-müzik: teoman * bugün bugün sözlükler kusuyorum cümleler kuramazken dün bugün denize döktüm kendimi ucuza gitmeyeyim diye bugün sıyrıldım rollerimden mutluyum çünkü artık yokum bugün boğulurdum her sağanakta yüzmeyi ögrenmişim sanki bugün hayat koyu bir balgam sert bir pornoydu dün bir tuzağa kaptırmıştım kendimi ama eminim tanrı var bugün bugün evimi yaktım kitapları attım yıkandım temizim artık bugün dün çok giyildim çok pot yaptım ütülüyüm jilet gibi bugün "siz de mi dostlarım?" dedim "öyleyse düş, sezar" bugün söz-müzik: teoman * gökdelenler uzun uzun seyrettim seni diğer köşesinden barın bir karakter oturttum yüzüne,kalbine uzaktan bakıp insanlara konuşmalar yazdım dudaklara sonra kendime baktım tıklım tıklım yalnızdım. gökdelenlerden tükürdüm dünyaya ben hayatım boyunca bu yüzden kupkuru ağzım bak geçmedi yıllarca kalbimi yuvarladım sana seni tanımasam da tezgahtan önüne bir yudum al diye eğer hoşuna giderse daha da iç diye bu kadarı yetsin artık bu gece belki sen bulursun diye artık son şansımsın korkma ısrar yok bende avunurum içkiyle söz-müzik: teoman * ayna uyumadan uyandım yine aynı dünyaya karar verdim kalmaya baktım dedim ki aynaya "acelen ne?" olacaklar olacak bir gün nasılsa yaşa yaşa yaşa seni sevenler var burda yaşa yaşa yaşa sevdiklerin var burda hala söz-müzik: teoman * insanlar gel olduğun gibi tuzla buz et beni camdanmışım gibi bana hatırlat nasıl bir şeydi bir şeye inanmak tutkuyla tutkulanmak insanlar dünya düşmüş üstlerine kıpırdayamıyorlar insanlar denemiyorlar bile gel dudaklarımı sar nefesini ver tat bırak ağzımda ilk sayfaya döndür beni hadi alt üst et iyileştir gel hadi acıt beni o bile yeter çoraklığımda istemezsen eğer gelmezsen öldür ama affet beni insanlar dünya düşmüş üstlerine kıpırdayamıyorlar İnsanlar denemiyorlar bile söz-müzik: teoman * parti sıkı sıkı tuttum ellerinden, kayıp gitme hayatımdan sen de diye bazen ama ittim çoğu kez ürküp aşkından güçsüz yaptın diye beni sen oysa derinlerde hep bildim ki kanımdaydın öyle gurur duydum ki beni böyle büyük sevebildin diye bana rağmen gelmiştim, görmüştüm, yenilmiştim, sevmemiştim tam gidiyordum dünyadan sen yokken öyle güzel aldın ki beni içine, öyle sardın ki benim oldun ama korktum kaybedecek bir şeyim oldu diye korktum kaçtım bildiğim dünyaya parti bitmiş, herkes gitmiş, dava düşmüş, konu kapanmış acıkmıştım, susamıştım, üşümüştüm kavrulmuştum sıcaktan sana geldim damağım kuru, gardım inik, boynum bükük, dedim `yine al beni` `seni bitirdim` dedin `çektim kepenkleri` dedin `öldü bendeki sen, gömülü şimdi` baktım, anladım parti bitmiş, herkes gitmiş, dava düşmüş konu kapanmış. söz-müzik: teoman * tuzak aklın kayarsa ellerinden sen alışırken tam severken gökyüzüne bak bak da söyle yıldızların en küskününe üç adım al sonuca doğru ayrılışa sevene doğru sevdiklerin acıların tatlı evin, çocukların. sahibiysen tuzak bunlar unutmaksa intikamın unuttuğunu da unutmaksa kanla da terle de yazsan da farketmez sulara yazdıysan eğer. bilemezsin sevemezsin görmezlerse seni hiç yenemezsin. duyamazsın, bulamazsın görmezlerse seni hiç olamazsın söz-müzik: teoman * ..dedi annem yaralı dizlerim koşamam ki kapalı yollarında akamam ki unutkan nehrinin yolunu sormadan bulamam ki karlı dağlarında doğamam ki saklı kentinin "çok üzülme, çok susma, çok darılma, çok ağlama, çok da kitap okuma" dedi annem "çok terleme, çok yorulma, girdaplarında boğulma, yalnızlığına çok da alışma" güneşim olmadan göremem ki ay tutulurken uyuyamam ki karanlık olsa da ben herkesi sevemem ki sevmeden de yaşayamam ki yanlış olsa da söz-müzik: teoman * en güzel hikayem kulaklarım patlıyor sessizliğinden yorgunluğundan ölüyorum sinekler yapışıyor vücuduma gitmiyorlar yayılıyor kanları vurduğumda denizi araladım geçtim bir aşktan attım kum torbalarımı döktüm yaprakları ama sanki uzandın tenime hissettim terim aktı parmak aralarından bazen , ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen, ne yaparsan yap olmuyor bazen kanım hızlanıyor bazen damarlarımda kan çanakları aynada levham boynumda bir yapbozu tamamlarken bakıyorum büyük parçan eksik kalbin olduğu bazen bir vücudu sarıyorum banıp parmağımı tadına bakıp gözümü sevmeye karartıp yapamıyorum bazen, ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen, ne yaparsan yap olmuyor bazen acı bir tat kalıyor ağzımda bazen yutup unutup bazen tükürüyorum bazen ayılıp uyanıp bir nefesle yanımda adı yok sırtı var bana dönük bükük soğuğa çeviriyorum suyu ağlıyorum bakıp içine ayılamayıp anlayamıyorum bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen derimin altında başarılı ayrılık notları yazılmış , çöpe atılmış intihar mektupları vuruyorum sokaklara bedenimi hayallere hayatımı yine omuzlarıma acımı alsınlar diye sığınıp kurtaracak kadınlara 15 dakkamı bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen bitti zor oldu ama bitti yapamadım benim başka bir kalbi bedenin zayıftı, kalbin güçlüydü belki haritası ama çok silikti sert bir şeydi iliklerimde aşk dayandım , ittim sığmadı , kanırmadı girmedi ama sıktım pis kanı akıttım yaramdan iyileştirmeye yaladım geçmişti sanki soktum neşteri göğsüme inanmaya halim kalmadı diye bitti zor oldu ama bitti bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen korkma bilirim acıyı tedaviyi imkansızlığın kekremsi tadını dün insanlara baktım kendi kirli camımdan terkedilmişler çoktan yaradan tarafından ben kesilene kadar yüzdüm ama görünmeyince karan bıraktım kendimi battım bir taş gibi yanmıştı , çizilmişti ama seyrettim ağlayarak sabredip çok sevdiğim bir filmi artık yalnız senin için üzülüyorum bitti zor oldu ama bitti benim de zaten hiç gücüm yok yüzüm yok hiç umudum yok ama bil ki farklı bir hayaldi işkenceydi bazen bazen çok güzeldi ama anlıyorum sesinden kurtulmuşsun sen nokta konmuş, bitmiş en güzel hikayem söz-müzik: teoman renkli rüyalar oteli avrupa müzik - 2009 * dursun dünya bir çılgın gibi şimdi hayatım ne sevgim kaldı çünkü ne gözyaşlarım kurtulmak için her seferinde kaçtım koşar gibi içimdeki senden ateş düşünce hep söndüm,hep sırılsıklam şimdi dursun ister dönsün dünya dursun ister dönsün dünya etrafında hiç farketmez çünkü artık sen yoksun ya sönsün tüm mumlar bitsin sevgim ister dursun ister dönsün dünya.. mektuplar gibiyiz hiç açılmamış saklanmış ama zamanla kaybolmuş sildin mi beni parmak ucunla içindeki benden kurtuldun mu yoksa günüm gelince yok oldum ardından şimdi dursun ister dönsün dünya ..... söz: barlas müzik: barlas, teoman * aşk kırıntıları yaklaştırsana yavaş yavaş kendini bana al içine tekrar derinine sakla, kat kasırgana yalan söyleme bak gözlerime bitmiş olamaz yokla ceplerini aşk kırıntıları kalmış olmalı biraz! aşk kirintisiyla doymaktansa tek başima aç kalirim bu hayatta paylaşacak bİrşey artik yoksa bir erkekle bİr kadin arasinda yürürüm ipte ağım yokken hem de kopkoyu içim İnan çok çalıştım bu kalpsiz dünyayı sevebilmek için neyim var ki sanki senden başka hadi son bir kez ceplerini yokla aşk kırıntıları kalmış olmalı biraz aşk kirintisiyla doymaktansa tek başima aç kalirim bu hayatta paylaşacak bir şey artik yoksa bir erkekle bİr kadin arasinda söz-müzik: teoman * renkli rüyalar oteli arabayı sen kullan demiştim içkiliyim. 