Küçücük bi çocuk yapayalnız.Hiç kimsesi yok artık.üstü başı kan içinde.soğuktan belkide korkudan titriyor.daha biraz önce ölümün ne demek olduğunu öğrenmiş.babasından günlerdir haber alınamıyor.anneside onun için artık bir melek.küçücük ellerini ıslak elbiselerinden ayırıp gökyüzüne bakıyor.neden?
O bu hayatı seçmedi.onun istediği bu değildi.belkide hayat hiç adil değil.hepimiz bu zamana kadar kendi küçük kutucuklarımızda peynirini arayan fare gibi labirentler arasında bir oraya bir buraya koşturduk.gerçek olan veya olması gereken bu muydu?acılar dindimi?o küçük çocuğun yaşama sevincini öldüren caniler nasıl yaşayabiliyor?
yapılması gerekeni aslında hepimiz biliyoruz.ama dünya öyle tuhaf dengeler üzerine kurulu ki...aslında birşeyler yapılabilir.çünkü böyle olmamalı.o küçük çocuk gibi binlercesi var.acaba kaç tanemiz onları düşündü?? ırakta yaşanan olayları hepimiz biliyoruz.kaçımız kendini onların yerine koydu?boşverelim demi? çünkü bize bir zararı veya faydası dokunmuyor.öyle değil işte.kimse bir insanın hayatına son verme hakkına sahip değil!!
mutluluk ve barış çok uzakta değil.aslında en kötüsü bile bu durumdan daha iyi.bunların hepsini biliyoruz uyan artık dünya!!