Bazen nedeni olmaz bazı şeylerin,kelimelerle anlatmak imkansız bir hal alır hissettiğin ve düşündüğün şeyleri...Bir şeylere tutunma ihtiyacı hisseder ya insan,boşluktadır,uçurumun kıyısından boşluğa bakar,hangi yöne gideceğini bilemez ya bazen işte öyle bir noktadayım bende....
İçimde ki her şey karman çorman bir halde çözemiyorum.
Duygularım, düşüncelerim, kendime anlam veremiyorum.Nedeni yok bazı şeylerin...
İçimde ayak sesleri var biten bir aşkın, giden bir sevgilinin ve yeniden yeşeren duyguların...Korkularım var...Tek bir dokunuşla yıkılacak bir yapı gibiyim...Çok yorgun, çok incinmiş,hayal kırıkları acıtıyor canımı...
Alınganım belki de yaşanmışlıkların ağırlığı var üzerimde...
Ve yalnızım...Koca dünyada bir başıma...Korkuyorum...
Elimi uzatsam tutar mısınız...Üşüsem sarar mısınız beni....
Biraz huzur için tüm ömrümü vermeye razıyım desem, bir şey ifade eder mi?
Beni anlar mısınız,anlamak ister misiniz...
En az sizin kadar zayıfım desem,inanır mısınız...
Bu güçlü görüntünün altında ki güçsüzlüğü görebilir misiniz...
Beni bir kez olsun karşılıksız ve çıkarsız sevebilir misiniz...
Göz yaşlarım içimde hapsoldu yine....
Damla damla içime, yüreğime akarlarken çok canım yanıyor
Bilir misiniz bu acıyı...İnsan yüreğimi tutar mısınız avuçlarınızda...
Anlar mısınız nasıl acı çektiğini ruhumun...Biliyorum çok saçma...
Size ne benim çektiğim acılardan...Haklısınız...
Siz ancak ikiyüzlü ahlak anlayışınız ile yargılamayı bilirsiniz...
Hesap sormayı bilirsiniz...Yalnızken ve korkular içindeyken görmezsiniz...
Çaresizken görmek istemezsiniz...Her şey sizin istediğiniz gibi olsun istersiniz...
Anlamak istemezsiniz...Bugün ölsem ağlarsınız,timsah gözyaşları dökersiniz arkamdan...Anlam veremezsiniz çaresizliğime,vazgeçmişliğime...
Neden diye sorgularsınız belkide...Keşke dersiniz bir kaçınız...
Ama var olduğum sürece umursamazsınız...
Gerçekten anlamaya çalışmazsınız...
Neler yaşadığımı elbet bilemezsiniz...
Hiç sormadınız,bende söylemedim...
Haklısınız...Bilemezdiniz...
İçimde küçük,savunmasız bir çocuk,gecenin ayazında titriyor
Karanlığın içinde bir köşede ağlıyor sessizce...
Kıpırdamaya bile korkarken,kalkıp koşmak çok zor bu vakitte...
Yolunu aydınlatacak ateşböcekleri çoktan kayboldular...
Sadece dipsiz bir boşluk,alabildiğine karanlık...
Birazcık anlayış bu kadar mı zor size...
Sadece bir kez olsun düşünmek,neden ve nasıl diye...
Bunca bencilliğinize rağmen sizi yinede sevmek...
Her şeye rağmen önce sizi düşünmek...
Aptallığımın üstüme yapışıp kalmış utanç yaftasıdır bende...
Varolduğum sürece akıllanmayacağım...
Yine hiçbir şey beklemeden sizi çok seveceğim...
Her zaman yanınızda olduğumu bileceksiniz...
Böylesine güvenli bir liman huzur verecek size...
Bense azgın dalgalar altında,yine ıslanmaya
Yine yıpranmaya ve tek başıma dayanmaya mecbur kalacağım...
Yine size sahip çıkacak,omzumda ağlamanızı izleyeceğim...
Mutlu zamanlarda hiç aklınıza bile gelmeyeceğim...
Aklınıza bile gelmeyecek,benimde insan olduğum...
Benimde korkularımın yalnızlıklarımın, çaresizliklerimin var olduğu...
Benimde en az sizin kadar birilerine ihtiyaç duyduğum...
Yorulduğum,incindiğim,tükendiğim zamanlarımın olduğu...
Peki ya sen anlarmısın beni gerçekten...
Duyarmısın yüreğimin sesini...
Görebilirmisin çocuk gözlerimi...
Tutarmısın ellerimi...
Sarılırmısın sıkıca tüm sıcaklığınla...
Unutturabilir misin umutsuzluğumu...
Severmisin beni bunca çirkinliğime rağmen...
Korurmusun bilinmezliğin yarattığı korkulardan...
Yanımda olu musun yalnızlığımda...
Tüm erdem giysilerimi çıkardığım zaman, ortada kalıveren
Çırılçıplak bana,yalınlığıma ve tüm yanlışlarıma rağmen
Severmisin beni yine de...
Anlam katarmısın yaşantıma yeniden...
Yargılamadan saygı duyarmısın bağlılığıma...
İnanırmısın içimde yeşeren duygularıma...
Umudum olurmusun,karanlık yollardaki meşalem...
Varlığınla güç verebilirmisin bana...
Tüm dünyayı karşıma alacak cesareti toplamama yardım edermisin...