'boşver yutalım şeritleri bas gaza' dedin bu otel güzel adını sevdim, orda öyle yerlerime dokun, dokunmadığı kimsenin sarhoş olsak ya, kimiz unutsak ya, bulut olup iç içe bardaktan boşalsak ya sarhoş olsak ya tek vücut olsak ya yüksek doz aşk alıp burda mutlu ölsek ya yıllar önceydi, çok da güzeldi şimdi düşününce benimsin demiştim ben de senin renkli rüyalar otelinde kapıları çalmıştım cevapsız savrulmaya hiç atmayan kalpleriyle insanlara ama sen farklısın dedim, dedin ki sense 'dikkat et sadığımdır sadece kendime!' sarhoş olsak ya, kimiz unutsak ya, bulut olup iç içe bardaktan boşalsak ya sarhoş olsak ya tek vücut olsak ya yüksek doz aşk alıp burda mutlu ölsek ya yıllar önceydi, çok da güzeldi şimdi düşününce benimsin demiştim ben de senin renkli rüyalar otelinde söz-müzik: teoman * iki çocuk el sallamıştı annesine bayram izni dönüşünde hissetmiş miydi oğlunu kurşun kalbi deldiğinde kan revan içinde yanyana aynı köprüde annelerinin rüyalarında öldükleri yaşlarıyla ateşi harlı delikanlılar, ne şehit ne kahramanlar düşmansız bir savaşta düştüler kalkmayacaklar emin değildi kendi bile dokunmuş muydu tetiğine kesin olan tek şeyse en yakın mahkumdu ipe. kalpte kurşun ilmek boyunda iki çocuk ölüm karşısında hep çocuk kalacaklar büyümeden birer tabutta ama yaşıyorlar, gülüyorlar annelerinin rüyalarında söz-müzik: teoman * kim kim olacak bundan sonra uyandığımda soğuk yatağımda kim dinleyecek kalbimi bakacak hep yüzüme güzelmişim gibi sanki kim tutacak son anda bedenimi havada düşen uçurumlarda ben tutarken nefesimi ağzından aldığım ağzımda sakladığım uçup gitmesin diye biz büyür dünya değişirken birbirimizi düşünüp başkalarıyla sevişirken kim sevişecek kalbiyle inandırıp sevgiye uyutup nefesiyle kim ısıtacak teniyle sanki sıcak evim olup kış vakti okul dönüşünde söz-müzik: teoman * tesadüfler daha gerçek yalanların doğrularından o yüzden boğuluyoruz bir bardak suda fırtınadan zaman beni, ben zamanı öldürüyorken tuttum nefesimi atmaya seni beynimden ama o zaman da kalbim boşa dönüyor hep sana atan bir yürek nasıl inansın bunca tesadüfler nasıl açıklansın bana bunca zaman sonra bunu hissettiren öylesine bir rüzgar olamaz kalbime esen dünle bugün arası sanki daha uzun hayatımdan hiç kimseye mektup yok, ölmüş insanlar ölmüş insanlar insansızlıktan söz-müzik: teoman * unutamadım dün yine yapayalnız dolaştım yollarda yağmurlarda ıslanan bomboş sokaklarda gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni unutamadım unutamadım ne olur anla beni unutmak kolay demiştin alışırsın demiştin öyleyse sen unut beni yeter ki benden isteme gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni unutamadım unutamadım ne olur anla beni yıllar ikimizden de çok şeyler götürmüş sen yeni yuva kurarken beni paramparça bölmüş gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni unutamadım unutamadım ne olur anla beni unutmak kolay demiştin alışırsın demiştin öyleyse sen unut beni yeter ki benden isteme gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni unutamadım unutamadım ne olur anla beni söz-müzik: barış manço * kelimeler kaçıyor musun aşktan hala koşup insandan insana hayatı bırakıp tabağında, boşver mi diyorsun kanasın için acıyor mu hiç bazı bazı cesur musun gözünü kapadığında sımsıkılar mı kırpıyor musun boşver mi diyorsun kanasın biliyorum artık çok zor çok kuracak yeni bir hikayem yok yine de uğraşıyorum rastgele bu eskimiş kelimelerle yavaşlıyor ama durmuyor dünya, zaman kimseden değilken yana gitmiş herkes evleriniz bomboş boşver mi diyorsun kanasın. batmadık ama su alıyoruz hala hissetmeden basıp toprağa, tuz basmadan yaralarıma boşver mi diyorsun kanasın. biliyorum artık çok zor çok kuracak yeni bir hikayem yok. yine de uğraşıyorum rastgele bu eskimiş kelimelerle alt üst olmuş coğrafyanda cebinde bozuk paralarınla kendi mezarına selam durup boşver mi diyorsun kanasın söz-müzik: teoman * çoktandır çoktandır yaşıyormuş gibi yapıyordum demek ben bu şehirde çoktandır iki yabancı gibi yaşıyorduk demek biz bu şehirde ben de... ben de.. belki yaşar belki ölürüm çoktandır eriyorsa eğer silinirmiş meğer büyükte olsa aşk çoktandır kanıyormuş meğer çalışırdım inan farketseydim eğer ben de... ben de.. belki yaşar belki ölürüm süresi hiç belli olmaz yok ki zamanı yarası zor geçer derler yok ki ilacı insan bazen yaşar bazen de ölür söz-müzik: teoman * terlemeden sevişenler saat 11'miş meğerse, fildişinden kulelerde sönüyor ışıklar bak geceye günaydın diyelim gözlerinde çapak varsa hemen silelim sıradan ölümlüleriz büyümüş kimyası değişmiş yazarız banıp kanımıza tutkunuzdur yazgımıza nasıl anlasınlar seni beni acıkmadan yiyenler, uyumadan önce ayaküstü terlemeden sevişenler niye külçe gibi kalpleri kurumuş ağızları dilleri hepsi yorgun yaşamamaktan boşver anlamasınlar seni ben anlarım bakışından bilirim her hücreni nasıl görecekler seni kapalıyken sımsıkı kalpleri boşver dişle kendi fünyeni zaten bir gün herşey biter kabul edenler etmeyenler kabul edilmiştir söz-müzik: teoman Filmler: mumya firarda [YOUTUBE]r6b8tNi97vk[/YOUTUBE] yönetmen: erdal murat aktaş senaryo: haluk özenç yıl: 2002 oyuncular: nurgül yeşilçay (fatma) , teoman (ahmet) , nurseli idiz (semra / nurten) , tarık papuçcuoğlu (cahit) , maged el-masri (hasan) , selami şahin (ekrem) , samy el-adl (salah) , fathy abdel wahab (megid) , nelly karim (dalia) , dilek türker (mukaddes) , ilhan şeşen (yahya) , hakan bilgin (ferhat) , şebnem dönmez (leyla) , acun ılıcalı (tahir) , tuba ünsal (melis) balans ve manevra [YOUTUBE]EIWxCQvFQCE[/YOUTUBE] yönetmen: teoman senarist: teoman yıl: 2006 oyuncular: teoman (timur) , erol demiröz (nihat) , yusuf akgün (ruhi) , bülent polat (zagor) , didem erol (helen) , bülent kayabaş (ümit kaptan) , seda akman (zeynep) , burak sergen (kamyoncu ali) , berna öztürk (barmaid) romantik [YOUTUBE]cDx47jgRhNM[/YOUTUBE] yönetmen: sinan çetin senaryo: sinan çetin yıl: 2007 oyuncular: teoman (gökhan) , okan bayülgen (ömer) , yasemin kozanoğlu (yasemin) , david hemmings (sadun) , nolan hemmings (genç sadun) , semih sergen (mazhar) , toprak sergen (genç mazhar) , nail kırmızıgül (çivi) , esin moralıoğlu (esin) [SIZE=""]Makaleler :[/SIZE] yenibinyıl 2000 pseudo her şey “aşırı” parantezinde, bir özeti yapılınca “aydaki adam” andy kaufmann’ın. aşırı seyirci kullanımı, aşırı bir sabır tüketimi, aşırı türev ve de konteksti çok büyüterek, aşırı bir uzun vadeye varmak... ve sanki ömrünün kısacık olacağını bilirmişçesine garip bir hız ve esprinin mayalanmasına izin vermeyecek, bahsettiğimiz sabırla çelişen bir acelecilik. ve kişisel sabrı da sonuna dek kullanmak. seyircilerin, kendini toplam bir şakaya dönüştüren bu adamın, bu büyük yaşam şakasını anlayabilecekleri bir 15 yılı olduğunu varsayarak ve bir film yönetmeninin onunla ilgilenebileceği ihtimalini beklemeyi göze alarak. perdede sürekli kendi resmini abartarak çizen bir adam. sanki bir derdi var, kemiriyor onu ve bob znuda’yla beraber bir sığınak yapıyorlar. bu zorunlu bir yol onlar için ve tabii ki kahkahalar atamıyorlar. muhteşem gatsby’yi bir stand-up şovunda sonuna dek okumak niye? bu mizah mı? hayır ve elbette. matematikte sürekli türev küçültür. demek ki şakada ve mizahta da öyle oluyor. andy kaufmann kendinin sürekli türevini alarak garip bir kariyer intiharına girişiyor partneri bob znuda ile. hep daha konsantre bir andy kaufmann. ama daha küçük ve daha acı. kaufmann’ın kariyer eğiminin nedeni belkide nabokov’un şu sözlerinde; “yenilikçiliği kimseye kaptırmayanların, ötekilerden çok daha çabuk eskimek gibi garip bir özellikleri vardır.” filmi seyrediyoruz ve öğrenip, inanıyoruz ki müthiş gelişmiş bir sabır anlayışı var andy kaufmann’ın ve bu bildik sabrına karşı da çok büyük bir şakası vücudunun yaptığı. akciğer kanseri; kötü şaka, mutsuz son. ona da çok uygun. andy bizi filmin başında uyarmıştı sanki. demişti ki; “bu film hiç komik değil.” lady lazarus’un striptizi erkek: on yıl oluyor sen öleli. yalnızca bir hikaye bu. senin hikayen. benim hikayem. kadın: ölmek bir sanattır her şey gibi