hasret beni yordun sanma
sancım diner elbet zamanla
kimbilir belki bir gün kurtulurum sonunda
o eski günlerden
o simsiyah nefessiz günlerden

hep ağlardım ben
o uyurken
hep saklandım ben
kendi dünyama

affet
nefret ettim senden

güneş hiç batmaz
güller solsa da
ateşler söndükten sonra
artık çok geç

hep uyurdun sen
ben ağlarken
hep saklandın sen
kendi dünyana

affet
nefret ettim senden