ÖLÜM SENSİZLİĞİN DİĞER ADI Yalnızlar kentinden sesleniyorum sana…Gecelerin uzun olduğu yalnızlıklar kentinden…Güneşin doğmadığı,hüznün ve kederin hiç eksik olmadığı varoşlardan sesleniyorum.Duyuyor musun bilmem ama sesleniyordum iste.Şehrin sağır duvarlarına haykırdığım iki kelimelik yeminimi, seni seviyorum …

Şehrin boş sokaklarında kovaladığım hayalin gecenin karanlığa saplandığı noktasında kaybolurdu her gün.Her gecen gün umudum kaybolurdu hayalinin kaybolması misali…Gitgide hayat çıkmazına doğru ilerliyordum.Gitmek istemesem de ayaklarıma söz geçiremiyordum artık.Yürüdüğüm yolun sonunda karanlık beni çağırıyordu adeta.Umutsuzca ve çaresizce gidiyordum.Engel olamıyordum ayaklarıma. Ve sen yine aklımdan çıkmıyordun.

Konuştuğumuz gün geldi aklıma.Ayrıldığımız o kara gün…Dertlerin ,hüzünlerin üstüme geldiği gün…Güneş yerini karanlığa bırakmıştı o an.Ayçiçeğine benzeyen ümitlerim boyunlarını eğdi.

Ve ağzından çıkan ölüm fermanım.Geceleri rüyama girerek haykırışlarla uyandığım güzel sesin eşliğinde ağzından dökülen lanetli iki kelime,seni sevmiyorum…Kalbime ismini sayıklatıyordum.Seninle tutunuyordum hayata seninle.Ama o sözü duyunca kalp atışlarım yavaşlamaya başladı.Anlamıştım artık kalbime yenik düşeceğimi.Yaşamak istemiyordum.Aldığım her nefeste seni sevdiğimi haykırmak istiyordum.Ama olmadı.Yalnızlar kentinin varoşlarında dudaklarımdan dökülen iki kelime seni seviyorum oldu