eşsiz bir ustalıkla yapıyorum bu işi. öyle ustaca ki insana korkunç geliyor. öyle ustaca ki insana gerçeklik duygusu veriyor. bu konuda iddialıyım sanırım. erkek: kendini bulurdun kırmızıda. bense acısını duyardım -kabuk bağlamaya başlayan bir yaranın üzerindeki sargı bezinin keskin kenarı gibi. içindeki damara dokunabilirdim, o kabuklu pırıltıya. kadın: yaralarıma bakmanın bir ücreti var nabzımı yoklamanın gerçekten atıyor kalbim. kararlıydım ikincisinde sonunu getirmeye ve geri dönmemeye bir deniz kabuğu gibi. bu üçüncü şimdilik. ne aşağılık iş yok etmek her on yılı. erkek: birdenbire okuyorum bütün bunları senin kendi sözcüklerini, yükselip boğazınla dilinden sayfalara geçen tıpkı yıllar önce kızının sessiz evde yalnız başıma çalıştığım odaya havada yürürcesine girip yüzüme bakarak şaşkınlık içinde “baba, annem nerede?” diye sorması gibi. kadın: kapar açık kalmışsa gözlerin ve eriyip gider kederinden yeni bir parti çıkarmak üzereyiz tuzdan bakıyorum çırılçıplaksın. bu elbiseye ne dersin? erkek: beyninin haritasında hala kara lekeler. geri çekilirken düşmana bırakmamak için yaktığın yerleri gösteren. ve sözcüklerin yüzlerini ışıktan kaçıran parmaklarıyla bastırarak fırlamış barsaklarını. kadın: bak gene bir yolunu. ve ben, gülümseyen kadın daha otuzunun baharında kedi gibi dokuz canlı. ted : gemi azıya alıp bir engelin üzerinden atladığımda sıktın boğazımı baş döndürücü bir biçimde bir an, sonra düştün. ayaklarıma fırlattın kendini beni düşürmek için. düşürdün ve ölüp kaldın. bir an içinde oldu her şey. sylvia : işte büyük striptiz baylar, bayanlar ve beşik sallanacak zelig’de woody allen, bir kertenkele insandan söz eder. leonard zelig, sosyal çevrenin dışında kalmamak için onlar gibi olduklarını, düşündüklerini, söyleyen insanlardan fazlasını yapar; onlar olur. çinlilerle beraberken çinli, zencilerle beraberken zenci. hatta zelig’i bir vaka olarak ele alan dr. eudora fletcher’in yanında psikiyatr oluverir. “topluma uyum” minicikken başlar. zelig’de en güzel esprilerden biri, küçük leonard’ın topluma uyum sağlamada ilk adımı attığı sahne. leonard’a moby dick’i okuyup okumadığını sorarlar. okumamıştır ama itiraf edemez. “moby dick mi?” der “tabii, tabii, elbette okudum.” kertenkele insan oluşumunun ilk soluğunu o anda alır. filmin sonunda bir yerlerde zelig için, “kalabalık ve anonimlik içinde kaybolmak gibi bir arzusu vardı ve faşizm ona bu olanağı sağladı” diyor. faşizmin karanlık güçlerinin insana sürekli yaptırdığı şey. kendini koruma içgüdüsüyle gerçek kişilikten sıyrılarak başkasına –çok ve anonim olana – dönüşmek; kertenkele usulü. şizofreninin yunanca’da harika bir anlamı var; akıl yarılması. gerçeklerden koparsınız, toplumsal uyumu tümüyle ortadan kaldırırsınız şizofrenide. anlamlı sözcüklerden anlamsız cümleler kurarsınız, duygusal anlamda kayıtsız olabilirsiniz ya da düşünceleriniz blokaja uğrar ve suspus olursunuz. zelig’de bunun tam tersi bir şizofreni türü var. akıl yarılması, topluma uyum arzusuyla çıkıyor ortaya. kabullenilme arzusu herşeyden vazgeçiriyor onu. tüm bağlantılarını, kimliğini, hatta insanlığını bile terkedebiliyor onun için. bir azınlık pozisyonu –burda yahudilik- olarak çizilse de, asimilasyon ırksal nedenlerle değil, kişisel nedenlerle olabiliyor. kendisi olmaya yönelik bir çaba yerine bundan vazgeçerek başkası olmaya çabalamak daha az yorucu hale gelebiliyor. gerçek şizofreninin tam tersi nedenlerden oluşan ve yine de bir şekilde onu çok andıran bu “birörnekleşme” türü. “kendi olmanın” tüm zorluklarını ortadan kaldırıyor. zelig’in alt-anlatısını okuduğumuzda tarihsel yapı çok şey söylüyor. 1930’lar insanların ya komünist ya faşist oldukları, kalabalık insan topluluklarının bir “genel yarar” için gittikçe bu “kalabalığın” daha bir parçası olmaya can attığı bir dönem. kendini kamplarda boğarak, kişi olmanın tüm zorluklarından kurtulma ve inanç maskeleriyle takım olmanın tüm avantajlarından yararlanma. türkiye açısından, vurgı olarak 40 yıllık rötar var “siyasi birörnekleşme”de ve bu dönemin sonrasında çok garip bir siyasi rota, düşünülmeden izleniyor. önce siyasetsizliğin “birörnekleşmesi”, sonra da çok kısa süreli heyecanlanlarla insanların hızlı kamplara ayrılması. kamp ateşi bir yanıyor, bir sönüyor. böyle kamplar varlıklarını ancak karşı kamplarla sağladıklarından da, bu karşı kamplar eğer yoklarsa icat edilmek zorunda kalınıyor. bu icatlarda teknoloji imdada yetişiyor ve mesela televizyon varolmayan bu kampları hemen yaratabiliyor. bir tutam kişilik kompleksi –ki toplumca da kolaylıkla paylaşılıyor -, bir tutam takım ruhu insanları buzdolaplarını tekmelemeye, mandalinaları ezmeye götürebiliyor. “artık ideoloji yok ve biz artık yarattığımız kısa süreli kamplarla idare etmeliyiz” deniyor. çok düşünmeye gerek yok, oynamak yeter. hem allen başka bir filmde demişti zaten; “hayat sanatı değil, televizyonu taklit eder.” genişletme çabaları zaman çok hoyrat ve bu zaman fikrini yavaşlatmak için hızın hortlağının tam tersi olan şeye ihtiyaç var; yavaşlığın kendisine... mesela eğer üstü tenteli bir tekne sizi çok da alışık olmadığınız bir coğrafyada önce birbirine çok benzer gözüken, aslında dikkatle bakınca uzak akrabalar gibi duran kıyı şeritlerinden açık denizlere götürürse... motor gürültüsü kesildiği anda eğer o “başka şey”i hissediyorsanız, artık ya dalga, ya da yelkenleri şişiren şu rüzgar her şeye karar veriyor ve pek bir hükmünüz yoksa burada. ve hoşlandıysanız bu durumdan, atmosferin devamı için, eğer kaptanın “nereye gidelim” diye de bir sorusu varsa, cevabınız şu olmalı: “nereye olursa.” kuzeye yelken açtıkça, daire şeklinde küçücük adaları, üzerinde yalnızca birkaç kişinin oturabileceği kayalıkları geçerken, insanın denizle kurduğu açının bile önemi var; küçük bir tekneyle ufka bakmak başka, yüksek bir tekneninki başka... turizm trafiğinin en sapa noktalarındasınız. coğrafya bilgilerini strabon’un “tanrı’nın çok sevdiklerini uzun yaşasınlar diye gönderdiği yer” dediği topraklarda, denizlerdesiniz. fark her yerde. isterseniz köpekler bile birer veri sizin için. bu kısa, tembel, çok çirkin ve çok sevimli köpeklerin amacı sizin alıştığınız şehirlerdekinden çok farklı. yemek değil, gölge peşinde onlar. sizin verim değil, iç huzuru peşinde olmanız gibi... isterseniz onlara uyabilir ve havlamalarının ritmini bulmaya çalışırsınız. “hav hav-es-hav” ya da “hav hav hav-es-hav”. kıyıdasınız ve önünüzdeki tekneyle uğraşıyor insanlar. sizin beş gündür fark edemediğiniz gelişmeyi elde etmek için çalışıyorlar. naifliğin içerisinde, görülmeyen ama sezilen bir “öyle kalma” çabası da var. çalışıyor, çalışıyor ve aslında ilk halindeki gibi kalmaya çalışıyorsunuz. çatıyı onarırken, bahçenizi dikenler bürüyor, bu dikenleri sökerken bahçe kapısı aşınıyor, o tamir olurken bir bakıyorsunuz yanınızda çalışan –zorlukla bulduğunuz, zorlukla sevdiğiniz- kişi işi bırakmış bile. çalışıp, bir arpa boyu gidememenin harika tevekkülü. çok da kendini kandırmamalı. tatilin son günü yaklaştı. cep telefonu ortaya çıkacak, şarja konacak, bavul toplanacak, planlar yapılacak artık. ve havaalanına giderken o pek sevdiğiniz toprak yolu tercih etmeyeceksiniz. taksiciye ümitle “asfalt yola ne zaman çıkacağız?” diye soracaksınız. buralar belki de bir dahaki gelişinizde böyle olmayacak; işte levhayı gördünüz bile; “genişletme çalışmaları”. ağ şimdi artık yabana atılmaz bir yorgunluk duygusunu benim için yepyeni olan başka bir duyguyla, bir şeyler yapmış olma duygusuyla birleştirebiliyordum. gerçekleştirdiğim düşünsel çalışmaların sonunda, oldum olası, hiçbir şey başaramamışım gibi bir duyguya kapılmışımdır. kişi, ürünün