Bölüm 19: Deliriş

Uyarı

Görmek için lütfen buradan üye olunuz.

Natalie, titreyen elleriyle sımsıkı kavramıştı defteri. İçinden parçalamak geçiyordu tüm yapraklarını. Yapmadı...

Herşey çok gerçekti, Brian'ın odaya girişi, Davey ile karşılaşması, Cobrite denen herif, Jason... Ama yine en başa dönmüştü... Küçük, kireç kaplı odada mahkumdu. Zihni ona oyunlar mı oynuyordu? Yoksa hepsi zaten kocaman bir kabusmuydu? Natalie uyanacak mıydı bu kabustan...

Kırık cam parçasıkları arasında bayılıp kalmıştı en son, kendini yine o halde buldu. Elinde bu sefer diğer durumundan farklı olarak o kırmızı küçük defter duruyordu.

"Bunu okumalıyım..."

İlk sayfayı açtı... Bir günlüğe benziyor gibiydi...

"Bunu okuyorsan, burada anlatacaklarımı da yaşamışsın, yahut yaşayacaksın demektir..."

"Bu ne demek oluyor şimdi?"

Natalie deftere iyice sokuldu. Sadece okumak istiyordu.

"Selam, Benim adım Olsen. 21 yaşında bir gencim. Ailemi çok önceleri kaybettim. Bir ayının saldırmış olabileceğini söylediler. Doğal olarak birşey anlamadım. Aylarca hayata küstüm, hayallerimden vazgeçtim. Arkadaşlarıma sırt çevirdim. Benim için bir tek dost vardı. O da çocukluk arkadaşım Cobrite'dı. Zamanımın çoğunu onunla geçiriyordum. Hiçbir zaman bağlarımız kopmadı.

Zamanla hayatıma geri dönmem gerektiğini anladım. Cobrite bu konuda oldukça yardımcıydı bana. Tekrar koleje döndüm. Cobrite ile bir eve yerleştik. Pek fazla paramız yoktu ama yine de dostluğumuz bunun üstesinden gelecek güçteydi. Olur olmadık uğraşlar ediniyor, günlük hasılatımız ile geçiniyorduk.

Bir sabah uyandığımda, Cobrite yerinde yoktu. Gitmişti, nasıl olduğunu anlamadan. Bana haber vermeden, nedenini söylemeden. Yıkılmıştım adeta, bunu Cobrite'tan beklemiyordum. Güvenebileceğim tek insan da gitmişti ellerimden. Gidişinin ardından toparlanmam zaman aldı. Tek bildiğim artık yalnız başına ayaklarım üzerinde durmam gerektiğiydi. Zor günlerin ardından yeni düzenime alışmaya başlamıştım.

Arkadaşlarımla vakit geçirmeye çalışıyordum, demek istediğim yeni ve güvenemediğim arkadaşlarımla... Bir gece hepbirlikte içmeye çıkmıştık. Uzun sohbetlerin ardından evlere dağılma kararı aldık. Ben o gece eve varamayan tek kişiydim..."

Natalie birinci kısmı bitirdiğinde çoktan dilini yutmuşa dönmüştü. Okudukça şaşırıyordu. Fakat kendisini oldukça yorgun da hissediyordu. Biraz dinlendikten sonra okumaya devam edeceğine dair kendisine söz verdi. Şimdi küçük pencereden gün ışığı sızıyordu odaya, havada toz parçacıklarını dağıtarak. Natalie yatağa uzandı, uykuya daldı.

Bu yabancı, soğuk odada dalacağı ilk uyku değildi ve bunu bilmiyordu...