Kapattık kapılarımızı dostlarımıza
Mesafeler koyduk araya
Bir merhaba demek için, girmeleri gerekti sıraya...
Bize çok ihtiyaçları olduğu an meşguldük,
Not bıraksınlardı, sonra arardık, başka zaman...
Sınavdan en iyi notu aldıklarında, gözlerindeki
pırıltıyı göremedik,
Bir küçücük armağan veremedik.
Canları yandığında, bize koşamadılar nefes nefese,
Ne kadar hasrettiler bir dost sese!
Görüşürüz; ya salı, ya çarşamba günü,
diye diye kaçırdık nişanı, düğünü,
Paylaşamadık o en coşkulu anlarını, seveceğimiz yanlarını.
Hayat denen suyun akışında, birlikte çağlayamadık,
Ölümlerini bile geç duyduk da vaktinde ağlayamadık...
Bu hikaye hem acı hem uzun,
Selam vermeden geçiyoruz artık yanından komşumuzun.
Bahanelerle etrafımızı sardık
Oysa biz, birbirimiz için vardık.
Adına huzur dedik, iş dedik,
Yalnızlığı seçtik.
Herkes Can cana olmaktan vazgeçtik,... bir yalana kandı.
Ne olursa olsun sebep, aslında KAPILAR hep,
Kendi üstümüze kapandı !
ÜMİT ÖZGER