içerdiği düşünceyle (bu düşünce ne olursa olsun) artık canlı bir temas kuramıyorsa, bu ürün en iyimser bakışla kuru, en kötümser bakışla da berbat görünür. iris murdoch’ın “ağ”ında, hayatını rastlantıların ve rastlantısallığın etkisinden yalıtmaya çalışan jake donoghue’un sözleri bunlar, hayatını bir düzene sokmak isteyen, kendi tasarılarına dahil olmayan rastgele olaylardan kaçınmaya çalışan... paulo coelho bir söyleşisinde anlattığına göre 1997 yılı boyunca haftada 30 dolara bulaşık yıkar; polonya’da bir kafede, ta ki bir fransız grup “paulo coelho’ya benziyor” diyene dek. gazeteci, “ne öğrendiniz?” diye sorunca, “bulaşık yıkamayı” diye cevap verir. “ayrıca bir şey öğrenmek istemiyordum ki, yalnızca farklı bir şey yapmak istiyordum. kendime her zaman yaşama hakkı tanırım.” dağ gibi bulaşıkların yarattığı bir “hakikat” duygusuyla bir tabak, bir bardak daha temizleniyor; bir parça insan psikolojisi daha iyileşiyor. sanılan değil, gözle görünür, sayılır, inanılır bir gerçek ve o denli inanılır ki tersine bir görüntüye yaşam alanını genişletiyor. ek olarak da tam bir “tamamlanmışlık” duygusu, elektrik süpürgesiyle en derindeki tozları almanın, hastanede tam bir “check-up” yapmanın, halı sahada farklı bir yenilginin yarattığı ve zihinsel hiçbir çabanın da veremediği... simyacı’nın bulduğu, yaratıcısının bulduğu, jake donoghue’nun bulduğu rastlantı ve hakikatin kesişme noktası... coelho’yu polonya’ya, simyacı’yı doğuya, jake’i tüm dünyaya savuran boş, yanlış inancın tersine sadece bir yol var; aramayarak... jake devam ediyor; hep merak ederim, acaba kant kafasında kopernik devrimini geçekleştirdiği sırada, içinden arada bir “ama bu bir hiç, tam bir hiç” demiş miydi? demiş olmasını dilerim.” belki de kant’ın hiç veremeyeceği, paulo coelho’nunsa tereddüt ederek vereceği cevap, gerçek cevap olmalı. “ne öğrendiğiniz?” diye sorduklarında utanarak verilmemeli cevap. “bulaşık yıkamayı”. the beach the beach kavafis diyor ki : “aklım daha ne kadar kalacak bu çorak yerde? yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede” paul bowles, sihirli bir yerin, sihirli bir fikrin –dolayısıyla da “ruh halinin”- dünyanın bir yerlerinde onu beklediğine inanıyordu. buldu da. fas, tanca uzun yıllar onun oldu. burroughs’u, kerouac’ı ağırladı oralarda, kuzey afrika’ya gelen gezginlerin gurusu oldu. birkaç yıl önce öldüğünde -89 yaşında- hala “o yer”deydi. en güzel romanı “esirgeyen gökyüzü”ndeki -ki türkçe’deki “çölde çay” adı daha da güzel- kahramanları kit ve port ise bulamadılar “o yer”i. onlar turist değil, gezgindiler. hatta sürekli gezginlerin “aramadan gezenler” sınıfına da girdiklerinden hayata katılmak karşısında gönülsüzlüğü ve kararsızlığı da paylaşıyorlardı. kitabın bir yerlerinde “aramadan gezenler”in ortak sıkıntısıyla düşünüyor kit; “keşke bu gece olacağından emin olsaydım. o zaman kendimi rahat bırakabilirdim ama emin olamamak...insan bilemiyor...hep bekliyor.” emin olamamak. beklemek. beklerken de bir yerlerden başka yerlere gitmek. en zoru da, bir şey bulmak için dolaştıklarını kendilerinden bile gizleyerek... güzel bir söz hatırlıyorum kitapla ilgili. kitabın içinde mi, yoksa onunla ilgili bir eleştiride mi bilmiyorum ama kısacık, mükemmel bir özet; “çölün ruhu, ruhun çölü”. yavaşçacık bir anlatım, hem üslup, hem içerik olarak. çöl’ü de, kit’i de, port’u da anlatıyor. bomboş. kafamda kavafis devam ediyor : “bir başka ülkeye, bir başka denize gidelim” dedin “bundan daha iyi bir şehir bulunur elbet” alex garland’ın ilk romanı “sahil” (the beach) de bir yolculuk öyküsü. iki roman, iki film, iki aktör, iki yazar, iki kahramanı karşılaştırınca, “yolculuk var, yolculuk var” diyor insan. paul bolwes garland’a, bertolucci danny boyle’a, di caprio malkowich’e, “the beach” “çölde çay”a, richard ise port’a karşı... aradaki fark, turistle gezginin farkı işte. “kısa süreli, nedenli, farkında olarak” yapılanın, “sürekli, nedensiz –en azından çok açık bir nedeni olmaksızın- farkında olmadan” yapılan farkı. tayland ve fas’ın farkı, 1990’ların ve 1950’lere farkı, düşünmeyen başka birşey yapmayan port’un, nintendo oynamaktan başka bir şey yapamayan richard’a farkı... çölün ruhu bowles’da...şöyle diyor bir röportajında tanca’yı anlatırken; “davullar hiç susmazlar, ama uyanmam ben onları duyunca. rüyalarıma eklerim onları. aynı müezzinlerin çığlıklarını yaptığım gibi...” işte “o yer”e vardığının kanıtı... di caprio internet cafe’de oyun oynarken, bowles tanca’da uyuyor. kavafis’in bir şiiri daha var, “sahil”in richard’ına merhem olacak... “sana bu güzel yolculuğu verdi ithaka o olmasa yola hiç çıkamaycaktın. ama sana verecek bir şeyi yok bundan sonra” uyku kulübü uyuma bir kabiliyet, insomnia bir yeteneksizlik durumu... genel bir kural var, “uyumaya çalışan uyuyamaz”. zorluk uykuyla ilgili her evrede; uykuya dalmada, uykuda kalmada, fazla erken kalkmada. fiziksel, psikolojik; genelde her ikisi birden. bebekler gibi ya da kütük gibi uyuma beklentisi ve böylelerine duyulan kıskançlık insomnia’nın nedenlerinden biri. edward norton bizim rehberimiz, adsız anlatıcımız, araca hasar tespitçimiz, “insomniak”ımız. hem o uyku gereksinimini abartan, uyudukları zamanı küçümseyenlerden değil, hiç hiç uyuyamayanlardan. kısa süreli insomnia için geçerli uyku hapları onda para etmiyor. doktor önerisiyle gerçek acıları öğrenmek için yola koyuluyor, destek gruplarına katılıyor. nedir derdi? uyuma zorluğu beklentisi mi, depresyon tarihine sahip olması mı, biyolojik saat bozukluğu mu? insomnia bir neden mi, sonuç mu norton için? kısa süreli ölümünde bir de zorunlu partneri var, marla singer. o da başkalarının acılarının turisti, norton gibi. norton, turistik gezileri sayesinde uykuya dalıyor, marla’nınsa derdi başka. diyor ki, “hem sinemadan çok daha iyi, hem de bedava kahve var.” nitrogliserinde pamuğun ya a parafinin rolü kendine karşı şiddette insomnia’nın rolü herhalde. ama duman solumak, louvre’u yakmak veya kıçını mona lisa’yla silmek istemenin nedeni sadece sadece bu olmalı. bir kimyasal yanıkla veya ağıza sokulan silahın ateşlenmesiyle elde edilen tatmin, belki uykusuzluk insomnia olmadan içilecek bir ılık sütle veya yapılacak bir uyku öncesi seksiyle alınabilirdi. hem de acısız, sürekli artmayan bir şekilde... uykuda ne oluyor da herkesi bu denli etkiliyor? nedir sürekli duyduğumuz rem, non-rem, melatonin salgısı vs? uyku niye bu kadar önemli? az uyuma ne zaman insomnia oluyor? uykuda vücuda ne oluyor da, beynimiz bundan yararlanıyor? veya yararlanmayınca niye bu olanlar oluyor? valerian kökü, passiflora incarnata, b6 vitamininde ne var ki işe yarıyorlar? ve şiddet... insanı nasıl bir kardeşlik bağıyla bağlıyor? insomnia bir anarko-felsefe yaratmanın ön koşulu mu oluyor? bilmiyoruz, ama film güzel. biz insomniaklar için de film bir dövüş değil, sanki bir uyku kulübünün filmi. üyeler seyirciler arasında ve cervantes gibi aynı şükran duasını tekrarlıyorlar; “uykuyu yaratmış olana binlerce teşekkür.” kıskançlık kıskançlık “henry brulard’ın yaşamı’nda bir kadına aşık olduğun zaman kendine “onunla ne yapmak istiyorum” sorusunu sormalısın diye yazmış stendhal. peki, bildik şeylerin yanında, bir kadınla ne yapılır? yani kadın erkeğin hangi işine yarar? bir erkeklik yarışının sorusu mu, yanıtı mı, ödülü müdür kadın? carlos fuentes, jean seberg’le iki ay çok yoğun olarak süren ilişkisini didiklerken birkaç itirafta bulunuyor. “binlerce erkeğin kıskanç soluklarını ensemde hissediyorum onunla sevişirken” diyor, kendisinin aynı kıskanç soluğu bir başka erkeğin ensesinde olacakken bir-iki ay sonra. fuentes kendinden nefret edeceği şeyleri