Mustafa’nın mezarını aradım o gün

Türk Bayrağı asılı mezarlara gözüm takıldı

Bunlar, asker şehitlerin yatağıydı

çoğu yirmisinde hayata veda etmişlerdi

yirmidört saat Kur’an okunuyormuş

gördüm mezarını

diz çöktüm karşısına

ne de çok hatıran vardı

ah! Mustafa ah!

çabuk gittin be!

görüş günlerinde gül açardı yanaklarında

gözlerinin içi gülerdi

sokulurdun yanıma

anlatırdın neler konuştuğunu

mektup yazardın

bazen, gelen mektubu okuturdun bana

bilirdim,

paylaşmak isterdin mutluluğunu

tuhaf biriydin be Mustafa

latife yapar ara sırada kavga ederdin

benimle hiç kavga etmedin ama

geçmişi anlatır

suçsuz olduğunu haykırırdın

beni bazen yargıç, bazen savcı bellerdin de dökerdin içini

suçsuz olduğunu ben bilirdim

bilirdim de, mahkeme vermişti bir kez kararını

idamın onaylanmıştı da

gülerek gelip

“bizi asacaklar” demiştin

sağdan soldan sana laf atılmıştı

“sandalyeni biz tekmeleriz” diye

ne de çok gülmüştün hatırlıyor musun?

nişanlını anlatırken başka bir dünyaya giderdin

gelecekten bahsederdin, hayal kurardın,

sesli düşünürdün, mest olurdun.

Yargıtay cezanı onaylayınca

Demiştim ki; “gel, kaçmayı dene”

soğuk durmuştun “olmaz” demiştin

neden böyle demiştin?

sonra kaçarken bile gönülsüzdün.

Suçsuzdun, tamam ama, asılacaktın.

Kaçmaktan başka şanın yoktu.

Seni anlamalarını bekliyordun, nerde

sen topun ağzındaydın

nitekim öyle olmadı mı?

ot bürümüştü Mustafa’nın üstünü

benden konuşmamı istediğini hissediyordum

anlatırım Mustafa, anlatırım

annenle konuştum, o söyledi

nişanlın başkasıyla evlenmiş

ölüyü bekleyeni tarih yazmıyordu Mustafa,

şimdi nerdedir, ne eder haberim yok,

muhtemelen çoluk çocuk sahibi olmuştur,

hayatın telaşı içinde yitip gitmiştir.

arkadaşlar mı?

ne sen sor, ne ben söyleyeyim

dün yaşanmamış sanki

idealizmden kaçıyor insanlar

sorumluluk sıkıyor.



dava mı?

davayı tarif eden yazıların mürekkebi silikleşiyor

cümleler okunmaz oluyor gittikçe

unutuldu değerler Mustafa…