|
|
|
|
04.10.06, 17:36
|
||||
|
||||
dört mum
Bir odada dört mum sessizce yanıyordu. O kadar derin bir sessizlik hüküm
sürüyordu ki odada, aralarındaki fısıltı şeklindeki konuşmalar bile rahatlıkla işitiliyordu. 1. Mum "ben Barış'ım!" dedi. Ancak kimse benim sürekli yanık kalıp, etrafima ışık saçabilmeme yardımcı olmuyor. Artık sönmek üzereyim... Ve sessizce karanliğa gömülüverir... 2. Mum "ben İman'ım" der. Ama artık gerekli olduğuma inanmıyorum.. Yanık kalmamın da bir kıymeti kalmadı, diye eklerken hafif bir esinti ışığını söndürüverir. 3. Mum çok üzgündür. "Ben SEVGİ'yim" ama etrafıma ışık verecek gücüm kalmadı. İnsanlar beni hep kenara itiyorlar. Kendilerine en yakın olanları bile sevmemeye başladılar. Sessizce söner gider Sevgi mumu... O sırada içeri aniden bir çocuk girer. 3 mumun söndüğünü görünce sebebini sorar ve niçin sonuna kadar yanmadıklarına hayıflanarak ağlamaya başlar. 4. Mum, yumuşak ve yatışıtırıcı sesi ile çocuğa ağlamamasını söyler. "Korkma ben etrafıma ışık saçtığım sürece diğerleri yeniden yanarlar ve onlar da aydınlatmaya devam ederler. Zira ben UMUD'UM !" Gözleri parlayan çocuk umut mumunu alır ve diğerlerini sevgiyle teker teker yakar. İçinizdeki umut mumunun saçtığı ışığı asla söndürmeyin. Küçük çocuk gibi diğer sönmek üzere olan üç mumun da sürekli yanık kalmalari için çaba harcayın... 
|
| Teşekkür Edenler: | ||
| Sponsor |
saol paylaşım için de ,kısaları yokmu bunların oku oku bitmiyor