yapıyor; kadının özel eşyalarını, ceplerini, defterlerini karıştırıyor. kıskançlığın ürünlerini toplamak için telefonlarını dinliyor seberg’in. “gülünesi aşklar”da milan kundera bir öykü kahramanının ağızından yine bir tür denemeye girişiyor. bir çeşit seçmeye dönüşen, erkekler arası sorular soruyor. “diyelim ki,” diyor çok güzel bir kadın var, önünüzde iki ihtimal; ya onunla insanlar içinde kolkola gezip mutlu olacak, fakat yatmayacaksınız. ya da yatacak ama kimseye söylemeyeceksiniz. kahramanımız, “emin olun ki” der, her erkek birinci şıkkı tercih eder”. ona göre, kimseye söylemeyeceksiniz. ona göre kimseye anlatamayacağı, gösteremeyeceği bir aşk macerası erkeğin ilgilisini de çekmez. beraber olduğunuzu düşündüren bir yalan-göseri, işin gerçeğinden çok daha çekicidir erkek için. konumuz kıskançlık olduğuna göre, yukarıdaki seçmeyi ona göre ayarlayalım. diyelim ki bir sevgiliniz var, önünüzde de iki seçenek. sevgiliniz ya biriyle beraber gözükecek ve birlikte olduğu izlenimini verecek ama onunla yatmayacak. ya da biriyle yatacak ama kimse bilmeyecek. hangisini tercih ederdiniz? cevap bir evvelki sorudaki kadar kolay değil burada. çünkü ikisinde de kıskançlığın farklı boyutları var. farklı kıskançlık, farklı gurur mekanizmalarının sosyal ya da kişisel olanları... insanlar arasında –gerçekte öyle olmadığı halde- yaralanmış bir gurur, gerçek bir iç yarasına karşı. hangisinin daha görünür olduğu ise kişiliğe bağlı. peki bir erkekle ne yapılır? bir erkek, kadının hangi işine yarar? o da bir kadınlık yarışının soru, cevap veya ödülü müdür? mekan aşk, konu da kadın oldunda kıskançlığın yukarıdaki boyutları nerelerde doğru evrilir? bunlar başka bir yazının konusu ama, en azından doğru bir his oluşturmak için klasik soru, her cins içinde geçerli olmalı. “onunla ne yapmak istiyorum” sorusu... radikal kitap 2006 aşık olma kapasitesi kalpten parçalar "hamdi koç" denince benim aklıma "sıradan- egzantrik" karşıtlığı geliyor sürekli. "kalpten parçalar" iki kişilik bir roman; meltem ve talat'ın hikayesi. diğerini egzantrik zanneden, sıradan iki insanın... hamdi koç, kitapları-en azından kahramanları-açısından ortak yönü çok olan bir yazar. bu ortak yönlerin optimum kullanımı için iyi silahlanmış olması sayesinde, modern edebiyat içerisinde çoğu zaman gerçekçiliğe, kimi zaman da birazcık meta anlatıya doğru seyrederek her kitabında hem tanıdık, hem farklı bir şeyler veriyor okuyucuya. eğer koç'un kitaplarını ikiye ayırırsak, "kalpten ...", sıradan hayatlar kategorisinde, bir anlamda "melekler erkek olur" un küçük novella kardeşi gibi... daha bir egzantriğe doğru meyleden "iyi dilekler ülkesi" ve "çiçeklerin tanrısı"ndan değil yani. otto f. kernberg , "aşk ilişkileri" adlı incelemesinde diyor ki; "aşık olma kapasitesi, bir çiftin ilişkisinin temel direğidir. bu erotik arzuyla idealleştirmeyi bir araya getirme kapasitesi ve derinliğine bir nesne ilişkisi kurma potansiyeli anlamına gelir" meltem ve talat'a biraz da "aşık olma kapasitesi" açısından bakmakta yarar var. kitap belki de bu kapasiteden bahsediyordur. talat, içe dönük, fazla analizci ve riskten kaçan birisi. meltem ise ilişkilerinin kötü dönemlerinde talat'da hissettiği ama dile getirmediği sıradanlıği, ilişkilerinin başında veya iyi zamanlarında, değişik, çekici, -ve yine o terim!- egzantrik bulacak kadar uçarı. "dikkat çekici bir erkek olduğunu bildiği için dikkat çekmemeye çalışırcasına beyaz gömleğin çekingenliği içine saklanıyor... bu adam kendine değer veriyor dedi içinden, ya birine aşık, ya da çok gururlu" halbuki; "talat beğenilmek, sevilmek, hatırlanmak, nihayet istenmek gibi iyi duyguların karşısında kendini uzak bir rastlantı olarak görmeye alışkındı... öyle yetişmişti bir kere, önemsizlik inancı içerisinde" analizci beyni ise meltem'i alt başlıklarda düşündürüyordu ona "erkekleri seviyor. zengin kızı pahalı şeyler giyiyor bakımlı erkekleri seviyor, bakımsızmış gibi görünenleri." evlilik teklifini meltem'in yapmasından sonra, talat'ın suskunluğuna sığınırken aceleyle duygusal analizini bitirip, meltem'in ciddiyet derecesini bilmediğinden ona aynı sesle cevap vermesini, talat'ın soğukkanlılığına yormuş olması kuvvetli bir ihtimal olan meltem karşısında o; "en iyisi galiba, meltem'e aynı şeyi aynı sesle söylemekti. bunun riski olmayacaktı. evlenelim, dedi az sonra. hikayeden bahsetmekten burada vazgeçiyorum.en önemli şey o değil zaten. bir ilişkinin evrelerinin kadın ve erkek tarafından yorumları,kadın arkadaşlıkları, ailelerin, geçmişin yükleri, ilişkilerin imkanları ve imkansızlıkları gibi sıradan görünen, gündelik ama önemli bir sürü detay var kitapta. hamdi koç kahramanlarını -özellikle erkek olanları- utandırmadan düşündürüyor. erkek kahramanlarına bazen olgu, bazen de özlem olarak yüklediği "serbest adam" temasını kendisinden almış olmalı. yine ya gerçek ya da kendi ulaşılacak hayali olarak... "ideal yazar"ı hapislerde çürüyen aşırı romantikler arasında değil de keyfi hep gıcır olan "henry james" olarak gören, sosyal gerçekçiliğin , siyasi ve aşırı sosyal angajmanın sanat eserini neredeyse çöpe çevirebilme, hatta kesin çevirme ihtimalinden bahseden, estet lukacz'a "köylü" dediği için bir çok koldan fırça yiyen ve bu fırçalardan zevk aldığı kesin olan yazarımızın(aslında bence diğerleri oltaya geldiler!) kahramanlarının duygularını okuyucuya pervasızca verdiğini görmek o yüzden pek de şaşırtmıyor bizi. hamdi koç'u seviyorsanız bu kitabı da sevecek, sevmiyorsanız da belki sevecek, belki de sevmeyeceksiniz. neden mi? ( talat'ın analiz stiliyle!) güzel kitap küçük, novella tadında kadın -erkek ilişkisi var güzel kitap(tekrar!) yine de doğru kitap böyle yazılarla değil de, biraz meyve seçer gibi daha iyi anlaşılıyor. ama bilin ki; bir kitapçıda bu kitabı elinizde evirip çevirdikten, bir kaç satır okuduktan sonra ona "nasılsın?" derseniz, o size "bildiğin gibi" diyecektir. bana da beni soracak olursanız, ben hamdi koç hayranıyım... radikal bazen kalbime altı ok batıyor bazen kalbime 6 tane ok batıyor! anne ben geldim, ağdaki balık bardaktaki su kadar umarsızım dizlerin duruyor mu başımı koyacak? anne ben geldim, oğlun, hayırsızın.... (yıllar önce express dergisinde; haydar ergülen kimi zaman şiiri odak alan, kimi zaman da bir temanın üzerini şiirlerle bezeyen çok güzel yazılar yazardı. onlardan birinde rastlamıştım “oğul” şiirine ahmet erhan’ın. şiire vuruldum ve sonrasında 1996 senesinin kışını “oğul” ile geçirdim. türlü çilelerle telefonunu buldum ve heyecanla aradım ahmet erhan’ı, bestelediğim şiirini kaydederken izin istemek için. “senindir şiirim” dedi ve bir şeycik istedi sadece: “albümünde şarkı sözü değil şiir yaz ‘oğul’ için, eğer adımı yazacaksan.” geçen 10 yıl boyunca hiç yüzyüze gelmedik, bir kaç kez telefonla konuştuk. bu röportaj teklifi geldiğinde de, benim adımı söylemiş, konuşmak istediği kişi olarak. ne güzel bir şey benim için! şiirlerinden çıkardığım ya da onunla ilgili bilmeden hayal ettiğim şeylerden sorular yaptım, ”annesini, babasını, incir ağaçlarını, galatasaray’ı ve arkadaş ölümlerini” sordum ona. bir de ”yaprakların birer namlu olup içlerinden çıkan kurşunlarla birkaç saniye içinde ölmüş olan insanları” ya da “düşen gövdenin elinden dışarı fırlamış kese kağıtlarından yere saçılmış portakalları, okunmaktan çıktığı gün eskimiş kıvrık bir gazetenin üstüne damlayan kanları.” ahmet erhan; ben daha fazla aranıza girmeden, sizlerle...) “12 eylül şairi” dediler bana. oysa ki, o şiirlerin hepsi darbeden önce yazılmış şiirlerdi ve içeriden bir eleştiriydi. sonuçta solcular da sevmedi beni, sağcılar da ama sevenler de sevdi. açıkçası o kitaba bakınca ona uzakmışım gibi, şu an bana çok acemice geliyor ilk kitabım. 