Nice nice çirkin oyunlar; büyük amaçlar;
doğrular yalanlar; dostlar ve düşmanlar...
Dört duvar arasına gömen beni;
elimdeki tek küçük muma bile göz koyan bücürleri silip süpürmek hep istiyorum kuyuya.
Her şeye sil baştan yeniden başlamak için unutmak istiyorum.
Sifonu bugün çekmeyi unuttuğum gibi yine unutmak istiyorum sürü için yaşamayı.
Sadece kendimi olmak bu kısacık hayatta.
Kendim için uyumak, kendim için uyanmak,
kendim için yürümek, kendim için şarkı söylemek bitene dek.
Kendim için dansetmek,
kendim için sevişmek istiyorum sadece bu dünyada yalnız kendim için yaşamak.
Mavi, pembe düşlerim şahlanıyor içimde.
Bir beyaz martı gibi kanat çırpıyorum şimdi.
Gökteki yıldız kadar tek ve hür bir yaşam.
Sınır yok, durmak yok, geriye dönüp bakmak yok;
yarın ama hiç yok.
Bugün sadece bugün yaşanmayı bekleyen yeni güzel oyunlar;
yürünmeyi bekleyen bu yeni uzun yolar;
dokunmayı bekleyen o yanık diri tenler.
Bu ritim, bu müzik, içimdeki bu dans alıp götürür beni yasak kayıp cennete!
Sonsuza dek kavrulan bedenim, bu kurşun gibi vuran ritimle sallanır.
Garip ama gerçek; içimde bir koca sevinç.
Dert yok, tasa yok, çözmem gereken önümde duran bir sorun yok.
Çünkü; İstanbul’un buz kesen boğazına tüm geçmişimi gömdüm.
Koca bir gün! Bugün sadece benim.
Dokunmayı bekleyen bu bedenler artık benim.
Beynimin kapıları sonuna kadar açık, kaçık.
Bir küçük beyaz martı gibi özgür bedenim.
Gözlerim, şahin gibi kollar avını, yakalar!
Bu kışkırtan kokular çeker beni kendine.
Doğan yeni güne dek limon gibi sıkılası son damlasına kadar.
Ateş gibi yanan tenler çılgın saatlere gebe!
Hadi hep birlikte şimdi parmak çekek.
Gençlerden korkanlara parmak çekek;
Cebimizi soyanlara, parmak çekek;
Özgürlükten kaçanlara, parmak çekek.
/ Rap’imize kayanlara, parmak çekek.