Parça parça hayatlar, asık nice suratlar.
Karanlıklar içinde paylaşılan yalnızlıklar.
Nefes almaya çalışır boy veren bu çiçekler.
Delinin tekinin attığı kuyuya bu taşları çıkarmaya çalışır dört bir yanımdakiler.
Didişip kapışarak.
‘Yok sizdendi bizdendi; yok benim dedemindi elindeki bu hırka’.
Anlamsız hayaller bu, anlamsız ilişkiler.
‘F Tipi’ bir dünya, hep içine debelendiğim.
Son nefesime kadar elim kolum bağlı benim.
Gözler tümden kapalı.
Kapılar kapalı bana; pencereler hep kapalı; tüm sürgüler kapalı.

Yalanlar savrulur burada, maskeler takılır.
İnsanlar birbirlerini daha çok çok kandırır.
Kazılır kuyular; gerçekler topraklara gömülür!
Sürülür bir bir kendi yolunu bu çizenler.
Sürüden kopup kendi olmak ‘ölüm’ demek.
Ölüm yalnızlık demek; yalnızlık ‘F Tipi’ demek.
Oysa, karanlığa hep ışık tutan, aydınlatan, gökyüzünün yedi rengi dolaşır.
Uzaklaşır hayaller hep; uzaklaşır yarınlar.
Geride kalan sadece benim gençlik yılarım.

Ben uslanmaz aşkların, kavgaların adamıyım.
Barut kokusunda hep umudu ben aradım.
Sevdam için nice kirli topraklara yatıp kalktım.
Ve ben ki tek yarınım; umudun kendisiyim!
Düşmanımın mermisinde adım kazılıdır benim!
Varsın üstüme gelsin bu zurnalarla kör gece.
Ateş bende, ateş binim direnen bu elimde.
‘F Tipi’ bu dünyada ben ezilen, ben yalnız; ben düştükçe hep kalkan.
İşte yine buradayım.
Umudu işledim size.
Ve de geleceği yine:
Harf harf, kemime kelime; aynen kilim gibi; aynen kilim gibi;
aynen kilim gibi....!

Hayat acımasız olsa da; atsa da bir tokat;
Derdini bir kenara at; yaşamana bak.
Bak da gör gelecek neler getirecek.
Benim için gerçek olan senin içinde gerçek.
Karanlık gecelere yazdım sözlerimi ışık olsun diye.
Çıktım yükseklere, tepelere menfeze.
Atladım en derine, diplere.
‘F Tipi’ bir dünyada insanların yüzüne düşen ifade;
Gözlerimin içindeki endişe!
Nereye kadar devam edecek bu böyle.
Bu ne ilk ne de son.
İşte geldi Barikat her şeye son!

Hayat A, B, C ne de E Tipi;
Herkes olmuş aynı tip; işte ‘F Tipi’.
Haydi sen de gel de ol Barikat gibi;
Kendin gibi; düşünen gibi. (Nakarat)