16-17 yaşında yazdım ben o şiirleri. ama alçakgönüllülük de etmeyeyim, kuşağım o kitabın bir öncü olduğunu kabul eder, ki benim kuşağım en vefalı kuşaktır. kuşağım, acılı kuşağım acılarla sevinçleri böyle yoğun yaşamak kimselere nasip olmadı. zaten haydar (ergülen ) veya sayamayacağım kadar şairle hiç bir zaman, hiç bir sorunum olmamıştır benim şiirsel anlamda. ama şu anda “edebiyatçılar derneği” başkanı olan kişi o yıllarda neredeyse sadece küfür diyebileceğim şeyler yazdı kitabım hakkında. halbuki evi gibi bir şeydir insanın yarattıkları, söyledikleri , yazdıkları... mahremiyetidir. ayrıca, arabesk şair de derler bana, ben de övgü olarak alırım bunu. müslüm’e de bayılırım, orhan’a da.. .....ben bu şiiri yazar mıydım hiç, azıcık “drink” alsam yetmişaltı yılında , bir haziran ayazında alkolden öldü babam bayrağı kaptığım gibi meyhaneye koştum o gün bu gündür camlarımda bir buğu ...herkes beni “anneci” sanır. ben aslında “babacı”yımdır. aydın bir insandı, türkiye işçi partisi aybar kanadından. beni yetiştiren, beni edebiyata yönlendiren babam alkolden ölmeden önce içkiden nefret ederdim. 17 yaşındaydım ve onun ölümü her şeyi tersine çevirdi. öldüğünde alkolik bayrağını aldığım gibi meyhaneye koştum. şimdiki yaşım(49) o yıllarda o kadar büyük gelirdi ki bana. ama şu an ölmeye niyetim yok. babamın yaşı 51’i geçmeye çalışıyorum.. “babamın öldüğü yaş” a az kaldı yani! yine de oğlum iyi bak, adama benzer baban kirlenmemek için kendini alkolde saklar ..... gece lisesinde okudum, babamın ölümünden sonra gündüzleri aynı lisenin kantininde çalıştım. gündüz çayocağında çalışır, akşam da gider uyurdum derste. bir gün solcular kapıyı tekmeyle açtılar, bir arkadaşımızı çağırdılar dışarı. öğretmen pencerenin yanına kaçtı.. sağcıymış çocuk, çağırıyorlar dışarı, vuracaklar. ben sınıf sorumlusuyum,önüne geçiyorum onun ve “hayır diyorum, benim sınıfımdan adam alamazsınız.” ama sonrasında ona da, ”arkadaş okulu bırak”diyorum, ”her zaman ben olmayacağım ki yanında.” ...7 kere kurşunlandım ben, toplu ya da tek. ilginç tarafı; dördünü solcuların, üçünü sağcıların yapması. halbuki hiç bir zaman eline silah değmemiş adamlardanım! bir gün dereyatağında yürürken sağcılar çevirdiler beni, üzerimde parka, içinde de bir sürü bildiri. hepimizin “deniz gezmiş” olduğumuz zamanlar! benim sınıfta kurtardığım çocuk çıktı aralarından şansıma, “kimse dokunmasın ona“ dedi. yoksa mahvolmuştum. severim deniz gezmiş’i , oğlum adını buldu onda ....80’den sonra bol bol bunaldım, öğretmenlik yaptım... korktum. ve bu korku ortamı bitmedi. şimdi yine kötü bir yere gidiyoruz. bilmiyorum, hissediyorum. ama ‘niye?’ desen bilemem. üçüncü ayakta ‘rüzgarın kızı’ yine gelmeyecekti ganyanım tökezlemiş ve hayatım buruşuk bir resim olarak hatırlanacaktı. ...at yarışı, biraz da beni yaşatan şeylerden biridir. ben beş yaşındayken iki tane yarış atımız vardı. babam demir–çelik işiyle uğraşırdı. sonra ne olduysa battı, adana’ya gittiğimiz sıralarda. yoksullaştık, babamın içki olayı da o zaman başladı. atları göreyim, onlarla ilgileneyim diye giderim hipodroma. at yarışı da oynarım cüzi miktarlarda , genellikle de kaybederim. benim hiç silahım olmadı mayakovski gibi tutup bir gece yarısı alnıma dayayacağım ne de james dean gibi bir otomobilim var önüme çıkan ilk kamyona vuracağım. hiç bir zaman intiharı düşünmedim ben. ama diyeceksin ki, insan yaşayarak da intihar eder. o konuda biraz hızlı koştum. bundan sonra da frene bassam ne olacak ki? şu andaki durum; uçurumdan atlamışsın, havadasın, düşmemişsin ama! hayat tökezlemelerle geçti de, hala düşmedim, değmedim yere. kalbim sen hala burada mısın? şol bedende, gurbette mi, sılada mısın? alkol, taşikardi, panik atak maceran bir gün tıp dergilerini çalkalayacak. kalbim, sen hala burada mısın? panik atakla ilgili doktorumun tavsiyesi bana terapi oldu. ben dedim ki , her gün terapi yapıyorum şiir yazarak. yine de hastalığımı atlatabilmiş değilim. beni tek başıma taksim’e bırak, herhalde kalp krizinden ölürüm. kapalı yerlere, kalabalığa, yükseğe gelemem. yurtdışına gidemiyorum uçaklar yüzünden. ipsiz ruhum, sarsak, serseri otobanlarda sırtında heybesiyle cafelerde tuborg bira ve patates cipsiyle durdun bir yerde, çağını bekliyorsun. son dizesi önemlidir bu şiirin. sanki o dize için yazılmış gibi... biraz amerikanvari bulundu. öyle düşünenler ya sonradan haksız çıkmış olmalılar, ya da gerçekten her yer “amerika” oldu. eskiden yol kenarlarında şarap içerdi insanlar, artık otobanlar var; eskiden koltuk meyhaneleri vardı, şimdi barlar. çağını bekliyorsun gelsin diye . gelince de bir sürü belayla karşılaşıyorsun. acısını çekiyorum, haklı çıkmanın acısını... “alacakaranlık...”ta anlattıklarımın doğru çıkışını yaşadım, sivas’ı yaşadım. adana demirspor’da fatih terim’le aynı takımda epeyce sıyrık meşin bir yuvarlağın peşinde fatih galatasaray’a doğru deplase oldu, sense şiire kesilmiş bir süt kadar buruk yıllar kaldı arkada ve önde futbol ilkgençliğimin en büyük tutkusuydu. allah aşkına söyler misiniz, ne var yurtdışında şu son 15 yılda türkiye’yi gerçekten sevindiren galatasaray dışında? bunu galatasaray’lı olduğum için söylemiyorum. fener şampiyon bu sene ve kutluyorum tabi ama yine de bence futbolu bu sene galatasaray oynadı. gerçekten! göze hoş gelen oyunu, galatasaray oynadı. yabancı takımlardan inter’i severim. adı güzel bir kere! başkanına “sandinistlere niye yardım ediyorsunuz?” diye sormuşlar, adam da, “n’apalım, adımız inter“ demiş, “enternasyonal” yüzünden. real madrid’den nefret ederim, franco kurmuştur bu takımı. ...adanademirspor’da oynardım futbol, gençlerde. arasıra a takımına da çıkardım. adıyamanspor’la oynarken –gol kralıydım, takım da şampiyon!- adıyaman’ın sağ beki kaval kemiğime girdi, kırıldı kemiğim. benim de küsme huylarım vardır, sonuçta futbola küstüm ben. hatta şu anda sanki şiirle de ona benzer bir mecra üzerinde gibiyim, hatta her kitapta şiiri bırakıyorum. çünkü ortalıkta o kadar çok şiir, o kadar şair, o kadar çok soytarı var ki... o kadar çok dergi, o kadar çok dedikodu... o kadar çok! ...beni besleyen aslında, romanlardır. rus edebiyatı, özellikle de dostoyevski... ve fransız edebiyatı. ortaokulda kitaplık kolunda, tüm kitaplardan sorumluyum. bir gün babam , “oğlum benim gözlerim görmüyor, bana geceleri kitap okur musun ?” dedi. sayfalar dolusu, ciltlerce kitap okudum ona, dostoyevskiler, klasikler, milli eğitim klasikleri-beyaz kitaplar-. aslında derdi bana kitap okutmakmış. sonraları onu küçücük puntolu bir gazete okurken yakaladım bu ülkenin genç insanları halklarına ölerek yaklaşmak istemiyorlar! ama hep öyle oldu! o yıllarda 10.000 genç, sonralarıyla beraber 40.000 insan! şehirlerden dağlara... şu anda ülkenin durumunu çok daha karanlık görüyorum. laiklik, milliyetçilik, bölücülük vs. gibi kalıplar üzerine düşünmeden hem de. ama aslında benim kafam karışık bu konularda. çevremin de karışık, görüyorum. ve ben de azınlık psikolojisine sahibim, bir “türk” olarak hem de. babam bir gün bana, “bildiğin her şeyi unut – artık 16 yaşında bir çocuğun unutacağı ne varsa!-, ama “cumhuriyet çocuğu olduğunu unutma“ demişti. vasiyeti olarak kabul ederim bunu. ama laik kesimin de bir fanus içinde olduğunu, çıkması gerektiğini düşünüyorum. “bir şairin hayatı tanımaması “ gibi bir şey onların da yaptığı.ayrıca biraz elimizi vicdanımıza koyalım; iktidar partisinin her yaptığı da kötü değil ki. ama son iktidar da her iktidarın yaptığı şeyi yaptı ve kadrolaştı. devlet devletliğini bilmeli, kurumlarını dürüst çalıştırmalı, samimiyetle yerine oturtmalı. türkiye’de hiç bir kesim kendi içinde bir bütün değil. belki tek bütün kesim mhp ve onlar konuşmuyor dikkat edersen. ama geliyorlar da! milliyetçilik yükseliyor burada, oysa tam tersinin olması gerekirdi; yurtseverlik yükselmeliydi... işçi sınıfı diye bir şey artık yok türkiye’de. eskiden sendikalizm açısından en azından var gibiydi. yani disk; gerçekten disk’ti, devrimciydi, özellikle de kemal türkler döneminde... 