Seni düşünüyor, üşüyorum....
Günün tamamında ve gecenin sessizliğinde...
Tabiatı her seyre dalışımda, tükendiğimde...
Seni hayal ediyor, umutlanıyorum....

Özlüyorum ve bu hasrete şaşırıyorum...
Çünkü, görmedim seni, duymadım, yaşamadım...
Tanımadım ve aksine ayrılmadım, ulaşamadım...
Nasıl beklerim seni her yerde, anlamıyorum...

Uzaklarda bir yerlerde, beni bekleyen....
Cennetsin sanki, mutluluk ve huzur dolu...
Sana götüren her geçitse, cehennem yolu....
Ve sen, içimde bir yerde, ateşi tükenmeyen...

Öyle bir ateş ki...Uzak ya da yakında değil...
Ateş zihnimde, ateş kalbimde, ateş bedenimde...
Öyle yanmak ki, alevler her yerimde, ciğerimde...
Kavrulan ben, pişen ben ki, çaresi ben de değil...

Belki yaratıldığım gün başladı, sadakatim bundan ....
Ya da kendimi bildim bileli, seni beklediğimden...
Belki, acıyı sevdiğimden, sevilmeyi bilmediğimden...
Ya da, gözlerimle değil de, yüreğimle aradığımdan....


Gözler mi bilinmeyeni görür? Görmediğin sezgiler mi ?
Kitaplar mı anlatır hayatı, yoksa yaşamak mı ?
Bilinen mi çeker insanı, bilinmeyen esrar mı ?
O halde, inandığım, uyandırılmak istemediğim düşler mi?

Delirdiğimi düşünüyorlar, üzülüyorum o canlılara...
İçtenliği bilmeyenler, hislerini dinlemeyen, alaycılar...
Hamlığınıın farkına varamayan, acıdan ürken korkaklar..
Ve ben, hala seni savunuyorum, halimi, hatırımı soranlara...

Neyse, Yaradan'a görmeden inandık, adandık....
O halde, insan görmeden inanabilir, aşıkta olabilir...
Hayal kurabilir, hayalini gerçekleştirebilir, bunu yapabilir...
Ama yine de, her şey çok ama çok karanlık....
Karanlık öyle derin ki, yoksa yakında mı aydınlık aydınlık...?