Bir andı sokak ortasında

salise kadar bir an

silahlar patlıyordu durmadan,

taradılar kaç el uzaktan

vurulmuştu kardeşim adı Ramazan

soyadı Turhan.



Kan ter içinde yetiştik acile

Doktor “ ölmüş” dedi.

Kurşun Ramazan’ı vurmuş,

Doktorun sözü bizi vurmuştu.

Ramazan öldürülmüş, biz ise ölmüştük,



alaca karanlıkta ayrıldık Ramazan’dan

Ramazan alacakaranlıkta,

memleket karanlıkta kalırken

dudaklarımızda

bir Ramazan şarkısı kaldı…



Her an karşıma dikilmemelisin Ramazan,

gençtin, yüzünde tüy yoktu

yüreğinde vatan sevgisi

örtülü istilaya başkaldırmıştın

yürüdüğün yolun, varacağın menzilin farkındaydın

dönüp gelme Ramazan

bıraktığın insanlar uzaklara gittiler

memleket eski memleket değil,

geriye kahır sahipleri kaldılar

doğru-yanlış, eksik-fazla dün davalar vardı.

Ya şimdi,

canlar verildi, dünyalık işlere dönüp bakılmadı,

fedakarlık övülen davranıştı, başkasını düşünmek, onun için kaygılanmak alkışlanıyordu,

şimdi aptal yerine koyuyorlar adamı Ramazan,

gelme, görme!

asılanlara ne demeli peki,

kademe kademe, gün gün ölüme yaklaşmak,

saat saat ölüme yürümek, ölümden beter değil midir Ramazan

neyse…

Bembeyaz gözlerini

tüysüz, masum çehreni

uçan ten kafesini

soğumuş, buz gibi ellerini

son sözlerini

ve yüreğini hiç unutmadım Ramazan…