80 öncesiyle şimdiyi karşılaştırınca; o zamanlar düşmanınızı biliyordunuz. bu, çok önemlidir savaşta. şu anda düşmanımı da bilmiyorum... ...dostumu da... bir vatandaş olarak, diğer vatandaşlarla aynı şeyi düşünüyorum; “bir tehlike gelecek... ama nereden gelecek? tehlike var! çok var! ve bunlar her şeye yansıyor; kapkaç olayları, maçlardaki rezaletler.... oyun oynamayı bile bilmiyoruz. oyun olmayınca da, hiç bir şey olmaz bence hayatta... 20. yüzyılın sonbaharında tc’ye bir şeyler oluyor bildiğim bütün hastalık terimlerini sıralıyorum: menopoz, anksiyete, andropoz ve abd “sivas” olduğunda, bütün mahallemin çocuklarını kaybettim. ve bütün ismet özel kitaplarını attım çöpe. orada ölenler 37 kişiyse 30’unu tanıyordum. sadece şairleri- romancıları değil ki, orada ölen 14 yaşındaki çocuğu da... onunla da oturuyordum, çay içiyordum, aynı sokağın çocuklarıydık. iki yüzlü buluyorum dış politikamızı. çeçenistan’ı destekledin rusya’ya karşı, yugoslavya darma duman olurkense bosna’yı ve bir başkaları da benzerini senin ülkene yapmaya çalışıyorlar. çeçenistan’da eskiden faşist, şimdiyse ülkücü dediğimiz insanlar bir takım çalışmalar yapmıyorlar mı? adriyatik’ten çin seddine kadar rezil etmediler mi bizi? bilgisayar teknolojisine çoktan geçmiş azerbaycan’a 12.000 daktilo göndermeye kalkıp rezil olmadık mı? adamlar dalga geçiyoruz zannetmişler. elimizde bir avrasya kartı varsa eğer, e be adam onu kullan! rusya, iran , azerbaycan, türkiye, birlik olamaz mı? milliyetçilik akımları yükseliyor, ki doğru ama ben de sinir oluyorum amerika ile avrupa’ya. karikatür krizi çıktığında da, insanların inançlarıyla fazla oynandığını, hakaret edildiğini düşünüyorum. insani yönden de, politik yönden de katılmıyorum olanlara. her şeyin bir sınırı var, oyunu oynayalım ama güzel oynayalım...temiz olsun. daha ilk başta birbirimizin “kaval kemiği”ne girmeyelim. o kadar uzlaşma noktamız varken hem de. sol birleşecekmiş! birleşse ne olur! ama mecburen oy vereceğim oraya doğru. valla saplantılarım beni yönetiyor bu konuda. normalde düşünsem vereceğimle, gerçekte vereceğim parti farklı birbirinden. deminden beri “hakkaniyet”ten bahsediyoruz ama, oy verişim haketmeyene doğru olacak. bazen kalbime altı tane ok batıyor. “bu şiir burda biter.” “şair ahmet erhan’la onun bir şiirini besteleyen teoman konuştu.” ilk konser ilk konser 1980’li yıllarda uzun saçlı-küpeli olmak bir gruba katılmak için yeterliydi. istanbul üniversitesi’ne girdiğim ilk yıl, sıra arkadaşım ahmet hün bana bas çaldığı painted bird’ün şarkıcısı olmamı teklif etti. birkaç provadan sonra, ben şarkıları öğrenemeyince beni sepetlediler. uzun saç yetmedi yani. ertesi sene boğaziçi üniversitesi’ni kazandım.sonradan gitaristimiz olacak tanju eren bir gün öğle tatilinde yanıma geldi ve solistleri olmamı teklif etti. sadece uzun saçlarımı, küpemi ve kovboy çizmelerimi görmüştü. ilk mikrofonu boğaziçi üniversitesi müzik kulübü'nde elime aldım. arkadaşlarım şarkı söylerkenki utangaçlığımı yenmeye çalışıyorlardı, beceremiyordum. bir türlü gözlerim açıkken şarkı söyleyemiyordum. bir yıl boyunca haftada 4 günden 8-10’ar saat beste ve prova yaptık. ismimizi de “mirage” koyduk. hemen hemen tüm derslerden kaldım. yıl sonunda konserde bizi anons ettiklerinde heyecandan bayılmak üzereydik. sahneye çıkar çıkmaz kendimi kaybettim, oradan oraya koştum, çığlıklar attım, birkaç gün de kendime gelemedim. konser çok beğenildi. benim provalardaki halimi bilen arkadaşlarım –ben de dahil- halime çok şaşırmıştık. sahnede kendimi dünyanın en büyük rock yıldızı olarak görmüştüm. sonra annem kulise girdi, ”keşke boğazlı kazağınla, kaşe pantalonunu giyseydin, onlar sana çok daha fazla yakışıyorlar” dedi. sonra otobüse binip eve gittik. sabah 2008 babam'a babam’a bir çocuk iki yaşındayken babası ölmüşse , onunla ilgili anıları varlığıyla değil, yokluğuyla ilgili oluyor. yine de iki tane anı parçacığı kalmış bende. birinde ben gece yarısı uyanmışım, sen koşup kucağına alıyorsun beni; diğerindeyse salonda hazırlanmış bir yatakta bitkin yatıyor ve sürekli öksürüyorsun. ikişer saniyelik iki hatıra. anı niyetine kalan bir kaç kitap var yine de. ve bir de; almaya başladığın meydan larousse fasikülleri. büyüyünce çok işime yarayacağını söylemişsin anneme. senden sonra biz biriktirdik, 12 cilt oldular. evde bıraktığın hüzün, senin nasıl biri olduğunu sormaktan alakoyduğu için beni, ben de onları okudum ilkokula başlar başlamaz. bergman’ın ”yedinci mühür”ü, goethe’nin “faust” u, senin yüzünden yedi yaşımda girdiler hayatıma. anladığımı sanmıyorum o yaşta, ama amaç seni tanımaktı nasılsa. bir de resimlerine baktım hep. şimdi benim boylarımda-aynı boydaymışız zaten- esmer, zayıf, güleç, zarif bir adam. evde senden bahsedildiği ve ağlanıldığı zamanlarda, içeriye kaçtıysam da, bir kulağım orada oldu hep. onları da kattım tasvirine. mavi gömlekleri sevdiğini, günde iki kere traş olduğunu, inatçılığını, zekiliğini ve nasıl tüm ailenin gözbebeği olduğunu öğrendim yan odadan. ve ölümüne yakın bana ayakkabı almak için mağazaya girdiğinde, yürüyecek gücün olmadığından, nasıl bir koltuğa çöküp, tezgahtarlardan tüm çocuk ayakkabılarını ona getirmelerini rica edişini... adımı koyarken de zorlanmışsın. türk dil kurumuna gidip, günlerce isim aramışsın bana. hatta adım önce “alper”miş, nüfus cüzdanımı çıkarttıktan sonra ”teoman” ismini çok beğenip, değiştirmişsin ismimi. adımı çok sevişim ondan. büyüyünce öğrendim bazı detayları da. azcık kalan paranızla halam yemek almaya çalışırken, “n’olur sigara alalım” deyişini, yatılı okuldan çıktığın cumartesi günleri gezmek yerine, yeğenini alıp cerrahpaşa’da yatan yahya kemal beyatlı’yı ziyaret edişini, aşık veysel ile tanışmak için giresun’dan sivas’a gidişini, sonradan öğrendim. aynı sana çekmişim, böylece anladım. ama çok kızdım sana ve tanrıya küçükken. “niye ben?” diye sordum ona. sana da kendine dikkat etmediğin için kızdım. şimdi senden yaşlıyım. öldüğün yaşı çoktan geçtim. sana ve ona kırgınlığım da çoktan geçti zaten. annem geçenlerde, sakladığı bir yerden benim büyüyüşümü kaydetmek için aldığın 8 mm kamerayı verdi bana. yepyeni. içinde kullanılmamış ham filmler bile var. 38 yıldır öylece beklemişler. ölüyor olduğun için vaktin olmamış kullanmaya. bir şey daha söylemek isterim. seni tanıyan herkesin, geçen onca yıla karşın adını söylerken sesleri titriyor ve gözlerinde hep bir sevgi ve buğu var. azcık zamanda herkesin kalbine girmiş ve çıkmamışsın. ölerek beni çok üzdün ama, böyle bir adam olduğun için hep gurur duydum seninle. beni tanısan, sen de gurur duyardın , eminim. varlığınla ve yokluğunla beni var ettiğin için teşekkürler. nur içinde yat. newsweektr 2008 gönülçelen gitti gönülçelen gitti. hep düşündüm, acaba “gönülçelen”i ilk defa bu yaşımda okusam, bu kadar sever miydim diye? biraz evvel karıştırdım kitabı - belki bininci kez hayatımda- ve yine emin oldum, harika bir kitaptı. insana hüzünden başka bir şey de veriyordu salinger, yazdığında. ve zaten hüznü de başka türlü veriyordu. central park donduğunda ördeklerin ne yaptığını, nereye gittiğini merak eden çocuk burnumun direğini niye sızlatıyordu? ya da keyfim kaçıkken bir arkadaşıma sığındığım