1. Müslümanları bir şerden sakındırmak için: Dinini öğrenmeye çalışan birinin bid’at ehline ve fasıklara gittiğini görürsen ve onların bid’atlerinin ona sirayet etmesinden de korkarsan, onların fasıklığını ve bid’atini anlatmak gıybet değildir. Ancak bunları anlatması , haset gibi başka bir sebepten olmamalıdır.

2. Mazlumun hakkını alabilmek için hakime, sultanın (idarecinin) zulmünü anlatması gıybet değildir. Peygamber Efendimiz (s.a.v) “Hak sahibinin konuşma hakkı vardır.” Buyurmuşlardır.

3. Kötülüğü değiştirmek ve isyan edene doğru yolu göstermek için konuşulanlar gıybet değildir.

4. Açıkça günah işleyen ve bu yaptıklarının duyulmasından gurur duyan kimsenin gıybetinde vebal olmaz . Peygamber Efendimiz (s.a.v) “Yüzünden haya elbisesini (hayal perdesini) çıkaran kimsenin (yaptıklarını söylemek) gıybet olmaz.” Buyurmuşlardır.

5. Kör, topal gibi bir kusuru ile lakaplanmış ve meşhur olmuş birisini bu lakapları ile anmak günah olmaz.

6. Bir kimse babasının veya bir kadın kocasının zulmünden nasıl kurtulabileceğini sormak için onların yaptığını anlatmak gıybet olmaz. Ancak bunları böyle bir fayda vermeyecek birine anlatmak gıybet olur. (Şerhu’ş-Şira)