o gün, kardeşi allie’nin ölümü üzerine bütün camları kıran holden, niye aklıma gelmişti? kendi dertlerimle harman ettim kitabın o anını ve arkadaşıma anlattım. holden’ı anlattım. daha yarısına gelmeden, hüngür hüngür ağladım karşısında. niye ağlamayayım ki? holden caulfield bana bir sürü canlıdan çok daha yakın birisiydi. kitaptan.... “ben onüç yaşındaydım, ruhdeşene götürdüler beni, garajın camlarını kırdım diye. içerlemedim. gerçekten içerlemedim onlara. garajda yattım öldüğü gece, yumruklaya yumruklaya garajın bütün camlarını kırdım. o yaz, bir karavanımız vardı, arabaya bağlar, dilediğimiz yere giderdik, onun da camlarını parçalamak istedim, elim kırılmıştı, beceremedim. doğru, yapılır şey değildi, ama ne yaptığımı bilmiyordum, hem siz allie’yi tanımadınız. ara sıra, yağmurlu havalarda falan, elim gene sancır. doğru dürüst yumruk atamaz oldum artık..... ama bu bir yana , pek aldırdığım yok. nasıl olsa, cerrah, kemancı falan olacak değilim.” arkadaşıma gittiğim günkü gibi hissediyorum. habertürk 2010 "ahmet erhan hayranıyım" “ahmet erhan hayranıyım” şair ahmet erhan'ın 23 yaşında behçet necatigil şiir ödülünü alması üzerinden yaklaşık 30 yıl geçti. erhan, teoman'ın son albümü 'insanlık halleri'nde bir şiiriyle yeniden duygularımıza tercüman oldu. teoman ile ahmet erhan'a ve şiirlerine olan hayranlığını konuştuk. zeynep bakır umarca edebiyat sever bir toplum değiliz. o yüzdendir pek bilmeyiz şair adları ve kimliklerini. zamanında ahmet kaya bestelemişti ahmet erhan'ın “dardayım”ını. teoman ise ikinci albümü 'o'da keşfetti ahmet erhanı, “oğul” şiiriyle. aradan 10 yıl geçtikten sonra teoman “insanlık halleri” albümüyle yeniden ahmet erhan'a döndü ve “sevişirdik bazen” adıyla “gülşiiri”ni çıkardı saklandığı yerden. şarkılarla, hayatı ve ilişkileri gördüğü gibi anlatmayı bilen teoman, ahmet erhan'dan bahsederken kendi deyimiyle “çok saygıdan, ne kadar eğileceğimi bilemiyorum, ahmet abi'nin hastasıyım” diyor. “sevişirdik bazen” şarkısını kılavuz alıp şairi anıyor ve edebiyat hakkında konuşuyoruz. ahmet erhan hayatına ne zaman girdi? hala “oğul” şiiri başımı döndürür. express dergisinde haydar ergülen şiirler üzerine yazardı. onun yazılarından birinde gördüm “oğul” şiirini. sahiplendim, benimmiş gibi. zaten ahmet erhan'ın yazdığı her şiirin hissiyatının altına imzamı atarım. sadece “oğul” şiiri bu etkiyi yaratmış olamaz, öyle değil mi? ben öyle her şeyi okuyan bir adam değilim. bana uyan adamları alırım, gerisini sallarım. mesela james joyce ya da shakespeare'i kolaylıkla çöpe gönderebilirim. zaten hamlet filminde bile uyudum. ama bazı adamlar vardır ki tek bir cümlesi önünde eğilirim. hayatımda öyle 10-15 yazı adamı var. onlar benim kalbime göredir, hayatım boyunca döner döner okurum onları. o adamlardandır ahmet erhan... şairin şiirlerini değiştirerek kullanıyorsun, bu doğru bir şey mi? ah ah... oğul'u okuduğumda kendimden geçtim, şarkıyı ezberden yaptım bitirdim. a, bir bakmışım bir dizeyi yanlış hatırlamışım. ahmet abiye birazcık ayıp oldu ama ne yapalım, aklımda öyle kalmış, o beni anlar. tanışıklığınız nasıl başladı? şairimiz gizemli bir figür. normalde edebiyatçılara şak diye ulaşabilirsin ama ahmet abiye ulaşmak için uğraştım. telefonunu çevirdim ama heyecandan ölüyorum, “oğul” şarkısını isteyeceğim ama saçma saçma cümleler kuruyorum. “tamam oğlum ama beni noter işleriyle uğraştırma, bir ricam da; adımı yazacaksan eğer, 'şiir: ahmet erhan' diye geçir” dedi. başka hiçbir şey sormadı. ne telif, ne satış... ondan mı öğrendim yoksa zaten bildiğim için mi onu çok sevdim bilmiyorum ama ben de hiçbir müzisyene şarkılarım için böyle şeyler sormam, kullanmak isteyen kullanır. “arabesk şair” diyorlar ahmet erhan için, sizin için ne ifade ediyor bu sıfat? ahmet abi takdir görmüş, sevenlerince sahip çıkılmış bir şair olsa da, bir kısım tarafından arabesk şair diyerek küçümsenmeye çalışılmış. o, bu yakıştırmayı 'müslüm'ü de severim, orhan'ı da, evet arabesk şairim' diyerek kabul etmiş. vallahi ne yalan söyleyeyim ben de müslüm'ü ve orhan'ı severim. ben arabeskin aşağılanmasına karşı çıkanlardanım, o tarz müzikte, gayet açık bir şekilde "duygu"yu görüyorum. şairin yazdığı şiirler sizde nasıl şekilleniyor? “oğul”dur başlangıç noktam, sonra tüm şiirleri. öyle sözleri var ki, anlat anlat bitiremem. ahmet abi 17'sindeyken babası 51'inde ölür, üstelik alkolden. alkolden nefret eden 17'lik şair bir şiirinde der ki sonra; “bayrağı kaptığım gibi meyhaneye gittim” ve alkol bayrağını düşürmez ailede. sonra başka bir şiirinde “ipsiz ruhum sarsak, serseri / otobanlarda sırtında heybesiyle cafelerde tuborg bira ve patates / durdun bir yerde çağını bekliyorsun.” bu sözler tüylerimi diken diken ediyor. sorunun cevabına gelince; kalbinin acılı minicik bir yerinden bahsediyor, sonra sen onu okuyup, kitap yazıyorsun. böyle bir his işte... “edebiyat kalbimden vurdu” yazıya göründüğünden daha önem veren bir yanınız var, kimleri okur , hangi yazarları kılavuz edinirsiniz? edebiyat benim için büyük bir aşk. ama edebiyat kalbimin ortasından vururken, müzik popüler yanından vurdu. söyleşinin başında da anlatıyordum, ahmet erhan'ı bir bütün olarak görüyorum ya, diğer yazarlar için de durum biraz öyle. mesela milan kundera'nın yaptıkları, yapacakları tektir. yusuf atılgan'ın aylak adam'ının, salinger'in gönülçelen'in, kundela'nın var olmanın dayanılmaz hafifliği'nin hastasıyım. sizin için çıkan eserler mi önem taşır yoksa eserin sahipleri mi? yine ahmet erhan buna güzel bir örnek. ben o adamın yüzünü bile sevdim. yazdıklarıyla kimliği birbirinden bağımsız değil, bu gerçekliği seviyorum. ben de hep öyle bir yaratıcı olmaya çalıştım. ben zaten beş para etmeyen dangalak bir adamın, iki güzel kelimeyi yan yana getirmeye kabiliyeti var diye, onun peşinden gidemem. Klipleri : ne ekmek ne de su [YOUTUBE]Wu04VwYVNc0[/YOUTUBE] papatya [YOUTUBE]Q4wIJvaUFc0[/YOUTUBE] papatya akustik [YOUTUBE]zODuDQN-zQU&feature=related[/YOUTUBE] sus konuşma [YOUTUBE]Aw5R2melTTo[/YOUTUBE] o [YOUTUBE]RkcSFtPfl_w[/YOUTUBE] bazı yalanlar [YOUTUBE]gwZdQpv4HeM[/YOUTUBE] gemiler [YOUTUBE]QCjxiKp5kaY[/YOUTUBE] paramparça [YOUTUBE]Uh3vxqfR2GA[/YOUTUBE] on yedi [YOUTUBE]Z4f0PuKe1-o[/YOUTUBE] uykusuz her gece [YOUTUBE]OX7rzR7N2tE[/YOUTUBE] iki yabancı [YOUTUBE]WfM9iEuKFag[/YOUTUBE] rüzgar gülü remix [YOUTUBE]kNxAfA3RKjQ&feature=fvst[/YOUTUBE] gönülçelen [YOUTUBE]I1wpCoAVtrM[/YOUTUBE] dursun dünya [YOUTUBE]sP1bRe4JB9Q[/YOUTUBE] güzel bir gün [YOUTUBE]ZSZVjaNeNG0&feature=related[/YOUTUBE] en güzel hikayem [YOUTUBE]yUjaWL-k0JQ[/YOUTUBE] duş [YOUTUBE]l5Jc0avS6Dw&feature=channel[/YOUTUBE] resimdeki gözyaşları [YOUTUBE]qD5HzTzDQ0k[/YOUTUBE] rapsodi istanbul [YOUTUBE]P0PyqJMxYEs[/YOUTUBE] nefes nefese [YOUTUBE]gcDrGHBWs-E&feature=PlayList&p=40ED22DD1C54CA04&playnext=1&i ndex=1[/YOUTUBE] kupa kızı ve sinek valesi [YOUTUBE]yA547Z96mwo[/YOUTUBE] senden önce senden sonra [YOUTUBE]0nvfsNzV3Vc[/YOUTUBE] anlıyorsun değil mi? [YOUTUBE]_HtK_QgwCdw[/YOUTUBE] ruhun sarışın [YOUTUBE]bgkVi0IbsbM[/YOUTUBE] 5shootscount1 (ruhun sarışın) [YOUTUBE]OBWcV4orCyk[/YOUTUBE] good jewish girl (ruhun sarışın) [YOUTUBE]NdLTFJDv10Y[/YOUTUBE] sevişirdik bazen [YOUTUBE]8iuICmB2SlQ[/YOUTUBE] fahişe [YOUTUBE]h_Z1_GS1x5w[/YOUTUBE] mavi kuş ile küçük kız [YOUTUBE]LcZ3ZBg2aBI&feature=fvst[/YOUTUBE] çoban yıldızı [YOUTUBE]Q0f32U3thLU[/YOUTUBE] renkli rüyalar oteli [YOUTUBE]CTOw-bW5gsc[/YOUTUBE] aşk kırıntıları [YOUTUBE]ubuDUkZjfy8[/YOUTUBE] kadınım [YOUTUBE]SEtc-D3xs-4&feature=avmsc2[/YOUTUBE] [/SIZE][/COLOR][/B] Uzun oldu biraz ama umarım olmuştur ... =) 
|
| Sponsor |
Cevap: Teoman
ayLin'm gel senin konu açılmış 
